Kościół św. Wojciecha w Margoninie

Kościół św. Wojciecha w Margoninie
	A-20 z dnia 2 grudnia 1964
	Kościół parafialny
	; Widok kościoła
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Miejscowość	Margonin
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Wojciecha w Margoninie
Wezwanie	św. Wojciecha
Wspomnienie liturgiczne	23 kwietnia
	Przedmioty szczególnego kultu
Cudowne wizerunki	Matka Boża Pocieszenia
Historia
Data rozpoczęcia budowy	XVII wiek
Data zakończenia budowy	1753
Data poświęcenia	1753
Fundator	Anna Malechowskich Ciecierska
Dane świątyni
Styl	późnobarokowy
Świątynia; • materiał bud.; • wysokość; • długość	; • cegła; 20,5 m; 35,5 m
Wieża kościelna; • liczba wież	; 1
Kopuła; • liczba kopuł	; 0
Ołtarz; • liczba ołtarzy	; 3
Liczba naw	3
Nawa główna; • szerokość; • wysokość	; 19,5 m; 20,5 m
Organy; • liczba głosów; • liczba manuałów	; 19; 2+pedał
Dzwonnica; • typ dzwonnicy; • nazwa dzwonu	; styl klasycystyczny; św.Wojciech,; Matka Boża Margonińska,; Jan Paweł
	Położenie na mapie Margonina Kościół św. Wojciecha w Margoninie
	Położenie na mapie Polski Kościół św. Wojciecha w Margoninie
	Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Kościół św. Wojciecha w Margoninie
	Położenie na mapie powiatu chodzieskiego Kościół św. Wojciecha w Margoninie
	Położenie na mapie gminy Margonin Kościół św. Wojciecha w Margoninie
	52°58′22,037″N 17°05′48,962″E/52,972788 17,096934
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Kościół Świętego Wojciecha – rzymskokatolicki kościół parafialny w miejscowości Margonin. Kościół należy do parafii św. Wojciecha w Margoninie w dekanacie chodzieskim, archidiecezji gnieźnieńskiej. Mieści się przy ulicy Kościelnej. Dnia 2 grudnia 1964 roku pod numerem A-20, kościół został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa wielkopolskiego.^[2]

Historia kościoła[edytuj | edytuj kod]

Osobny artykuł: Parafia św. Wojciecha w Margoninie.

Kościół wzmiankowany w XIV wieku, obecny zbudowany na początku XVII wieku, przebudowany po pożarze 1753. Budowla barokowa trzynawowa, halowa. Wyposażenie wnętrza z XVIII wieku. Na łuku tęczowym dekoracja rokokowa stiukowa z panopliami, herbami Abdank i Rawicz i napisem fundacyjnym. Portret trumienny z początku XVII wieku. Na zewnątrz, we wnękach szczytu drewniane rzeźby barokowe.^[3]

Franciszek Jaśkowiak, Województwo poznańskie. Przewodnik, Wydawnictwo "Sport i Turystyka", Warszawa 1967, s. 263-264.