Klemens Gerner

Klemens Gerner

Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1892 Serock
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1952 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Powązkowski w Warszawie
Zawód, zajęcie	docent chorób wewnętrznych
Alma Mater	Uniwersytet Kazański, Uniwersytet Warszawski
Rodzice	Karol Gerner, Apolonia z Ossolińskich
Odznaczenia

Grób Klemensa Gernera na cmentarzu powązkowskim

Klemens Gerner (ur. 22 listopada 1892 w Serocku, zm. 3 listopada 1952 w Warszawie) – polski lekarz, docent chorób wewnętrznych.

Życiorys

Był synem Karola Gernera i Apolonii z Ossolińskich. Studiował medycynę na uniwersytecie w Kazaniu, w 1914 uzyskał tam stopień lekarza.

Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej i wysłany na front rumuński, gdzie pracował w lazarecie zakaźnym. Pod koniec 1917 przedostał się do polskiego II Korpusu Wschodniego, został lekarzem naczelnym w brygadzie artylerii i uczestniczył w bitwie pod Kaniowem, gdzie został pojmany przez Niemców i więziony do listopada 1918.

Po uwolnieniu przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę w Szpitalu Przemienienia Pańskiego na oddziale chorób wewnętrznych jako asystent dr. Edwarda Orłowskiego (1861–1940). Równocześnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1919 otrzymał dyplom doktora medycyny. Otrzymawszy stypendium naukowe wyjechał do Paryża i przez sześć miesięcy studiował hematologię i bakteriologię pod kierunkiem Bruno Roussi, Erwina Payre i Félixa d’Hérelle.

Po powrocie do kraju został powołany do służby w Wojsku Polskim, gdzie przez trzy lata pełnił funkcję komendanta szpitala zakaźnego. W 1922 przeszedł do rezerwy i ponownie pracował w Szpitalu Przemienienia Pańskiego, ale równolegle rozpoczął pracę w Zakładzie Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego u boku Józefa Hornowskiego. Dwa lata później otrzymał stanowisko starszego asystenta w I Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego i pracował tam do 1934, gdy wygrał konkurs i objął funkcję dyrektora Szpitala św. Stanisława w Warszawie.

Podczas mobilizacji we wrześniu 1939 został skierowany do szpitala wojskowego w Zamościu, gdzie po upadku kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Po miesiącu został uwolniony i powrócił do Warszawy, gdzie władze okupacyjne powierzyły mu stanowisko dyrektora szpitala zakaźnego przy ulicy Chocimskiej 5. Podczas powstania warszawskiego był lekarzem naczelnym Obwodu Mokotów w stopniu podpułkownika, używał pseudonimu „Bakcyl”.

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na stanowisku dyrektora szpitala zakaźnego i sprawował tę funkcję aż do śmierci w 1952. Po 1945 prowadził kursy z zakresy epidemiologii, w 1949 został docentem chorób wewnętrznych na UW.

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 297-6-9/10).

Członkostwo

• Członek korespondent Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1951)
• Prezes Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego (1946–1952)

Dorobek naukowy

Pozostawił 34 prace naukowe, uczestniczył w opracowaniach podręczników akademickich, do najwybitniejszych osiągnięć należy monografia Dur plamisty i jego istota przygotowana wspólnie z Julianem Walawskim. Przeprowadził badania nad występowaniem dodatniego odczynu Wassermanna podczas duru plamistego, ustalił również stałe występowanie tętna dwubitnego występującego u młodych pacjentów przechodzących dur brzuszny lub plamisty.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (1952)
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)

Bibliografia

• biogram, Muzeum Powstania Warszawskiego
• Reprezentanci nauk medycznych, zmarli członkowie AU w Krakowie, PAU, TNW i PAN. Katedra Historii Medycyny CM UJ
• Władysław Melanowski "Wspomnienia pośmiertne: Klemens Gerner (1892–1952)" Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego nr. 45, 1952, s. 99–101