Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002

     zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu

     państwa bez medalu

     państwa nieuczestniczące w igrzyskach

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002
Medaliści w bobslejowych czwórkach mężczyzn na igrzyskach w Salt Lake City
Vonetta Flowers i Jill Bakken – mistrzynie olimpijskie w bobslejowych dwójkach kobiet na igrzyskach w Salt Lake City
Ole Einar Bjørndalen – norweski biathlonista, czterokrotny mistrz olimpijski z Salt Lake City
Janica Kostelić – chorwacka narciarka alpejska, czterokrotna medalistka olimpijska z Salt Lake City
Frode Estil – norweski biegacz narciarski, trzykrotny medalista olimpijski z Salt Lake City
Jochem Uytdehaage – holenderski panczenista, trzykrotny medalista olimpijski z Salt Lake City
Kati Wilhelm – niemiecka biathlonistka, trzykrotna medalistka olimpijska z Salt Lake City
Julija Czepałowa – rosyjska biegaczka narciarska, trzykrotna medalistka olimpijska z Salt Lake City
Thomas Alsgaard – norweski biegacz narciarski, dwukrotny mistrz olimpijski z Salt Lake City
Simon Ammann – szwajcarski skoczek narciarski, dwukrotny mistrz olimpijski z Salt Lake City
Andrea Henkel – niemiecka biathlonistka, dwukrotna mistrzyni olimpijska z Salt Lake City
Claudia Pechstein – niemiecka panczenistka, dwukrotna mistrzyni olimpijska z Salt Lake City
Andrus Veerpalu – estoński biegacz narciarski, dwukrotny medalista olimpijski z Salt Lake City
Sven Hannawald – niemiecki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski z Salt Lake City
Adam Małysz – polski skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski z Salt Lake City
Georg Hackl – niemiecki saneczkarz, wicemistrz olimpijski z Salt Lake City
Gretha Smit – holenderska panczenistka, wicemistrzyni olimpijska z Salt Lake City
Reprezentacja Kanady w hokeju na lodzie mężczyzn – mistrzowie olimpijscy z Salt Lake City

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XIX Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2002 roku w Salt Lake City.

W ramach igrzysk olimpijskich w Salt Lake City przeprowadzono 78 konkurencji w piętnastu dyscyplinach sportowych. Do kalendarza olimpijskiego zostały włączone nowe konkurencje – biathlonowe biegi pościgowe kobiet i mężczyzn, bobslejowe dwójki kobiet, biegi na 1500 metrów kobiet i mężczyzn w short tracku, sprinty indywidualne kobiet i mężczyzn w biegach narciarskich i drugi konkurs indywidualny (sprint) w kombinacji norweskiej. W porównaniu do igrzysk w Nagano dokonano także kilku korekt. Po 54 latach przerwy do rywalizacji olimpijskiej dopuszczono skeletonistów. Ponadto snowboardowy slalom gigant zastąpiono slalomem gigantem równoległym, a także zmieniono techniki i dystanse w konkurencjach biegowych[1][2].

W zawodach wzięło udział 2399 sportowców (1513 mężczyzn i 886 kobiet) z 77 narodowych reprezentacji[1]. Dla czterech z nich – Hongkongu, Kamerunu, Tajlandii i Tadżykistanu – start w Salt Lake City był debiutem kraju na zimowych igrzyskach olimpijskich[3].

Medale olimpijskie w Salt Lake City zdobyli reprezentanci 24 państw, spośród których przedstawiciele 18 państw przynajmniej raz zdobyli złoty medal. Wobec tego 53 reprezentacje, które przyjechały na igrzyska, nie wywalczyły żadnego medalu. Najwięcej medali wszystkich kolorów – 36 – zdobyli reprezentanci Niemiec[1]. Wynik ten stał się nowym rekordem pod względem liczby medali zdobytych przez jedną reprezentację w jednej edycji zimowych igrzysk[4]. Jednocześnie Niemcy drugie zimowe igrzyska z rzędu zakończyli z najlepszym w swojej historii dorobkiem dwunastu złotych medali[5].

Początkowo to Niemcy byli zwycięzcami klasyfikacji medalowej, jednak z uwagi na korekty miejsc na podium w konkurencjach biegowych dokonane po igrzyskach i w efekcie dwa dodatkowo przyznane złote medale dla Norwegii, to Norwegowie ostatecznie zostali zwycięzcami tabeli medalowej z dorobkiem trzynastu medali. Wynik ten był jednocześnie wyrównanym rekordem liczby złotych medali zimowych igrzysk osiągniętym wcześniej przez sportowców ze Związku Radzieckiego w 1976 roku[6]. W historii swoich startów olimpijskich, zarówno biorąc pod uwagę letnie igrzyska, jak i zimowe, była to druga sytuacja, po Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1920, że Norwegowie zdobyli trzynaście złotych medali[7].

Podczas igrzysk reprezentanci Chorwacji i Estonii zdobyli pierwsze w historii medale zimowych igrzysk olimpijskich. Pierwszą medalistką z Chorwacji została Janica Kostelić, która zdobyła trzy złote i jeden srebrny medal. Występ w Salt Lake City był najlepszym startem w igrzyskach olimpijskich od czasu ogłoszenia przez kraj niepodległości[8][9]. Dla Estonii pierwsze w historii medale zdobyli biegacze narciarscy Andrus Veerpalu i Jaak Mae, przy czym Veerpalu został pierwszym zimowym estońskim mistrzem olimpijskim[10]. Poza Chorwacją i Estonią pierwsze złote medale zimowych igrzysk olimpijskich zdobyli reprezentanci Australii i Chińskiej Republiki Ludowej. Australijczyk Steven Bradbury wygrał rywalizację w short tracku w biegu na 1000 metrów i został pierwszym w historii mistrzem zimowych igrzysk olimpijskich z półkuli południowej[11][12]. Drugi złoty medal dla Australii zdobyła jeszcze Alisa Camplin w narciarstwie dowolnym[13]. Pierwsze dwa złota olimpijskie dla Chińskiej Republiki Ludowej zdobyła Yang Yang (A) w short tracku[14].

Dla reprezentantów Stanów Zjednoczonych, którzy po raz ósmy byli gospodarzami igrzysk olimpijskich (wcześniej letnie igrzyska odbyły się w 1904 w St. Louis, 1932 i 1984 w Los Angeles oraz 1996 w Atlancie, a zimowe w 1932 w Lake Placid, 1960 w Squaw Valley i 1980 w Lake Placid), wynik medalowy osiągnięty w Salt Lake City był najlepszym od początku ich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich, zarówno pod względem medali złotych, jak i wszystkich medali łącznie[15]. Najlepszy wynik w historii swoich startów na zimowych igrzyskach osiągnęli również Kanadyjczycy. Zdobyte przez nich siedemnaście medali, w tym siedem złotych, to jednocześnie ich najlepszy start olimpijski od letnich igrzysk w 1992[16]. Drugi raz w historii zimowych startów reprezentacji Francji sportowcy z tego kraju zdobyli cztery złote medale. Był to zatem najlepszy francuski występ od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1968 w Grenoble[17].

Reprezentant Czech w łyżwiarstwie figurowym – Aleš Valenta – zdobył drugi złoty medal zimowych igrzysk dla tego kraju od czasu rozpadu Czechosłowacji. Pod względem liczby zdobytych medali występ w Salt Lake City był najlepszym od początku ich startów[18]. Po raz czwarty w historii, po zimowych igrzyskach w 1924, 1984 i 1988, reprezentanci Finlandii zdobyli cztery złote medale. Igrzyska w 2002 roku były dla Finów najlepszymi zimowymi od 1984 roku pod względem liczby zdobytych medali[19]. Brytyjska reprezentacja kobiet w curlingu zdobyła pierwszy od 1984 roku złoty medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Wielkiej Brytanii[20]. Pierwsze od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1972 dwa medale (srebrny i brązowy) dla Polski zdobył Adam Małysz[21][22]. Dla Bułgarów igrzyska w Salt Lake City były natomiast pierwszymi zimowymi, podczas których zdobyli oni więcej niż jeden medal[23].

Dla reprezentacji Rosji, Białorusi, Ukrainy i Kazachstanu występ w Salt Lake City był najsłabszym startem w igrzyskach olimpijskich od rozpadu Związku Radzieckiego, zarówno pod względem liczby złotych medali, jak i wszystkich medali ogółem. Ukraińcy i Kazachowie po raz pierwszy zakończyli igrzyska z zerowym dorobkiem medalowym[24][25][26][27]. Po raz czwarty w historii swoich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich, po 1952, 1976 i 1998, Szwedzi nie zdobyli złotego medalu[28], natomiast pierwszy raz od 1988 roku zimowe igrzyska bez złotego medalu zakończyli reprezentanci Japonii[29].

Spośród krajów, które zdobyły medale w Nagano, żadnego medalu w Salt Lake City nie wywalczyli ponadto reprezentanci Belgii[30] i Danii[31]. Reprezentanci Słowenii natomiast zdobyli medal w Salt Lake City, a nie dokonali tego w Nagano[32].

55 sportowców zdobyło na igrzyskach w Salt Lake City przynajmniej dwa medale olimpijskie – 31 z nich przynajmniej raz stanęło na najwyższym stopniu podium. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem igrzysk został norweski biathlonista, Ole Einar Bjørndalen, który zdobył cztery złote medale. Cztery medale – trzy złote i jeden srebrny – uzyskała również Janica Kostelić w narciarstwie alpejskim[1]. Niemiecki saneczkarz Georg Hackl, zdobywając srebrny medal w jedynkach w Salt Lake City, został pierwszym olimpijczykiem w historii, który stanął na podium olimpijskim tej samej konkurencji podczas pięciu kolejnych igrzysk olimpijskich. Amerykańska bobsleistka Vonetta Flowers i kanadyjski hokeista Jarome Iginla stali się natomiast pierwszymi czarnoskórymi mistrzami zimowych igrzysk olimpijskich[33].

W trakcie igrzysk, a także już po ich zakończeniu, wykryte zostały przypadki stosowania dopingu przez medalistów olimpijskich. W związku z pozytywnymi wynikami testów dopingowych zdobyte medale utracili biegacze narciarscy: reprezentant Hiszpanii – Johann Mühlegg, zwycięzca trzech biegów oraz reprezentantki Rosji – Łarisa Łazutina, zdobywczyni złotego i srebrnego medalu oraz Olga Daniłowa, srebrna medalistka[34][35]. Dyskwalifikacja Mühlegga spowodowała, że w biegu łączonym przyznano dwa złote medale – drudzy na mecie Frode Estil i Thomas Alsgaard uzyskali bowiem ten sam czas[36].

Dwa złote medale rozdano również w konkursie par sportowych w łyżwiarstwie figurowym. Dzień po zakończeniu konkurencji, którą wygrała para rosyjska, Międzynarodowy Komitet Olimpijski przyznał drugi złoty medal parze kanadyjskiej. Powodem takiej decyzji było zastraszenie jednej z sędzin i w efekcie niezapewnienie jednakowych szans w konkursie[37][38].

Klasyfikacja państw[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Norwegia Norwegia 13 5 7 25
2. Niemcy Niemcy 12 16 8 36
3. Stany Zjednoczone USA 10 13 11 34
4. Kanada Kanada 7 3 7 17
5. Rosja Rosja 5 4 4 13
6. Francja Francja 4 5 2 11
7. Włochy Włochy 4 4 5 13
8. Finlandia Finlandia 4 2 1 7
9. Holandia Holandia 3 5 – 8
10. Austria Austria 3 4 10 17
11. Szwajcaria 3 2 6 11
12. Chorwacja Chorwacja 3 1 – 4
13. ChRL 2 2 4 8
14. Korea Południowa Korea Południowa 2 2 – 4
15. Australia Australia 2 – – 2
16. Czechy Czechy 1 2 – 3
17. Estonia Estonia 1 1 1 3
18. Wielka Brytania Wielka Brytania 1 – 1 2
19. Szwecja Szwecja – 2 5 7
20. Bułgaria Bułgaria – 1 2 3
21. Japonia Japonia – 1 1 2
21. Polska Polska – 1 1 2
23. Białoruś Białoruś – – 1 1
23. Słowenia Słowenia – – 1 1
Razem 80 76 78 234

Klasyfikacje według dyscyplin[edytuj | edytuj kod]

Biathlon[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Biathlon na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Po raz pierwszy w historii w ramach biathlonu przeprowadzono osiem konkurencji. W porównaniu do igrzysk w Nagano do programu wprowadzone zostały biegi pościgowe kobiet i mężczyzn[39].

Rywalizację mężczyzn zdominował Ole Einar Bjørndalen, który zwyciężył we wszystkich konkurencjach indywidualnych oraz wspólnie z trzema innymi norweskimi zawodnikami zdobył złoto w biegu sztafetowym. Więcej niż jeden medal olimpijski zdobyli także Frank Luck i Sven Fischer (obaj po dwa srebrne) oraz Ricco Groß i Raphaël Poirée (obaj po jednym srebrnym i jednym brązowym). Wśród kobiet najlepszy wynik medalowy osiągnęła Kati Wilhelm z dorobkiem dwóch złotych i jednego srebrnego medalu. Dwa tytuły mistrzyni olimpijskiej zdobyła także Andrea Henkel. Multimedalistkami zostały ponadto Uschi Disl (złoto i srebro), Olga Pylowa (złoto i brąz), Liv Grete Poirée (dwa razy srebro) i Magdalena Forsberg (dwa razy brąz)[40].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Norwegia Norwegia 4 2 – 6
2. Niemcy Niemcy 3 5 1 9
3. Rosja Rosja 1 – 2 3
4. Francja Francja – 1 1 2
5. Szwecja Szwecja – – 2 2
6. Austria Austria – – 1 1
6. Bułgaria Bułgaria – – 1 1
Razem 8 8 8 24

Biegi narciarskie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Biegi narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Na igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City rozegrano dwanaście konkurencji biegowych. Zadebiutowały dwie konkurencje – sprint indywidualny kobiet i mężczyzn. Ponadto w porównaniu do poprzednich igrzysk dokonano zmian w technice i dystansach biegów – w biegach na 30 km kobiet i 10 km mężczyzn zmieniono technikę na klasyczną, w biegu na 15 km kobiet zmieniono technikę na dowolną, zamiast biegu na 5 km kobiet przeprowadzono bieg na 10 km, a zamiast biegu na 10 km mężczyzn przeprowadzono bieg na 15 km. Dodatkowo biegi pościgowe zamieniono biegami łączonymi[41][36].

Najbardziej utytułowanym biegaczem igrzysk w 2002 roku został Frode Estil z dwoma złotymi i jednym srebrnym medalem. Dwa złota zdobył również Thomas Alsgaard, który ex aequo z Estilem zdobył tytuł mistrza olimpijskiego w biegu łączonym. Wśród mężczyzn po dwa medale zdobyli także Andrus Veerpalu (złoty i srebrny), Kristen Skjeldal (złoty i brązowy) oraz Cristian Zorzi (srebrny i brązowy)[36].

Trzem biegaczkom narciarskim udało się zdobyć po trzy medale, po jednym z każdego kruszcu. Taki dorobek osiągnęły Bente Skari, Stefania Belmondo i Julija Czepałowa. Po dwa medale uzyskały natomiast Evi Sachenbacher (złoty i srebrny), Viola Bauer (złoty i brązowy), Kateřina Neumannová (dwa srebrne) oraz Anita Moen (srebrny i brązowy)[36].

Rywalizacja biegaczy i biegaczek w Salt Lake City odbyła się w cieniu skandalu dopingowego. W przypadku trojga medalistów wyniki testów antydopingowych były pozytywne. W wyniku tego medale utracili: Johann Mühlegg – zwycięzca biegu łączonego i biegów na 30 i 50 km, Łarisa Łazutina – zwyciężczyni biegu na 30 km i druga zawodniczka biegu na 15 km oraz Olga Daniłowa – druga zawodniczka biegu na 10 km[34][35]. Gdyby nie dyskwalifikacja, Mühlegg byłby pierwszym reprezentantem Hiszpanii, który zdobył trzy złota olimpijskie w trakcie jednych igrzysk[42][43][44].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Norwegia Norwegia 5 2 4 11
2. Włochy Włochy 2 2 2 6
3. Rosja Rosja 2 1 1 4
4. Niemcy Niemcy 1 2 2 5
5. Estonia Estonia 1 1 1 3
6. Austria Austria 1 1 – 2
7. Kanada Kanada 1 – – 1
8. Czechy Czechy – 2 – 2
9. Szwajcaria – – 1 1
9. Szwecja Szwecja – – 1 1
Razem 13 11 12 36

Bobsleje[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Bobsleje na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Po raz pierwszy od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1932 w Lake Placid do kalendarza olimpijskiego wprowadzona została nowa konkurencja bobslejowa. Po raz pierwszy rywalizację o medale olimpijskie podjęły kobiety w dwójkach[45].

Na podium olimpijskim w bobslejach stanęli reprezentanci trzech państw – Niemiec, Stanów Zjednoczonych i Szwajcarii, spośród których cztery medale otrzymali Niemcy. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu[45]. Zdobyte przez Amerykanów medale były ich pierwszymi od 1956 roku medalami w bobslejach[33].

W dwójkach kobiet złoty medal zdobyła Vonetta Flowers i została pierwszą w historii czarnoskórą mistrzynią zimowych igrzysk olimpijskich[33].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Niemcy Niemcy 2 1 1 4
2. Stany Zjednoczone USA 1 1 1 3
3. Szwajcaria – 1 1 2
Razem 3 3 3 6

Curling[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Curling na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Rywalizacja curlerów, tak samo jak cztery lata wcześniej w Nagano, składała się z turnieju mężczyzn i turnieju kobiet. W turnieju mężczyzn medale przyznano tym samym trzem krajom co w Nagano, jednak kolejność na podium była odwrotna – brązowi medaliści z 1998 roku – Norwegowie zdobyli w Salt Lake City złoto, srebro tak jak w Nagano zdobyli Kanadyjczycy, a brąz uzyskali Szwajcarzy – mistrzowie olimpijscy sprzed czterech lat[46][47]. W curlingu kobiet po raz pierwszy złoto olimpijskie zdobyły Brytyjki[48]. Wicemistrzyniami olimpijskimi zostały Szwajcarki, a brązowy medal zdobyły Kanadyjki[47].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Norwegia Norwegia 1 – – 1
1. Wielka Brytania Wielka Brytania 1 – – 1
3. Kanada Kanada – 1 1 2
3. Szwajcaria – 1 1 2
Razem 2 2 2 6

Hokej na lodzie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Hokej na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

W kalendarzu igrzysk znalazły się dwa turnieje hokejowe – kobiet i mężczyzn, tak samo jak w Nagano[49][50].

W obu turniejach mecze finałowe rozegrały zespoły Kanady i Stanów Zjednoczonych i w obu przypadkach złote medale zdobyły drużyny kanadyjskie. Brązowe medale przyznano Rosjanom w turnieju mężczyzn i Szwedom w turnieju kobiet[50].

Jednym z członków męskiej reprezentacji Kanady był Jarome Iginla. Zdobywając złoty medal w Salt Lake City został pierwszym w historii czarnoskórym mistrzem zimowych igrzysk olimpijskich[33].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Kanada Kanada 2 – – 2
2. Stany Zjednoczone USA – 2 – 2
3. Rosja Rosja – – 1 1
3. Szwecja Szwecja – – 1 1
Razem 2 2 2 6

Kombinacja norweska[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Kombinacja norweska na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Do kalendarza igrzysk w 2002 roku włączono dodatkową konkurencję w kombinacji norweskiej – sprint indywidualny. Wobec tego dwuboiści rywalizowali w trzech konkurencjach – dwóch indywidualnych i jednej drużynowej[51].

Najbardziej utytułowanym zawodnikiem w kombinacji norweskiej został Samppa Lajunen, który wygrał oba konkursy indywidualne i zwyciężył również w konkursie drużynowym. Multimedalistami igrzysk zostali również Jaakko Tallus (złoto i srebro), Ronny Ackermann (dwa srebrne medale) i Felix Gottwald (trzy brązowe medale)[51].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Finlandia Finlandia 3 1 – 4
2. Niemcy Niemcy – 2 – 2
3. Austria Austria – – 3 3
Razem 3 3 3 9

Łyżwiarstwo figurowe[edytuj | edytuj kod]

 Osobne artykuły: Łyżwiarstwo figurowe na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 i Skandal w łyżwiarstwie figurowym na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Konkurencje w łyżwiarstwie figurowym nie zmieniły się względem igrzysk w Nagano – odbyły się zawody solistów, solistek, par sportowych i par tanecznych. Żaden z łyżwiarzy figurowym nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego w Salt Lake City[52].

Pierwotnie w konkursie par sportowych zwycięstwo i złoty medal olimpijski przyznano parze Jelena Bierieżna i Anton Sicharulidze. Po zawodach stwierdzono jednak, że nie została zapewniona równość szans dla wszystkich zawodników, gdyż jedna z sędzin działała pod presją. W efekcie Międzynarodowy Komitet Olimpijski w porozumieniu z Międzynarodową Unią Łyżwiarską postanowił przyznać drugi złoty medal parze kanadyjskiej – Jamie Salé i David Pelletier – sklasyfikowanej wcześniej na drugiej pozycji[37][38].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Rosja Rosja 2 3 – 5
2. Stany Zjednoczone USA 1 – 2 3
3. Kanada Kanada 1 – – 1
3. Francja Francja 1 – – 1
5. ChRL – – 1 1
5. Włochy Włochy – – 1 1
Razem 5 3 4 12

Łyżwiarstwo szybkie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Łyżwiarstwo szybkie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

W kalendarzu Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002 znalazło się dziesięć konkurencji w łyżwiarstwie szybkim, tak samo jak podczas poprzednich zimowych igrzysk[53][54].

Najbardziej utytułowanym panczenistą igrzysk w Salt Lake City został Holender Jochem Uytdehaage, który zdobył dwa złote i jeden srebrny medal. W rywalizacji mężczyzn więcej niż jeden medal zdobył jeszcze Amerykanin Derek Parra (złoty i srebrny). Wśród kobiet trzy medale zdobyła Sabine Völker (dwa srebrne i jeden brązowy), a po dwa medale osiągnęły Claudia Pechstein (złoto i srebro) oraz Jennifer Rodriguez (dwa razy brąz)[54].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Holandia Holandia 3 5 – 8
2. Niemcy Niemcy 3 3 2 8
3. Stany Zjednoczone USA 3 1 4 8
4. Kanada Kanada 1 – 2 3
5. Japonia Japonia – 1 – 1
6. Norwegia Norwegia – – 2 2
Razem 10 10 10 30

Narciarstwo alpejskie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Narciarstwo alpejskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Podczas igrzysk w Salt Lake City narciarze alpejscy rywalizowali w dziesięciu konkurencjach – zjeździe, supergigancie, slalomie, slalomie gigancie i kombinacji (wszystkie konkurencje przeprowadzono wśród kobiet i mężczyzn)[55][56].

Najbardziej utytułowaną alpejką została Janica Kostelić z dorobkiem trzech złotych i jednego srebrnego medalu. Zawodniczka została pierwszą reprezentantką Chorwacji, która stanęła na podium zimowych igrzysk olimpijskich[8]. Poza Chorwatką multimedalistkami zostały Renate Götschl i Anja Pärson – obie zdobyły po jednym srebrnym i jednym brązowym medalu. W rywalizacji mężczyzn najwięcej medali otrzymał Stephan Eberharter – zdobył po jednym medalu z każdego koloru. Dwa złota olimpijskie wywalczył natomiast Kjetil André Aamodt. Po dwa medale zdobyli też Bode Miller (dwa srebrne), Lasse Kjus (srebrny i brązowy) oraz Benjamin Raich (dwa brązowe)[56].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Chorwacja Chorwacja 3 1 – 4
2. Austria Austria 2 2 5 9
3. Francja Francja 2 2 – 4
4. Norwegia Norwegia 2 1 1 4
5. Włochy Włochy 1 1 1 3
6. Stany Zjednoczone USA – 2 – 2
7. Szwecja Szwecja – 1 1 2
8. Niemcy Niemcy – – 1 1
8. Szwajcaria – – 1 1
Razem 10 10 10 30

Narciarstwo dowolne[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Narciarstwo dowolne na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

W narciarstwie dowolnym podczas igrzysk w Salt Lake City rozegrano cztery konkurencje – skoki akrobatyczne i jazdę po muldach wśród mężczyzn i kobiet. Konkurencje nie zmieniły się względem poprzednich igrzysk[57][58].

Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego. Na podium stanęli reprezentanci dziewięciu państw, spośród których tylko Stany Zjednoczone i Kanada więcej niż raz miały swojego zawodnika na podium. Amerykanie trzykrotnie zdobyli srebro, a Kanadyjki zdobyły srebro i brąz w skokach akrobatycznych[58].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Australia Australia 1 – – 1
1. Czechy Czechy 1 – – 1
1. Finlandia Finlandia 1 – – 1
1. Norwegia Norwegia 1 – – 1
5. Stany Zjednoczone USA – 3 – 3
6. Kanada Kanada – 1 1 2
7. Białoruś Białoruś – – 1 1
7. Francja Francja – – 1 1
7. Japonia Japonia – – 1 1
Razem 4 4 4 12

Saneczkarstwo[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Saneczkarstwo na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

W programie igrzysk w Salt Lake City, tak jak w Nagano, znalazły się trzy konkurencje saneczkarskie – jedynki mężczyzn, jedynki kobiet i dwójki mężczyzn[59][60].

Żaden z saneczkarzy nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego. Rywalizację zdominowali jednak reprezentanci Niemiec, którzy zdobyli pięć z dziewięciu medali. W jedynkach kobiet wszystkie trzy miejsca na podium zajęły Niemki[60].

Srebrny medal w jedynkach mężczyzn zdobył reprezentant Niemiec, Georg Hackl. Był to jego piąty medal olimpijski w tej konkurencji – w 1988 roku zdobył srebrny, a w 1992, 1994 i 1998 – złote medale. Niemiec został tym samym pierwszym olimpijczykiem w historii, który zdobył medale olimpijskie w jednej konkurencji pięć razy z rzędu[33].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Niemcy Niemcy 2 2 1 5
2. Włochy Włochy 1 – – 1
3. Stany Zjednoczone USA – 1 1 2
4. Austria Austria – – 1 1
Razem 3 3 3 9

Short track[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Short track na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

W Salt Lake City rywalizacja olimpijska łyżwiarzy specjalizujących się w short tracku składała się z ośmiu konkurencji – sześciu biegów indywidualnych i dwóch sztafetowych. Konkurencjami debiutującymi w igrzyskach były biegi kobiet i mężczyzn na 1500 metrów[61][62].

Najwięcej medali zdobyła Yang Yang (A) – dwa złote i jeden srebrny. Trzy medale – dwa złote i jeden brązowy – wywalczył również Marc Gagnon. Poza nimi jeszcze dziewięciorgu zawodnikom i zawodniczkom udało się zdobyć po dwa medale olimpijskie: Apolo Anton Ohno, Jonathan Guilmette, Ko Gi-hyun i Choi Eun-kyung zdobyli po jednym złotym i jednym srebrnym medalu, Mathieu Turcotte uzyskał złoty i brązowy medal, a Li Jiajun, Yang Yang (S), Ewgenija Radanowa i Wang Chunlu zdobyli po jednym srebrnym i jednym brązowym medalu[62].

Złoty medal w biegu mężczyzn na 1000 metrów zdobył Australijczyk Steven Bradbury. W biegu finałowym, do którego awansował dzięki dyskwalifikacjom jego przeciwników, wszyscy zawodnicy poza nim upadli tuż przed metą. Australijczyk jako pierwszy przejechał przez linię mety, dzięki czemu zdobył pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla swojego kraju[11][12].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. ChRL 2 2 3 7
2. Korea Południowa Korea Południowa 2 2 – 4
3. Kanada Kanada 2 1 3 6
4. Stany Zjednoczone USA 1 1 1 3
5. Australia Australia 1 – – 1
6. Bułgaria Bułgaria – 1 1 2
7. Włochy Włochy – 1 – 1
Razem 8 8 8 24

Skeleton[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Skeleton na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Na igrzyskach w Salt Lake City przeprowadzono dwie konkurencje skeletonowe – ślizg kobiet i mężczyzn. Skeleton powrócił do kalendarza igrzysk olimpijskich po 54-letniej przerwie – wcześniej zawody olimpijskie w tej dyscyplinie rozegrano podczas Zimowych Igrzysk olimpijskich 1948 w Sankt Moritz[63].

Obie konkurencje w 2002 roku wygrali reprezentanci Stanów Zjednoczonych, którzy zdobyli również srebrny medal w ślizgu kobiet. Poza tym medale zdobyli skeletoniści z Austrii, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii[64].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Stany Zjednoczone USA 2 1 – 3
2. Austria Austria – 1 – 1
3. Szwajcaria – – 1 1
3. Wielka Brytania Wielka Brytania – – 1 1
Razem 2 2 2 6

Skoki narciarskie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

Niezmiennie od poprzednich igrzysk rywalizacja skoczków narciarskich składała się z trzech konkurencji mężczyzn – dwóch konkursów indywidualnych i jednego drużynowego[65].

Dwa złote medale olimpijskie zdobył Simon Ammann. Dzięki temu został drugim skoczkiem narciarskim w historii po Mattim Nykänenie, który zdobył tytuły mistrza olimpijskiego na obu skoczniach podczas jednej edycji igrzysk[66]. Dwa medale olimpijskie na igrzyskach w Salt Lake City zdobyło jeszcze trzech innych skoczków – złoty i srebrny medal wywalczył Sven Hannawald, a srebrny i brązowy medal zdobyli Adam Małysz i Matti Hautamäki[67].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Szwajcaria 2 – – 2
2. Niemcy Niemcy 1 1 – 2
3. Finlandia Finlandia – 1 1 2
3. Polska Polska – 1 1 2
5. Słowenia Słowenia – – 1 1
Razem 3 3 3 9

Snowboarding[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Snowboarding na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002.

W programie igrzysk w Salt Lake City, podobnie jak w Nagano, znalazły się cztery konkurencje snowboardowe. Dokonano zmiany dwóch konkurencji – zamiast slalomu giganta kobiet i mężczyzn przeprowadzono slalom gigant równoległy. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu. Medalistami zostali reprezentanci pięciu krajów. Najwięcej razy – pięciokrotnie – na podium stanęli Amerykanie. Zajęli oni wszystkie miejsca na podium olimpijskim w halfpipie mężczyzn[68].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Stany Zjednoczone USA 2 1 2 5
2. Francja Francja 1 2 – 3
3. Szwajcaria 1 – 1 2
4. Szwecja Szwecja – 1 – 1
5. Włochy Włochy – – 1 1
Razem 4 4 4 12

Multimedaliści[edytuj | edytuj kod]

Podczas igrzysk w Salt Lake City 55 sportowców zdobyło przynajmniej po dwa medale olimpijskie, z czego 31 uzyskało przynajmniej jeden tytuł mistrza olimpijskiego. Najwięcej z zawodników mających na koncie przynajmniej dwa medale, w tym przynajmniej jedno złoto – siedmioro – startowało w barwach Niemiec. Dziewięcioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w konkurencjach biegowych, siedmioro w short tracku, pięcioro w biathlonie, a po troje w narciarstwie alpejskim i łyżwiarstwie szybkim. Po dwóch multimedalistów odnotowano w kombinacji norweskiej i skokach narciarskich.

Najwięcej złotych medali – cztery – zdobył reprezentant Norwegii w biathlonie, Ole Einar Bjørndalen. Zwyciężył on we wszystkich konkurencjach biathlonowych – w trzech indywidualnych i w sztafecie. Trzy tytuły mistrzyni olimpijskiej i jeden tytuł wicemistrzyni zdobyła Janica Kostelić w narciarstwie alpejskim. Trzy tytuły mistrza olimpijskiego zdobył ponadto Samppa Lajunen, zwyciężając wszystkie konkurencje – dwie indywidualne i jedną drużynową – w kombinacji norweskiej.

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce Zawodnik Państwo Dyscyplina Złoto Srebro Brąz Razem
1. Bjørndalen, Ole EinarOle Einar Bjørndalen Norwegia Norwegia biathlon 4 – – 4
2. Kostelić, JanicaJanica Kostelić Chorwacja Chorwacja narciarstwo alpejskie 3 1 – 4
3. Lajunen, SamppaSamppa Lajunen Finlandia Finlandia kombinacja norweska 3 – – 3
4. Estil, FrodeFrode Estil Norwegia Norwegia biegi narciarskie 2 1 – 3
4. Uytdehaage, JochemJochem Uytdehaage Holandia Holandia łyżwiarstwo szybkie 2 1 – 3
4. Wilhelm, KatiKati Wilhelm Niemcy Niemcy biathlon 2 1 – 3
4. Yang Yang (A) ChRL short track 2 1 – 3
8. Gagnon, MarcMarc Gagnon Kanada Kanada short track 2 – 1 3
9. Aamodt, Kjetil AndréKjetil André Aamodt Norwegia Norwegia narciarstwo alpejskie 2 – – 2
9. Alsgaard, ThomasThomas Alsgaard Norwegia Norwegia biegi narciarskie 2 – – 2
9. Ammann, SimonSimon Ammann Szwajcaria skoki narciarskie 2 – – 2
9. Henkel, AndreaAndrea Henkel Niemcy Niemcy biathlon 2 – – 2
9. Pechstein, ClaudiaClaudia Pechstein Niemcy Niemcy łyżwiarstwo szybkie 2 – – 2
14. Belmondo, StefaniaStefania Belmondo Włochy Włochy biegi narciarskie 1 1 1 3
14. Czepałowa, JulijaJulija Czepałowa Rosja Rosja biegi narciarskie 1 1 1 3
14. Eberharter, StephanStephan Eberharter Austria Austria narciarstwo alpejskie 1 1 1 3
14. Skari, BenteBente Skari Norwegia Norwegia biegi narciarskie 1 1 1 3
18. Choi Eun-kyung Korea Południowa Korea Południowa short track 1 1 – 2
18. Disl, UschiUschi Disl Niemcy Niemcy biathlon 1 1 – 2
18. Guilmette, JonathanJonathan Guilmette Kanada Kanada short track 1 1 – 2
18. Hannawald, SvenSven Hannawald Niemcy Niemcy skoki narciarskie 1 1 – 2
18. Ko Gi-hyun Korea Południowa Korea Południowa short track 1 1 – 2
18. Ohno, Apolo AntonApolo Anton Ohno Stany Zjednoczone USA short track 1 1 – 2
18. Parra, DerekDerek Parra Stany Zjednoczone USA łyżwiarstwo szybkie 1 1 – 2
18. Tallus, JaakkoJaakko Tallus Finlandia Finlandia kombinacja norweska 1 1 – 2
18. Sachenbacher, EviEvi Sachenbacher Niemcy Niemcy biegi narciarskie 1 1 – 2
18. Veerpalu, AndrusAndrus Veerpalu Estonia Estonia biegi narciarskie 1 1 – 2
28. Bauer, ViolaViola Bauer Niemcy Niemcy biegi narciarskie 1 – 1 2
28. Pylowa, OlgaOlga Pylowa Rosja Rosja biathlon 1 – 1 2
28. Skjeldal, KristenKristen Skjeldal Norwegia Norwegia biegi narciarskie 1 – 1 2
28. Turcotte, MathieuMathieu Turcotte Kanada Kanada short track 1 – 1 2

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)]. (ang.).
  2. ↑ 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  3. ↑ Olympic Countries. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-25)]. (ang.).
  4. ↑ Vicki Michaelis: USA hauls in 37 medals in a winter to remember. usatoday.com, 1 marca 2010. [dostęp 2016-08-19]. (ang.).
  5. ↑ Germany. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-08)]. (ang.).
  6. ↑ Canada sets Olympic gold record. cbc.ca, 27 lutego 2010. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-03)]. (ang.).
  7. ↑ Norway. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. (ang.).
  8. ↑ a b Željko Mihalić, Matija Kralj: Legende - Janica Kostelić. skijanje.hr, 19 kwietnia 2007. [dostęp 2016-08-18]. (chorw.).
  9. ↑ Croatia. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-26)]. (ang.).
  10. ↑ Estonia. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-03)]. (ang.).
  11. ↑ a b Short Track Speed Skating at the 2002 Salt Lake City Winter Games: Men's 1,000 metres. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. (ang.).
  12. ↑ a b Harry Gordon: Australian Olympic Committee: Steven Bradbury. olympics.com.au. [dostęp 2016-08-19]. (ang.).
  13. ↑ Australia. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-06)]. (ang.).
  14. ↑ China. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  15. ↑ United States. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  16. ↑ Canada. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  17. ↑ France. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  18. ↑ Czech Republic. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-23)]. (ang.).
  19. ↑ Finland. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-17)]. (ang.).
  20. ↑ Great Britain. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  21. ↑ Tadeusz Mieczyński: Po 30 latach brązowy medal!. skijumping.pl, 10 lutego 2002. [dostęp 2016-08-19].
  22. ↑ Poland. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  23. ↑ Bulgaria. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-05)]. (ang.).
  24. ↑ Russia. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-14)]. (ang.).
  25. ↑ Belarus. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-20)]. (ang.).
  26. ↑ Ukraine. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  27. ↑ Kazakhstan. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (ang.).
  28. ↑ Sweden. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-16)]. (ang.).
  29. ↑ Japan. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-29)]. (ang.).
  30. ↑ Belgium. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)]. (ang.).
  31. ↑ Denmark. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-05)]. (ang.).
  32. ↑ Slovenia. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-22)]. (ang.).
  33. ↑ a b c d e Salt Lake City 2002 Winter Olympics: More about. olympic.org. [dostęp 2016-08-19]. (ang.).
  34. ↑ a b Muehlegg, Lazutina test positive, stripped of golds. espn.com, 25 lutego 2002. [dostęp 2016-08-19]. (ang.).
  35. ↑ a b DOPING: Mühlegg, Lazutina ja Danilova tarvitasid darbepoetiini. delfi.ee, 25 lutego 2002. [dostęp 2016-08-19]. (est.).
  36. ↑ a b c d Cross Country Skiing at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-03)]. (ang.).
  37. ↑ a b IOC awards gold to Canadian pair. msnbc.com, 15 lutego 2002. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2002-06-01)]. (ang.).
  38. ↑ a b Radosław Leniarski: Złoty medal dla Kanadyjczyków! - korespondencja. sport.pl, 15 lutego 2002. [dostęp 2016-08-19].
  39. ↑ Historia biathlonu. biathlon.com.pl. [dostęp 2016-08-18].
  40. ↑ Biathlon at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  41. ↑ Cross Country Skiing at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-04)]. (ang.).
  42. ↑ Borja Echevarria: Muehlegg hace historia con un segundo oro para España. elmundo.es, 15 lutego 2002. [dostęp 2016-08-18]. (hiszp.).
  43. ↑ «Juanito», primer español que gana tres oros olímpicos. abc.es, 24 lutego 2002. [dostęp 2016-08-18]. (hiszp.).
  44. ↑ Muehlegg da positivo y pierde su tercer oro. elperiodicodearagon.com, 25 lutego 2002. [dostęp 2016-08-18]. (hiszp.).
  45. ↑ a b Bobsleigh at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-07)]. (ang.).
  46. ↑ Curling at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-20)]. (ang.).
  47. ↑ a b Curling at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-01)]. (ang.).
  48. ↑ Great Britain Curling: Women’s Curling Results. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-06)]. (ang.).
  49. ↑ Ice Hockey at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).
  50. ↑ a b Ice Hockey at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-07)]. (ang.).
  51. ↑ a b Nordic Combined at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-30)]. (ang.).
  52. ↑ Figure Skating at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-30)]. (ang.).
  53. ↑ Speed Skating at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-15)]. (ang.).
  54. ↑ a b Speed Skating at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-03)]. (ang.).
  55. ↑ Alpine Skiing at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-25)]. (ang.).
  56. ↑ a b Alpine Skiing at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-25)]. (ang.).
  57. ↑ Freestyle Skiing at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-20)]. (ang.).
  58. ↑ a b Freestyle Skiing at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-20)]. (ang.).
  59. ↑ Luge at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-04)]. (ang.).
  60. ↑ a b Luge at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-24)]. (ang.).
  61. ↑ Short Track Speed Skating at the 1998 Nagano Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-01)]. (ang.).
  62. ↑ a b Short Track Speed Skating at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-03)]. (ang.).
  63. ↑ Szymon Burak: Historia ZIO: Skeleton. ig24.pl, 7 października 2013. [dostęp 2016-08-18].
  64. ↑ Skeleton at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-28)]. (ang.).
  65. ↑ Skoki narciarskie: Mistrzowie olimpijscy. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-08-19].
  66. ↑ Soczi. Skoki narciarskie – Stoch może pójść śladem Nykaenena i Ammanna. Wyborcza.pl, 12 lutego 2014. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-19)].
  67. ↑ Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2002. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-08-19].
  68. ↑ Snowboarding at the 2002 Salt Lake City Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-04)]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacje medalowe igrzysk olimpijskich
Letnie igrzyska olimpijskie
Zimowe igrzyska olimpijskie

Flaga olimpijska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klasyfikacja_medalowa_Zimowych_Igrzysk_Olimpijskich_2002&oldid=66255128”