Karol Śniegoń
Karol Śniegoń (ur. 1892, zm. 1972) – polski duchowny zielonoświątkowy, prezes Związku Stanowczych Chrześcijan na Śląsku Cieszyńskim, prezes Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w PRL.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wywodził się z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Na co dzień pracował w zakładzie szewskim, by mieć na utrzymanie żony i trojga dzieci. Włączył się w działalność Związku Stanowczych Chrześcijan w Cieszynie, gdzie szybko znalazł się w ścisłym gronie kierowniczym i stał się następcą Jana Kajfosza i Karola Kalety na stanowisku prezesa Związku. Funkcję tę pełnił w latach 1920–1927, 1935–1938 i 1945–1947[1].
Po II wojnie światowej zabiegał o połączenie Związku Stanowczych Chrześcijan ze Związkiem Ewangelicznych Chrześcijan i Związkiem Wolnych Chrześcijan w Zjednoczony Kościół Ewangeliczny (ZKE)[1]. Po powstaniu ZKE w 1947 został jego wiceprezesem, zaś w latach 1950–1953 był prezesem ZKE[2]. W czasie pełnienia przezeń tej funkcji Urząd Bezpieczeństwa dokonał we wrześniu 1950 masowych aresztowań duchownych ZKE. Sam też został uwięziony[1], podejrzewano go o wrogi stosunek do Polski Ludowej oraz o działalność szpiegowską[3]. Na wolność wyszedł w 1951[1].
Przez wiele lat był pastorem zboru ZKE w Cieszynie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Zieliński 2014 ↓, s. 350.
- ↑ Tomaszewski 2009 ↓, s. 44, 113.
- ↑ IPN Ka 230/241. [w:] IPN [on-line].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Ryszard Tomaszewski: Zjednoczony Kościół Ewangeliczny 1947–1987. Warszawa: KOMPAS II, 2009. ISBN 978-83-925744-5-3.
- Tadeusz J. Zieliński: Protestantyzm ewangelikalny. Studium specyfiki religijnej. Wyd. 2. Katowice: 2014, s. 350. ISBN 978-83-931204-9-9.