Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 9 we Wrocławiu
 nr rej. A/5261/224 z 30.12.1970[1]
| |
.JPG) Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 9 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. św. Mikołaja 9 |
| Typ budynku |
kamienica |
| Kondygnacje |
cztery |
| Ważniejsze przebudowy |
1912 |
| Zniszczono |
1945 |
| Odbudowano |
1953 |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
 51°06′41,36″N 17°01′44,51″E/51,111490 17,029030
| |
Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 9 – zabytkowa[a] kamienica o średniowiecznym rodowodzie znajdująca się przy ul. św. Mikołaja 9 we Wrocławiu.
Historia kamienicy[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy budynek na posesji nr 9 istniał już w średniowieczu. W okresie baroku został przebudowany[2]. Około 1800 kamienica została przebudowana i nadano jej formę budynku trzykondygnacyjnego z dwukondygnacyjnym szczytem, trójosiową elewacją, trójtraktowego i dwupasmowego[3]. W 1886 roku kamienica została przebudowana według projektu Augusta Jäckela. Zmieniono wówczas dach na kalenicowy a fasada otrzymała eklektyczny wystrój[3]. W 1912, w związku z przebudową kamienicy Pod Trzema Dębami i powstaniem nowego domu handlowego, kamienica nr 9 została rozebrana a w jej miejsce wzniesiono dom o konstrukcji żelbetonowej według projektu firmy Max Duam Nachfloger. Budynek został wówczas cofnięty o jeden trakt. Obie kamienice połączono[4]
Od 1888 roku w kamienicy nr 8 znajdował się zakład produkujący konfekcję damską R. G. Leuchtag Nachf. G.m.b.H. późniejszy KMS Schlesisch Damen-Mäntel-Fabrik[2]. Po połączeniu obu kamienic w 1912 roku, zakład również powiększył swoją powierzchnię[5].[6]
Po 1945 roku[edytuj | edytuj kod]
Działania wojenne w 1945 roku częściowo zniszczyły kamienice wraz z jej sąsiednimi budynkami nr 8 i 10. Zespół tych trzech kamienic należał do jednych z najwcześniejszych rekonstrukcji powojennych. Zostały one odbudowane w 1953 roku według projektu Zbigniewa Politowskiego[7][2][4]. Kamienica nr 9, jej fasada, została zrekonstruowana według zachowanej ikonografii do wyglądu tej empirowej z 1800 roku [4][7] ale z uproszczoną ornamentyką girlandową i bez podziału parteru[b]
W latach 2006-2011 roku kamienica, za sprawą właściciela budynku, IMN Sp. z o.o. została poddana kolejnemu remontowi. Jego projektantem był Wacław Hryniewicz[3].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kamienica jest wpisana do rejestru zabytków razem z trzema sąsiadującymi kamienicami nr 8 i 10
- ↑ Małachowski wspomina o największej zmianie podczas odbudowy a mianowicie o cofnięciu elewacji kamienicy do linii zabudowy wyznaczony przez podcień co nie jest prawdą i o czym świadczą zachowane fotografie: Kamienica już w 1912 była cofnięta do tyłu do wspomnianej linii[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 marca 2024.
- ↑ a b c Harasimowicz 1998 ↓, s. 61.
- ↑ a b c Eysymontt 2011 ↓, s. 247.
- ↑ a b c Eysymontt 2011 ↓, s. 248.
- ↑ antyczek.pl
- ↑ 29 marca: Kartka z kalendarza
- ↑ a b c Małachowicz 1985 ↓, s. 203.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Brzezowski: Dom mieszkalny we Wrocławiu w okresie baroku. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005. ISBN 83-7085-885-6.
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.), Włodzimierz Suleja (red.): Encyklopedia Wrocławia. Wyd. 3, poprawione i uzupełnione. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5. OCLC 76363702.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t. II. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1998. ISBN 83-7023-679-0.
- Edmund Małachowicz: Stare Miasto we Wrocławiu. Wrocław: PWN, 1985.