Przejdź do zawartości

Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 42 we Wrocławiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 42
Symbol zabytku nr rej. fasada budynku A/6051 z 20.06.2017[1]
Ilustracja
Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 42
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Adres

ul. św. Mikołaja 42

Typ budynku

kamienica

Kondygnacje

pięć

Rozpoczęcie budowy

1889

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 42”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 42”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 42”
Ziemia51°06′40,93″N 17°01′25,14″E/51,111370 17,023650

Kamienica przy ulicy św. Mikołaja 42 – zabytkowa kamienica o średniowiecznym rodowodzie znajdująca się przy ul. św. Mikołaja 42 we Wrocławiu.

Historia kamienicy i opis architektoniczny[edytuj | edytuj kod]

Kamienica wraz z trzema innymi przyległymi kamienicami została wzniesiona w okresie średniowiecza (pod koniec XIV wieku), a jej działka znajduje się pomiędzy dawnym pierwszym i drugim pasem umocnień w pobliżu Bramy Mikołajskiej[2]. W pierwszej połowie XV wieku zespół tych kamienic zamieszkiwany był przez tkaczy i nazywany był "Pod Ramami" (sukienniczymi)[3]

Pierwotnie była to prawdopodobnie trzykondygnacyjna renesansowa kamienica. Około 1700 roku została przebudowana. Zyskała wówczas czteroosiową fasadę z dwukondygnacyjnym szczytem w formie aediculi z trójkątnym tympanonem, otoczoną para lizen i wolutowymi spływami. Narożniki zostały ozdobione boniowanymi lizenami a pod okna dodano cokoły[4]. W 1889 roku kamienica została rozebrana w jej miejsce wzniesiono pięciokondygnacyjny budynek, dwutraktowy z jednokondygnacyjnym poddaszem. Budynek wyraźnie przewyższał sąsiednie budynki. Fasada została wykonana w eklektycznej formie z neorenesansowymi elementami architektonicznymi. Czteroosiowa fasada została ozdobiona dwukondygnacyjnym wykuszem w dwóch środkowych osiach (pierwsze i drugie piętro)[2].

Po 1945[edytuj | edytuj kod]

Po 1945 wnętrza kamienicy pozbawiono wszelkich zabytkowych elementów architektonicznych. Wyremontowana została przylegająca oficyna i połączono ją z oficyną domu nr 40[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]