Julij Kriemlow
| Imię i nazwisko |
Julij Anatoljewicz Kriemlow |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Julij Anatoljewicz Kriemlow, ros. Юлий Анатольевич Кремлёв (ur. 6 czerwca?/19 czerwca 1908 w Jessentukach, zm. 19 lutego 1971 w Leningradzie[1][2]) – rosyjski kompozytor i muzykolog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował w Konserwatorium Leningradzkim grę na fortepianie (1925–1928) oraz teorię muzyki (1929–1933)[2]. W 1937 roku został aspirantem pod kierunkiem Borisa Asafjewa[1]. W tym samym roku został pracownikiem naukowym instytutu teatru, muzyki i filmu w Leningradzie, w latach 1957–1965 był kierownikiem jego działu muzycznego[1]. W 1944 roku otrzymał stopień kandydata nauk[2], a w 1963 roku doktora nauk o sztuce[1][2]. W 1967 roku otrzymał profesurę[1].
Zajmował się głównie problematyką estetyki muzycznej, adaptując na jej grunt teorię marksizmu-leninizmu, historię muzyki analizował zgodnie z regułami realizmu socjalistycznego[1]. Opublikował prace Russkaja mysl o muzykie (2 tomy, 1954–1958), Oczerki po woprosam muzykalnoj estetiki (1957), Czto takoje muzykalnaja tiema (1964), Esteticzeskije wzglady S.S. Prokofjewa (1968), Izbrannyje statji i wystuplenija (1969)[3]. Był autorem monografii poświęconych Chopinowi (1949, 3. wydanie 1971), Griegowi (1958), Debussy’emu (1964), Massenetowi (1969) i Saint-Saënsowi (1970)[2]. Skomponował jedyną symfonię, 14 sonat fortepianowych, ponadto pieśni[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 209. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1960–1961. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 465. ISBN 978-83-01-13410-5.