Jufuku-ji
35°19′28″N 139°32′57″E/35,324311 139,549047 Główny budynek świątyni | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Rodzaj klasztoru |
świątynia buddyjska |
| Właściciel |
rinzai |
| Prowincja | |
| Typ zakonu |
męski |
| Założyciel klasztoru | |
| Fundator | |
| Materiał budowlany |
drewno, cegła, kamień |
| Data budowy |
1200 |
Położenie na mapie Japonii  | |
| 35°19′28″N 139°32′57″E/35,324311 139,549047
| |
Jufuku-ji (jap. 壽福寺; pełna nazwa: Kikoku-zan Kongō Jufuku Zenji 亀谷山金剛寿福禅寺) – pierwsza świątynia buddyzmu zen rinzai w Kamakurze, w Japonii.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Została ufundowana w 1200 roku przez Masako Hōjō (1157–1225), wdowę po siogunie Yoritomo Minamoto (1147–1199), dla uczczenia jego i jej ojca pamięci. Opatem założycielem był mistrz zen Eisai Myōan. W systemie gozan („pięciu gór”, „pięciu wielkich świątyń”) świątynia zajmowała trzecią pozycję wśród pięciu świątyń Kamakury. Mistrz Eisai przeniósł się do Kamakury z Kioto, w którym jego działalność i nowe idee zen, które wprowadził do Japonii, spotkały się z atakami, a on z ostracyzmem[1].
Następnym opatem został uczeń Eisaia, Gyōyū Taikō (1163–1241), pochodzący z Kamakury. Wdowa Masako została jego uczennicą, przyjęła ordynację mnisią i została mniszką. Przyjacielem Gyōyū był Sanetomo Minamoto, trzeci siogun z tego rodu[2]. Uczniem Gyōyū był przez jakiś czas Kakushin Shinchi (1207–1298). Gyōyū zmarł w Jufuku-ji[2].
Praktyka w świątyni była przez jakiś czas synkretyczna, skoro Ben’en Enni (1201–1280) w 1228 roku otrzymał przekaz nauk ezoterycznych od ówczesnego opata Jufuku-ji – A’nina. W 1257 roku sam Enni został opatem tej świątyni[3].
W drugiej połowie XII wieku opatem świątyni został chiński mistrz chan Daxiu Zhengnian (Shōnen Daikyū, 1214–1289)[4].
W 1265 roku oskarżono chińskiego mistrza chan Lanxi Daolonga o szpiegostwo na rzecz mongolskich władz Chin. Po jego odwołaniach pozwolono mu przez jakiś czas przebywać w Jufuku-ji.
Ostatnia klasyfikacja świątyń systemu gozan powstała w czasie panowania sioguna Yoshimitsu Ashikagi (1358–1408) i składała się dwu równoległych części: pięciu świątyń Kioto i pięciu Kamakury. Jufuku-ji zajmowała w części Kamakury trzecią pozycję, a „pierwszą świątynią w kraju” była Nanzen-ji[5].
Obecnie jest to mała świątynia należąca do linii Kenchō-ji, ale w czasach rozkwitu w jej skład wchodziło 14 świątyń. Obiektem kultu jest Shaka Nyorai (Budda Siakjamuni).
Za głównym budynkiem znajdują się skalne groby (jap. yagura), w których pochowano wszystkich głównych mnichów świątyni. Znajdują się tu także groby: poety haiku Kiyoshiego Takahamy (1874–1959), pisarza Jirō Osaragi (1897–1973), brytyjskiej hrabiny Iso Mutsu (1867–1930).
Adres klasztoru[edytuj | edytuj kod]
- 17-7 Ogigayatsu 1-chome, Kamakura, Kanagawa 248-0011
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Ss. 17-19
- ↑ a b Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 23
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 26
- ↑ whoswho [online], www.asahi-net.or.jp [dostęp 2019-02-11] [zarchiwizowane z adresu 2014-08-12].
- ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 151
Bibliografia/źródła[edytuj | edytuj kod]
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Droga do świątyni -
Brama -
Cmentarz w jaskiniach (yagura) -
Cmentarz -
Grób Masako -
Grób Sanetomo Minamoto (bez jego prochów)
