Jesta

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jestajęzyk programowania przeznaczony dla minikomputera Mera 400 realizujący zadania z zakresu obliczeń statystycznych. Jest to język problemowy[potrzebny przypis]. Powstał głównie z myślą o ułatwieniu stosowania biblioteki podprogramów statystycznych dostępnych w tym systemie komputerowym dla języka Fortran, a opracowanej w Instytucie Maszyn Matematycznych. Biblioteka ta obejmowała 25 procedur, a jej zastosowanie wymagało znajomości i umiejętności programowania w języku Fortran[1][2].

Język Jesta obejmuje zamkniętą listę rozkazów, z których każdy może posiadać odpowiednie opcje – rozgałęzienia, tzw. słowa problemowe w nomenklaturze języka – i listę argumentów. Lista rozkazów obejmowała[1]:

  • Rozkazy sterujące:
    • SYSTEM (SYSTEM) – rozpoczynający każdy program w języku Jesta,
    • KONIEC (KONIEC) – kończąc każdy program w języku Jesta,
  • Rozkazy problemowe i wejścia-wyjścia:
    • CZYTAJ (CZ)
    • WYPROWADZAJ (WY)
    • WSPOLCZYNNIK (WS)
    • POCZĄTKOWEOBLICZENIA (PO)
    • SATYSTYKA (ST)
    • KOWARIANCJA (KO)
    • WARIANCJA (WA)
    • PRAWDOPODOBIENSTWO (PR)
    • NORMOWANIE (NO)
    • TESTOWANIEHIPOTEZY (TE)

Kod źródłowy mógł zawierać napisy określające rozkaz w pełnym brzmieniu lub w formie skróconej, przy czym definicja języka wyznaczała minimalna liczbę znaków skrótu dla każdego rozkazu oddzielnie. W nawiasach podano minimalne skróty[1].

Powyższa zasada słów kluczowych i ich skrótów dotyczy także słów problemowych (rozgałęzień), które obejmowały takie słowa jak np.[1]:

  • dotyczące urządzeń: DYSK, MONITOR, TASMA, PROGRAM, PLOTTER, DRUKARKA, HISTOGRAM, FUNKCJA, WARTOSCI,
  • dotyczące typu: CALKOWITE, RZECZYWISTE, TEKST,
  • dotyczące funkcji statystycznych: SUMA, WARTOSC, ODCHYLENIE, ROZKLAD,
  • i inne.

Z założenia przedmiotowy język miał umożliwić wykonywanie odpowiednich obliczeń także użytkownikom nie znającym zasad programowania w języku Fortran. Stanowił także bazę doświadczeń dla ewentualnej realizacji innych języków problemowych. Projekt jego realizacji w założeniach miał także umożliwiać w miarę prostą rozbudowę języka o kolejne funkcje w nowych implementacjach[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ryszard Pawlik, Język do przetwarzania danych statystycznych w bibliotece fortranowskiej systemu MERA, „Biuletyn Informacyjny. Nauki i Techniki Komputerowe”, 3-4/1982, Instytut Maszyn Matematycznych, Branżowy Ośrodek Informacji Naukowej Technicznej i Ekonomicznej, MERA, 1982, INDEKS-35362 (pol.).
  • S. Bonkowicz-Sittauer, S. Grodzicki, Oprogramowanie biblioteczne minikomputera MERA 400, „Biuletyn Informacyjny. Obiektowe Systemy Komputerowe”, 1/1982, Instytut Maszyn Matematycznych, Branżowy Ośrodek Informacji Naukowej Technicznej i Ekonomicznej, MERA, 1982 (pol.).