Jerzy Kwieciński (oficer)
major artylerii | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Późniejsza praca |
urzędnik ubezpieczeniowy |
Odznaczenia | |
Jerzy Kazimierz Kwieciński (ur. 2 października 1889 w Strzelnie, zm. 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jerzy Kazimierz Kwieciński urodził się 2 października 1889 roku w Strzelnie, w rodzinie Jana i Anieli z Łyskowskich[1]. Był bratem Bogdana, od 1937 roku attaché wojskowego i lotniczego w Londynie[2]. Ukończył gimnazjum klasyczne w Inowrocławiu, a następnie studiował prawo.
W sierpniu 1914 roku został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie awansował najpierw na podporucznika, a potem w 1918 roku na porucznika.
Od grudnia 1918 roku organizował w Inowrocławiu Polską Organizację Wojskową. Wkrótce przyłączył się do powstania wielkopolskiego. 5 stycznia 1919 roku został komendantem Inowrocławia, a następnie dowódcą oddziału zbąszyńskiego w II Grupie Zachodniej. Od marca 1919 roku był szefem sztabu Okręgu i Frontu Zachodniego. Jako szef sztabu 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich walczył na wojnie z bolszewikami. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej. Przysługiwał mu wówczas tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”[3].
W 1922 roku był oficerem rezerwy 14 pułku artylerii polowej w Poznaniu[4], a w latach 1923–1924 oficerem rezerwy 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu[5][6]. W 1934 roku, jako major rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 26. lokatą, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII[7].
W okresie międzywojennym pracował jako urzędnik ubezpieczeniowy i był członkiem organizacji kombatanckich.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości (20 grudnia 1932)[9]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)[10]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 grudnia 1928)[11][10]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 286.
- ↑ [1] Informacja na stronie bjk.muzeumlotnictwa.pl
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 679.
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 153.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 791, 837.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 710, 763.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 133, 980.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 85.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak, Trzeba było pójść... Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, Nowy Tomyśl 2010, ISBN 978-83-915081-7-6.
- Ludzie związani z Inowrocławiem
- Majorowie artylerii II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Charkowie
- Polacy – oficerowie Armii Cesarstwa Niemieckiego w I wojnie światowej
- Polacy – żołnierze Armii Cesarstwa Niemieckiego w I wojnie światowej
- Powstańcy wielkopolscy (1918–1919)
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1889
- Zmarli w 1940