Jan Umiński (duchowny)
| Ksiądz | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 lipca 1930 |
| Data i miejsce śmierci |
20 czerwca 1990 |
| Miejsce pochówku | |
| Proboszcz parafii św. Floriana w Sulejowie | |
| Okres sprawowania |
1971–1985 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
19 czerwca 1955 |
Jan Umiński (ur. 25 lipca 1930 w Rypinie, zm. 20 czerwca 1990 w Piotrkowie Trybunalskim) – polski duchowny rzymskokatolicki, kapelan Solidarności, działacz opozycji demokratycznej w PRL
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn osadnika wojskowego, Tadeusza Umińskiego i nauczycielki Wandy z Gierłowskich. Dzieciństwo i młodość spędził na Suwalszczyźnie, gdzie jego ojciec gospodarował nadanym przez państwo majątkiem ziemskim. Jako nastolatek udzielał się w ruchu harcerskim oraz w ochotniczej straży pożarnej. Po maturze zdecydował się na przyjęcie stanu kapłańskiego co było konsekwencją ślubów złożonych po poważnym wypadku.
Absolwent Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi. Pracował jako wikary w parafiach rzymskokatolickich w Konstantynowie i Czarnocinie. W latach 1965–1967 proboszcz parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Czarnocinie, a w latach 1971–1985 proboszcz parafii rzymskokatolickiej św. Floriana w Sulejowie. W 1985 roku z powodów zdrowotnych zrezygnował z administrowania parafią w Sulejowie pozostając w niej do śmierci rezydentem i opiekując się kaplicą na Polance.
W latach 80. XX wieku zaangażowany w działalność opozycyjną. Był duszpasterzem: harcerzy, górników, rolników i strażaków. Kaznodzieja i rekolekcjonista. Prowadził działalność na terenie całej Polski. Głosił homilie dla ludzi pracy w: Piotrkowie Trybunalskim, Suwałkach, Suchowoli, Białymstoku, Bytomiu, Stalowej Woli.
Od 1981 r. koncelebrans Mszy za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Organizator i celebrans Mszy za Ojczyznę w Sulejowie.
Uważany za ideowego patrona Konfederacji Polski Niepodległej w województwie łódzkim[1]. Uczestniczył w wielu procesach politycznych, dodawał otuchy oskarżonym. W 1986 r. zatrzymany i skazany na trzy miesiące aresztu za organizowanie i prowadzenie modlitw w gmachu sądu w intencji uwięzionych działaczy KPN.
W 1986 r. skazany na grzywnę i publiczne przeproszenie Jerzego Urbana za to, że podczas jednej ze swoich homilii po zabójstwie księdza Popiełuszki nazwał Urbana „Goebbelsem stanu wojennego”[potrzebny przypis].
Zmarł w 1990 r. na zawał serca. Pochowany w Suwałkach.
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Homilie, Łódź: Wydawnictwo Polskie, 1985.
- Pięć kazań [w Sulejowie] /19.09 – 13.11.1984/, Łódź: Wydawnictwo Solidarność Walcząca, 1986.
- Umarli zobowiązują żyjących, Warszawa: Wydawnictwo im. Ks. Sylwestra Zycha, 1990[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Karol Chylak, Marek Michalik: Łódzka KPN – od PRL do niepodległości. s. 79. ISBN 978-83-934881-0-0.
- ↑ Polskie wydawnictwa niezależne 1976–1989. [w:] Muzeum Wolnego Słowa [on-line]. m-ws.pl. [dostęp 2014-06-06]. (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Isakowicz-Zaleski: ks. Jan Umiński – bohaterski kapelan. isakowicz.pl. [dostęp 2010-09-06]. (pol.).
- ks. Jan Umiński – biogram. biogramy.trybunalscy.pl. [dostęp 2013-07-27]. (pol.).