Język lusi
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
2 tys. (1994)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | khl | ||
| IETF | khl | ||
| Glottolog | lusi1240 | ||
| Ethnologue | khl | ||
| WALS | kkv | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język lusi, także: kaliai, kaliai-kove[1][2][3] – język austronezyjski używany przez grupę ludności w prowincji Nowa Brytania Zachodnia w Papui-Nowej Gwinei. Według danych z 1994 roku posługuje się nim 2 tys. osób[1].
Jego użytkownicy zamieszkują obszar na północno-wschodnim wybrzeżu Nowej Brytanii wraz z terenami w głębi wyspy[1]. Komunikuje się w nim również społeczność używająca języka anêm[1][4]. W użyciu jest też tok pisin, który już w latach 60. XX w. był przyswajany równolegle z miejscowym językiem[5].
Lusi (kaliai) i kove to nazwy dwóch dialektów, które bywają rozpatrywane jako odrębne języki[3]. Ethnologue (wyd. 22) i Glottolog (4.6) oddzielnie wyróżniają język kove[6][7].
Został opisany w postaci opracowania z 1969 roku (A Grammar of Kaliai-Kove)[8]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Lusi, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Lusi. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-01)]. (ang.).
- ↑ a b Goulden 1996 ↓, s. 63.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Anem, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Counts 1969 ↓, s. 13.
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Kove, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Kove. Glottolog 4.6. [dostęp 2022-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-01)]. (ang.).
- ↑ Counts 1969 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David R. Counts, A Grammar of Kaliai-Kove, Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 1969 (Oceanic Linguistics Special Publication 6), ISSN 0078-3188, OCLC 6015234983, JSTOR: 20019126 [dostęp 2023-06-01] (ang.).
- Rick Goulden: The Maleu and Bariai languages of West New Britain. W: Malcolm D. Ross (red.): Studies in languages of New Britain and New Ireland 1. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1996, s. 63–144, seria: Pacific Linguistics C-135. DOI: 10.15144/PL-C135.63. ISBN 978-0-85883-443-9. OCLC 34750779. (ang.).