Iwan Szawrow

Iwan Szawrow
Ива́н Его́рович Шавро́в
	generał armii
Data i miejsce urodzenia	27 marca 1916 ; Szabuni w gubernia witebska
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1992 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1935–1992
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Iwan Jegorowicz Szawrow (ros. Ива́н Его́рович Шавро́в, ur. 14 marca^?/27 marca 1916 we wsi Szabuni w guberni witebskiej, zm. 25 kwietnia 1992 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał armii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w rosyjskiej rodzinie chłopskiej. Od 1935 służył w Armii Czerwonej, 1938 skończył szkołę wojskową, był dowódcą plutonu, później pułku zmechanizowanego, 1941 ukończył Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji im. Stalina. Uczestnik wojny z Niemcami, szef sztabu batalionu czołgów, zastępca szefa i szef sztabu brygady czołgowej na Froncie Briańskim, Południowo-Zachodnim i Południowym, uczestnik bitwy pod Moskwą i walk obronnych latem-jesienią 1942. Od końca 1942 szef wydziału operacyjnego sztabu Zarządu Dowódcy Wojskami Pancernymi i Zmechanizowanymi Frontu Dońskiego, uczestnik bitwy pod Stalingradem, od lutego 1943 szef Wydziału Operacyjnego Sztabu 4 Armii Pancernej. Od czerwca 1943 do końca wojny szef sztabu 19 Perekopskiego Korpusu Czołgowego Czerwonego Sztandaru, walczył na Froncie Centralnym, 4 Ukraińskim, 1 Nadbałtyckim i 2 Nadbałtyckim, 9 września 1943 mianowany pułkownikiem, od lipca 1944 brał udział w operacji białoruskiej i operacjach nadbałtyckich. W 1948 ukończył Wyższą Akademię Wojskową im. Woroszyłowa, pełnił wiele funkcji dowódczych i sztabowych, w tym w latach 1953–1956 dowodził korpusem, 1957–1960 był zastępca głównodowodzącego Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. Od października 1963 do maja 1967 I zastępca dowódcy wojsk Nadbałtyckiego Okręgu Wojskowego, później dowódca wojsk Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, od lutego 1973 do sierpnia 1978 naczelnik Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa, 3 listopada 1973 otrzymał stopień generała armii. Od 9 kwietnia 1971 do 24 lutego 1976 członek KC KPZR, 1970-1974 deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 8 kadencji. Od sierpnia 1978 do 1986 w aparacie Głównodowodzącego Zjednoczonymi Siłami Zbrojnymi Państw - Stron Układu Warszawskiego, 1986-1991 w Grupie Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR, następnie zwolniony ze służby.

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Order Lenina (1943)
Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
Order Suworowa II klasy (1944)
Order Kutuzowa II klasy (dwukrotnie – 11 maja 1944 i 29 czerwca 1945)
Order Bohdana Chmielnickiego II klasy (1 marca 1944)
Order Wojny Ojczyźnianej II klasy
Order Czerwonej Gwiazdy (29 kwietnia 1942)
Nagroda Państwowa ZSRR (trzykrotnie – 1942, 1950 i 1951)
Nagroda Leninowska (1964)
Medal „Za Odwagę” (1941)
Medal „Za obronę Stalingradu” (22 lipca 1943)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://az-libr.ru/index.htm?Persons&S02/43693eed/index (ros.)
http://www.nashapobeda.lv/1568.html (ros.)
https://web.archive.org/web/20160206175930/http://tankfront.ru/ussr/persons/col/ShavrovIYe.html (ros.)
Шавров Иван Егорович. ХРОНОС: ВСЕМИРНАЯ ИСТОРИЯ В ИНТЕРНЕТЕ. [dostęp 2016-02-06]. (ros.).