Irena Kardymowiczowa

Irena Kardymowiczowa

Data i miejsce urodzenia	29 maja 1899 Rzeżyca, Łotwa
Data i miejsce śmierci	8 sierpnia 1980 Warszawa
doktor
Specjalność: petrografia
Doktorat	1947 – geologia Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Odznaczenia

Irena Kardymowiczowa (ur. 29 maja 1899 w Rzeżycy, zm. 8 sierpnia 1980 w Warszawie) – polska geolog, petrograf klasyczny.

Życiorys

Córka urzędnik magistratu Aleksandra Spryngiewicza i Marii z Nowickich. W Rzeżycy w 1920 ukończyła szkołę średnią i rozpoczęła pracę jako nauczycielka i kierowniczka Polskiej Szkoły Podstawowej. W 1922 przeprowadziła się do Wilna i rozpoczęła studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego pod kierunkiem prof. Pawła Radziszewskiego. W 1930 uzyskała tytuł magistra filozofii w dziedzinie chemii. Od 1926 do wybuchu II wojny światowej była asystentem w Zakładzie Mineralogii i Petrografii Uniwersytetu Stefana Batorego. Prowadziła badania petrograficzne skał krystalicznych okolic Korca na Wołyniu oraz popularyzowała naukę o Ziemi. W latach 1938-1939 uczestniczyła w wyprawie wulkanologicznej we Włoszech, prowadząc badania na Etnie i Wezuwiuszu. W 1939 ukończyła przygotowaną pod kierunkiem prof. Stanisława Małkowskiego pracę doktorską pt. "Studia nad skałami krystalicznymi okolic Korca na Wołyniu". Po wkroczeniu do Wilna Armii Czerwonej przerwała pracę pedagogiczną i naukową, od 1943 wykładała na tajnych kompletach uniwersyteckich. W 1945 została wysiedlona z Wilna, zamieszkała wówczas w Toruniu, gdzie została starszym asystentem i adiunktem na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1947 otrzymała tytuł doktora za pracę przygotowaną w 1939, dwa lata później przeniesiono ją do Warszawy. Została zatrudniona w Muzeum Ziemi i prowadziła badania nad skałami wulkanicznymi Pienin i Dolnego Śląska. 13 lipca 1951 dyrektor muzeum Antonina Halicka sporządziła wniosek o nadanie Irenie Kardymowiczowej stanowiska samodzielnego pracownika naukowego, w kwietniu 1953 została oddelegowana do Zakładu Podstawowych Badań Geologicznych w Państwowym Instytucie Geologicznym. 13 czerwca 1953 prof. dr. Władysław Pożaryski awansował ją na stanowisko kierownika Wydziału Petrografii w Zakładzie PBG, a następnie Pracowni Petrografii. Rada Naukowa Państwowego Instytutu Geologicznego w dniu 26 czerwca 1954 nadała Irenie Kardymowiczowej tytuł docenta. W 1956 wspólnie z Tadeuszem Weiserem zorganizowała Zakład Petrologii i Geochemii, rok później została kierownikiem Pracowni Petrografii, a od 1961 Pracowni Petrografii Skał Osadowych. 28 lutego 1965 przeszła na emeryturę, kontynuowała współpracę z prof. Antonim Łaszkiewiczem oraz zespołem naukowców z Zakładu Petrografii, Mineralogii i Geochemii oraz z Muzeum Ziemi.

Członkostwo

• Stowarzyszenie Asystentów USB (1926-1939);
• Polskie towarzystwo Chemiczne (1926-1948);
• Polskie Towarzystwo Geologiczne (1945-1980);
• Towarzystwo Przyrodnicze im. Kopernika (1930-1949);
• Towarzystwo Chemików Polskich;
• Polskie Towarzystwo Mineralogiczne - członek założyciel;
• Towarzystwo Przyjaciół Dzieci (1951-1980).

Odznaczenia

• Medal 10 lecia Polski Ludowej;
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Bibliografia

• Krzysztof Radlicz "Irena Kardymowiczowa (1899–1980)". Rocznik Polskiego Towarzystwa Geologiczniego. Kraków 1981, 51–3/4: s. 611–615
• Krzysztof Radlicz, Zbigniew Wójcik "Irena Kardymowicz 1899-1980" Mineralogia 9 - Vol. 12, No1, 1981. s. 81-87