Hudson Hornet

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emblemat modelu z 1952

Hudson Hornet – samochód osobowy klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Hudson w latach 1950–1957.

Pierwsza generacja, produkowana przez Hudson Motor Car Company począwszy od 1951 roku modelowego, znana była szczególnie z licznych sukcesów w amerykańskim sporcie motorowym. Druga generacja produkowana była od 1955 roku po włączeniu marki w skład koncernu American Motors i bazowała na samochodzie Nash Ambassador. Wśród amerykańskich samochodów tego okresu obie generacje Horneta wyróżniało samonośne nadwozie i mocny silnik sześciocylindrowy; później stosowano także silnik V8.


Pierwsza generacja[edytuj | edytuj kod]

Hudson Hornet I
Ilustracja
1951 Hudson Hornet
Producent

Hudson Motor Car

Zaprezentowany

październik 1950

Okres produkcji

1950–1954

Miejsce produkcji

Stany Zjednoczone Detroit

Następca

Hudson Hornet II

Dane techniczne
Segment

E

Typy nadwozia

4-drzwiowy sedan
2-drzwiowe coupé
2-drzwiowy kabriolet

Silniki

R6: 5 l, 145-170 KM

Skrzynia biegów

3-biegowa manualna
3-biegowa automatyczna

Napęd

tylny, silnik wzdłużnie z przodu

Długość

5286 mm (1951)[1]

Szerokość

1974 mm (1951)[1]

Wysokość

1534 mm (1951)[1]

Rozstaw osi

3150 mm[1]

Masa własna

1624-1715 kg (1951)[1]

Zbiornik paliwa

76 l[1]

Liczba miejsc

6

Bagażnik

674 l[1]

Dane dodatkowe
Pokrewne

Hudson Commodore

Konkurencja

Buick Super
Oldsmobile 98
Chrysler Windsor
DeSoto Firedome

Multimedia w Wikimedia Commons
1951 Hudson Hornet sedan - tył
1951 Hudson Hornet sedan - sylwetka

Model 1951[edytuj | edytuj kod]

Hudson Hornet został zaprezentowany po raz pierwszy w październiku 1950 roku, na 1951 rok modelowy[2].

Model Hornet oparto na produkowanym równolegle modelu Commodore, wprowadzając nowy silnik o bardziej sportowym charakterze[2]. Samochód utrzymano w charakterystycznych proporcjach stylistycznych, zachowując smukłą, niską, dynamiczną sylwetkę z łagodnie opadającą linią dachu i zwężającym się ku tyłowi nadwoziem, z zakrytymi całkowicie tylnymi kołami[3]. Rozstaw osi wynosił 124 cale (315 cm)[3]. Nadwozie to, nazwane Step-down[a], zadebiutowało w modelach Hudsona Super i Commodore z 1948 roku, będąc wówczas bardzo nowoczesne, z gładkimi bokami, bez wystających błotników[3]. Zastosowano w nim rodzaj samonośnej konstrukcji z integralną ramą, pozwalającą na umieszczenie podłogi poniżej podłużnic ramy, co sprawiało, że samochody Hudsona były niższe od konkurencji stosującej tradycyjne ramy i lepiej się prowadziły, przy zachowaniu obszernego wnętrza[4][5]. Elementy nośne ramy otaczały przedział pasażerski, a także znajdowały się na zewnątrz tylnych kół, usztywniając konstrukcję[4][5].

1951 Hudson Hornet Hollywood hardtop
1951 Hudson Hornet convertible
1951 Hudson Hornet coupé
Deska przyrządów modelu z 1951

Pas przedni zdobiła duża, chromowana półeliptyczna atrapa chłodnicy z mniejszą półeliptyczną belką wewnątrz i charakterystycznymi poprzeczkami pośrodku w formie trójkąta, tworzącego literę A, z medalionem Hudsona na szczycie[2]. Jej wzór był nowy, wspólny dla wszystkich modeli Hudsona z tego roku. Maska przednia miała charakterystyczne dla tego okresu wybrzuszenie, a po jej bokach na przedłużeniu błotników znajdowały się szeroko rozstawione okrągłe reflektory. Dzielona szyba przednia była silnie pochylona. Ozdoby boczne stanowił emblemat Horneta za przednimi kołami, przechodzący w listwę nierdzewną, opadającą łagodnie do dolnej krawędzi nadwozia za tylnymi kołami. Sedan miał nadwozie w stylu fastback, a coupé w stylu notchback[3].

Napęd stanowił silnik H-145 – wbrew trendom był to dolnozaworowy rzędowy silnik sześciocylindrowy (R6) o pojemności 308 cali sześciennych (5 litrów), a nie w układzie V8, lecz zapewniał wysoką moc brutto 145 KM[6][b]. Był to wówczas najsilniejszy silnik sześciocylindrowy na rynku amerykańskim[5], mocniejszy także od części jednostek V8[7]. Standardowo stosowana była trzybiegowa manualna skrzynia biegów, opcjonalnie nadbieg (overdrive), skrzynia półautomatyczna Drivemaster lub automatyczna skrzynia biegów Hydra-Matic produkcji koncernu General Motors (158 dolarów)[2]. Opony miały rozmiar 7,1 × 15, a w kabriolecie 7,6 × 15[1]. W wyposażeniu dodatkowym było radio (84 dolary), a w standardzie był elektryczny zegar[2]. Tylko kabriolet miał elektrycznie opuszczane i podnoszone szyby oraz dach[1]. Komfort na tylnej kanapie zwiększał rozkładany centralny podłokietnik o szerokości 41 cm[1].

Wersje nadwoziowe obejmowały czterodrzwiowy sedan i modele dwudrzwiowe: coupé (Club Coupe), hardtop (Hollywood Hardtop) i kabriolet (Brougham Convertible); wszystkie sześciomiejscowe[1]. Ceny bazowe samochodów wynosiły w pierwszym roku od 2543 dolarów za coupé i 2568 dolarów za sedan do 3099 dolarów za kabriolet[1]. Hornet kosztował tyle samo co model Commodore z silnikiem ośmiocylindrowym, lecz z uwagi na mocniejszy silnik był pozycjonowany jako sztandarowy model marki[2]. Wyprodukowano ich w 1951 roku modelowym 43 667, co stanowiło 1/3 produkcji Hudsona i przyczyniło się do jego drugiego najlepszego roku po wojnie (aczkolwiek Hudson zajmował mimo to dopiero 12. miejsce na rynku amerykańskim, z udziałem 2,27%)[6]. Odmiany hardtop i kabriolet okazały się jednak mało popularne, znajdując tylko 2101 i 551 nabywców[1]. Hornet należał do wyższej średniej półki cenowej, konkurując z samochodami takimi, jak Buick Super, Chrysler Windsor DeLuxe, Oldsmobile 98 i DeSoto Custom, a od 1952 roku Firedome[8]. Spośród tych samochodów, Hornet dysponował w pierwszym roku najmocniejszym silnikiem, był też nieco lżejszy[7].

Model 1952 i 1953
1952 Hudson Hornet sedan
1952 Hudson Hornet sedan od tyłu
1953 Hudson Hornet sedan
1953 Hudson Hornet coupé
1953 Hudson Hornet coupé od tyłu
Silnik z pakietem Twin H-Power

Modele 1952 i 1953[edytuj | edytuj kod]

W 1952 roku samochód został poddany jedynie niewielkiemu liftingowi. Ozdobna listwa boczna z emblematem z nazwą modelu Hornet z przodu przebiegała wyżej, nad przednimi kołami, i opadała łagodnie do tyłu, podkreślając przetłoczenie paneli nadwozia[9]. Atrapa chłodnicy pozostała podobna, różniąca się detalami, a na masce była zmieniona ozdoba w formie trójkąta[9]. Powiększona została tylna szyba, zachodząc bardziej na boki[9]. Tylne pionowe wystające lampy zespolone zmieniono na poziome, owalne[9]. Za dopłatą dostępny był pakiet Twin H-Power, z dwoma gaźnikami jednogardzielowymi i podwójnym kolektorem dolotowym, zwiększający moc do 160 KM[10]. Pakiet Twin H-Power dostępny był jako akcesorium pozafabryczne już od listopada poprzedniego roku i pozwalał na osiąganie prędkości maksymalnej 172 km/h oraz przyspieszanie do 97 km/h w 12,1 sekundy[10]. Ceny wzrosły o prawie 8%, do 2769 dolarów za sedan i 3342 dolarów za kabriolet, a wyprodukowano ich 35 922[9].

Na 1953 rok Hornet został poddany kolejnemu niewielkiemu liftingowi, przede wszystkim usunięto centralne poprzeczki w formie odwróconej litery V z atrapy chłodnicy i dodano fałszywy chromowany chwyt powietrza jako ozdobę na masce[11]. Boczne listwy pozostały takie same. Hornet pozostał od tego roku najdroższym modelem Hudsona i jedynym o długim rozstawie osi[11]. Ceny pozostały na takim samym poziomie, a wyprodukowano 27 208 Hornetów tego rocznika (41% sprzedaży marki)[11].

Model 1954
1954 Hudson Hornet sedan
Atrapa chłodnicy z 1954
1954 Hudson Hornet Hollywood hardtop
1954 Hudson Hornet coupé od tyłu
1954 Hudson Hornet convertible
Deska przyrządów z 1954 roku

Model 1954[edytuj | edytuj kod]

W październiku 1953 roku Hornet został przestylizowany na 1954 rok modelowy, prezentując całkiem nowe oblachowanie i atrapę chłodnicy, chociaż bazujące na dotychczasowej konstrukcji nadwozia[12]. Błotniki tylne wydłużono zgodnie z nową modą, tworząc niewielkie płetwy z lampami na końcu, a na tylnych drzwiach dodano ukośny chromowany panel, sprawiający wrażenie wystających błotników[12]. Zlikwidowano wzdłużne przetłoczenie na gładkich bokach nadwozia, pozostawiając prostą ozdobną listwę ze stali nierdzewnej[12]. Szyba przednia była od tego roku jednoczęściowa[13]. Atrapa chłodnicy otrzymała prostą trapezową formę, z poziomą belką, w stylu wprowadzonym w poprzednim roku w kompaktowym modelu Jet[12]. Ozdoba na masce pozostała w formie fałszywego chwytu powietrza[12]. Moc silnika wzrosła do 160 KM, przy czym dostępny nadal pakiet Twin H-Power zwiększał moc do 170 KM[5]. W wyposażeniu opcjonalnym pojawiło się wspomaganie układu kierowniczego i hamulców[12].

Odmiany nadwoziowe pozostały takie same (czterodrzwiowy sedan, coupé, hardtop i kabriolet), lecz 19 marca 1954 roku wprowadzono jeszcze tańszy model Hornet Special, dostępny jako cztero- lub dwudrzwiowy sedan i coupé[12]. Hornet Special różnił się między innymi uboższym wnętrzem, przejętym z mniejszego modelu Super Wasp[12]. Ceny wynosiły od 2571 dolarów za dwudrzwiowy sedan Special, przez 2769 dolarów za zwykły sedan do 3228 dolarów za kabriolet[12]. Wyprodukowano 24 833 Hornety z 1954 roku, co stanowiło prawie połowę produkcji Hudsona[12].

1 maja 1954 roku firma Hudson połączyła się z Nash, tworząc koncern American Motors (AMC), i z powodów oszczędnościowych w październiku 1954 roku zaprzestano produkcji samochodów konstrukcji Hudsona w fabryce w Detroit[12].

Hornet w wyścigach[edytuj | edytuj kod]

Fabulous Hudson Hornet coupé #92 w malowaniu z wyścigów

Hudson zaangażował się od początku w wyścigi samochodowe NASCAR[13]. Samochodem, który po specjalnych modyfikacjach reprezentował oficjalny zespół producenta od 1951 roku, i wkrótce zaczął dominować w wyścigach, był Hornet. Już w sezonie 1951 zwyciężył on w 12 z 41 wyścigów[6]. W kolejnym roku samochodem ścigało się kilku utytułowanych kierowców wyścigowych, w tym Marshall Teague, Tim Flock, Herb Thomas, Al Keller i Dick Rathmann, wygrywając w 27 zawodach z 34[14][9]. Zespół fabryczny nosił nazwę Fabulous Hudson Hornet (Fantastyczny Hudson Hornet)[13]. Pod koniec 1953 roku opracowano specjalną rozwierconą wersję silnika 7-X, osiągającą moc ok. 220 KM[14]. W 1953 roku Hornety zwyciężyły w 22 z 37 wyścigów NASCAR, a w 1954 roku w 17 z 37[13].

Występy wyścigowego wariantu Hudsona Horneta w wyścigach NASCAR i pozyskane w ich ramach tytuły przyprawiły pierwszej generacji tego modelu dużą popularność. W nawiązaniu do tego, samochód pojawił się także w serii filmów animowanych Auta, jako postać „Doc” Hudsona, starego samochodu wyścigowego[15].

Dane techniczne (R6 5.0)[edytuj | edytuj kod]

  • R6 5,0 l (5047 cm³), 2 zawory na cylinder, SV[16]
  • Układ zasilania: gaźnik dwugardzielowy[2]
  • Średnica cylindra × skok tłoka: 96,8 mm × 114,3 mm (3 13/16" × 4 ½")[5]
  • Stopień sprężania: 7,2:1[5]
  • Moc maksymalna: 160 KM (119 kW) przy 3800 obr./min[5][b]
  • Maksymalny moment obrotowy: 352 N•m (260 stopofuntów) przy 1800 obr./min (dla wersji 160 KM)[5]


Druga generacja[edytuj | edytuj kod]

Hudson Hornet II
Ilustracja
Hudson Hornet z 1955
Producent

American Motors

Zaprezentowany

luty 1955

Okres produkcji

1955–1957

Miejsce produkcji

Stany Zjednoczone Kenosha

Poprzednik

Hudson Hornet I

Dane techniczne
Segment

E

Typy nadwozia

4-drzwiowy sedan
2-drzwiowe coupé

Silniki

R6: 5 l, 160-165 KM
V8: 4,1 l, 190 KM
V8: 5,2 l, 208 KM
V8: 5,4 l, 255 KM
V8: 5,8 l, 220 KM

Skrzynia biegów

3-biegowa manualna
3-biegowa automatyczna

Napęd

tylny, silnik wzdłużnie z przodu

Długość

5316 mm (1955)[17]
5138 mm (Special)[18]

Szerokość

1981 mm (1955)[17]

Wysokość

1582 mm (1955)[17]

Rozstaw osi

3080 mm
2902 mm (Special)[19]

Masa własna

1585–1627 kg (1955)[17]

Zbiornik paliwa

76 l[17]

Liczba miejsc

6[17]

Dane dodatkowe
Modele
bliźniacze

Nash Ambassador

Pokrewne

Hudson Wasp

Konkurencja

Buick Century
Mercury Montclair
DeSoto Fireflite
Packard Clipper

Multimedia w Wikimedia Commons
Hudson Hornet z 1955 - tył
Deska przyrządów z 1955 (dla ruchu lewostronnego)

Model 1955[edytuj | edytuj kod]

Hudson Hornet II został zaprezentowany po raz pierwszy w lutym 1955 roku[20].

Druga generacja Horneta porzuciła konstrukcję poprzednika, powstając już całkowicie w ramach powstałego rok wcześniej koncernu American Motors, w dawnej fabryce Nash w Kenosha[c]. Oparta była na konstrukcji samochodu Nash Ambassador, wywodzącej się oryginalnie z 1952 roku[20]. Stylistyka nadwozia, szczególnie pasa przedniego, była zupełnie różna od poprzednich Hudsonów, lecz także zdecydowanie odróżniała się od bliźniaczego Ambassadora[20]. W odróżnieniu od modelu Nasha, stylistyka była bardziej klasyczna, z szeroko rozstawionymi reflektorami na przedłużeniu błotników i odkrytymi nadkolami[19]. Charakterystyczna była duża wypukła atrapa chłodnicy w formie chromowanej kraty, z medalionem firmowym pośrodku jej górnej obwódki[19]. Sedan miał już klasyczny profil tylnej części, a nie fastback jak poprzednio[20]. Typowy dla modeli Nasha był gruby, nachylony do tyłu słupek C nadwozia, natomiast w odróżnieniu od nich Hornet otrzymał jednoczęściową, silnie zagiętą na boki szybę tylną, w miejsce trzyczęściowej[20]. Również szyba przednia była silnie wygięta na boki, zgodnie z modą[21]. Rozstaw osi był nieco mniejszy: 308 cm (121¼ cala)[19]. Cechą wspólną z poprzednią generacją Horneta było jedynie samonośne nadwozie[20], a także obszerne wnętrze – samochody Hudson i Nash miały najszersze wnętrza z przodu i najwyższe kabiny spośród wszystkich samochodów produkcji amerykańskiej w tym roku[22].

Napęd stanowił dotychczasowy dolnozaworowy rzędowy silnik sześciocylindrowy (R6) o pojemności 5 l (308 cali³) i mocy 160 KM, z trzybiegową manualną skrzynią biegów, opcjonalnie nadbiegiem lub skrzynią automatyczną Hydra-Matic[20]. Opcjonalnie dostępny był po raz pierwszy silnik ośmiocylindrowy w układzie V8 OHV, o pojemności 5,2 l (320 cali³), rozwijający moc 208 KM – za dopłatą 260 dolarów ze skrzynią trzybiegową lub za 459 dolarów z automatyczną Ultramatic[20]. Nowoczesny silnik V8 wraz ze skrzynią biegów pochodził od Packarda, w ramach współpracy nawiązanej przez niezależnych producentów, lecz występował w osłabionej wersji, o stopniu sprężania 7,8:1[d]. Opony miały rozmiar 7,1 × 15[17]. W wyposażeniu dodatkowym, oprócz wspomagania układu kierowniczego i hamulców, pojawiły się elektrycznie podnoszone szyby, siedzenia rozkładane do równego miejsca do spania oraz klimatyzacja (395 dolarów)[20].

Hornet dostępny był już tylko jako czterodrzwiowy sedan (w odmianach Super i Custom) oraz dwudrzwiowy hardtop (Custom Hollywood)[17]. Wersja Custom, oprócz lepszego wykończenia wnętrza, miała koło zapasowe w stylu Continental, co zwiększało długość samochodu o 25 cm[17]. Ceny bazowe minimalnie spadły, wynosząc 2565 dolarów za sedan Super, 2780 za sedan Custom i 2880 dolarów za hardtop[17]. Wyprodukowano 13 130 Hornetów 1955 rocznika, z czego 6219 miało silnik V8[19]. Bliźniaczy Nash Ambassador był tylko około 100 dolarów tańszy, lecz powstało ich prawie dwa razy więcej[23]. Konkurencją były takie samochody jak Buick Century, Mercury Montclair, DeSoto Fireflite, Packard Clipper[24]. Samochody Hudsona powstałe na skutek zaadaptowania konstrukcji Nash zyskały potoczną nazwę „Hash”[e][19].

Hudson Hornet Custom sedan z 1956
Hudson Hornet Custom sedan z 1956 od tyłu

Model 1956[edytuj | edytuj kod]

W listopadzie 1955 roku, na 1956 rok modelowy Hudson Hornet drugiej generacji otrzymał całkowicie przestylizowany pas przedni, przy pozostawieniu dotychczasowego oblachowania[18]. Za nową stylistykę, nazwaną V-line Styling, odpowiadał projektant Richard Arbib, który zainspirował się trójkątnym znakiem firmowym Hudsona oraz silnikiem V8[19]. Dolne chromowane obramowanie atrapy chłodnicy miało formę rozchylonej szeroko litery V, a w górnym obramowaniu było mniejsze wycięcie w formie litery V, nadające mu formę kojarzącą się z ptasim dziobem[19]. Wewnątrz górnego wycięcia był trójkątny znak Hudsona, a nad nim ozdoba maski podobnego kształtu. Sama atrapa wykonana była w formie drobnej kraty[18]. Także światła postojowe, umieszczone pod brzegami atrapy, miały obramowania w formie wydłużonych leżących liter V[18]. Boczna listwa ozdobna również tworzyła kształt V na tylnych drzwiach, po czym dalej rozdwajała się w kierunku tyłu – na samochodach wersji Custom pas między dolną a górną listwą pokryty był ozdobnym panelem anodowanym na złoty kolor[18]. Na przedłużeniu górnej krawędzi tylnych błotników były niewielkie chromowane płetwy, na końcu których były pionowe lampy[18]. Ozdoby w formie litery V były także na klapie bagażnika i we wnętrzu[18]. Ogólnie osiągnięty efekt stylistyczny był kontrowersyjny i wielu ocenia go jako znaczne pogorszenie wyglądu samochodu[25]

W marcu 1956 roku wprowadzono nową wersję Hornet Special, o krótszym rozstawie osi 290 cm (114¼), która w istocie stanowiła nadwozie modelu Hudson Wasp połączone z ozdobami Horneta, zastępując wycofany z produkcji model Wasp w najwyższej wersji Custom[18][19]. Dostępna była jako czterodrzwiowy sedan lub dwudrzwiowy hardtop Hollywood[18]. Standardowy napęd Hornetów Super i Custom stanowił dotychczasowy sześciocylindrowy silnik 5-litrowy (308 cali³), lecz o mocy poniesionej do 165 KM, a opcjonalnie dostępny był większy silnik V8 OHV o pojemności 5,8 l (352 cali³) i mocy 220 KM, pochodzący od Packarda[18]. Model Hornet Special natomiast dostępny był tylko z nowym silnikiem V8 OHV własnej konstrukcji American Motors, o pojemności 4,1 l (250 cali³) i mocy 190 KM[18]. Wszystkie silniki standardowo występowały ze skrzynią trzybiegową mechaniczną, a opcjonalnie z automatyczną Hydra-Matic, lub w przypadku silnika V8 5,8 l (352 cali³), nową Twin Ultramatic Packarda[18].

Nowa kontrowersyjna stylistyka nie spełniła pokładanych w niej nadziei i wyprodukowano tylko 8152 Hornety, w tym 1757 krótszych Special[19]. Stanowiło to spadek produkcji Horneta o ponad 1/3, lecz przesunięcia w gamie modeli spowodowały jeszcze większy spadek sprzedaży modelu Wasp, o prawie 2/3 (do 2519 sztuk)[18]. Ceny gamy zaczynały się od niższej kwoty 2630 dolarów za sedan Special, lecz realnie znacząco wzrosły, wynosząc od 2774 do 3140 dolarów za odmiany na dłuższym podwoziu[18].

Hudson Hornet z 1957

Model 1957[edytuj | edytuj kod]

W 1957 roku stylistyka V-Line pozostała taka sama, lecz dzięki zmianie profilu dachu, obniżono samochód, zgodnie z nowymi trendami, o prawie 5 cm[26]. Samochody tego roku modelowego zaprezentowano 25 października 1956 roku[27]. Dodano więcej ozdób, w tym chromowany znak V pośrodku atrapy chłodnicy i podwójne chromowane trójkątne brzechwy nad reflektorami. Z tyłu powiększone płetwy nad błotnikami poprowadzono poziomo[27]. Zmieniła się listwa boczna ze stali nierdzewnej, która zaczynała się przy reflektorze i miała trójkątny uskok przed wycięciami przednich kół, a dalej szła poziomo do tyłu, przy czym w przedniej części była nad nią druga listwa, ciągnąca się od reflektora do przednich drzwi. W wersji Custom obszar między listwami był anodowany na srebrno, w wersji Super lakierowany na kolor nadwozia[27]. Zmieniono też koła z 15-calowych na 14-calowe[26]. W ostatnim roku jedyną opcją napędu był nowy mocny silnik konstrukcji American Motors: V8 OHV o pojemności 5,4 l (327 cali³) i mocy 255 KM, z czterogardzielowym gaźnikiem, znany ponadto z samochodu Rambler Rebel[27]. Obok skrzyni mechanicznej dostępna była nowa automatyczna Flash-away Hydra-Matic[27].

Hornet pozostał w tym roku jedynym modelem marki Hudson. Pozostały tylko wersje nadwoziowe z długim rozstawem osi: czterodrzwiowy sedan oraz dwudrzwiowy hardtop Hollywood, obie dostępne w wersjach Super i Custom, z cenami bazowymi od 2821 do 3101 dolarów[27]. Z uwagi na malejącą sprzedaż Horneta i rosnącą popularność modelu średniej wielkości Rambler, koncern American Motors zdecydował jednak zlikwidować odrębną markę Hudson i ostatni Hornet powstał 25 czerwca 1957 roku, po wyprodukowaniu tylko 3108 samochodów 1957 rocznika[27].

Dane techniczne (V8 5.4)[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Step-down – z ang. zejście w dół; chodziło o zajmowanie miejsca w nadwoziu o obniżonej w stosunku do konkurentów podłodze.
  2. ↑ a b c Moc w rzeczywistości podawana w koniach parowych (HP = 1,0139 KM) i tak przeliczona na kilowaty. Należy zaznaczyć, że moc silników samochodów amerykańskich podawana była przed 1972 rokiem jako moc „brutto” (gross BHP), mierzona w optymalnych warunkach na samym silniku – wyższa niż moc mierzona według późniejszych bardziej rzeczywistych norm (J. „Kelly” Flory: American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year. Jefferson: McFarland & Company, 2004, s. 864. ISBN 978-0-7864-1273-0. (ang.).).
  3. ↑ Tylko 48 Hornetów powstało także w fabryce w El Segundo w Kalifornii. Flory 2008 ↓, s. 654
  4. ↑ W modelu Packard Clipper silnik ten rozwijał moc 225 KM ze stopniem sprężania 8,5:1. Flory 2008 ↓, s. 670-672, 675
  5. ↑ Gra słów: Hudson i Nash – słowo hash oznacza w języku angielskim m.in. mieszaninę, miszmasz.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Flory 2008 ↓, s. 358.
  2. ↑ a b c d e f g Flory 2008 ↓, s. 354-356.
  3. ↑ a b c d Flory 2008 ↓, s. 153-154.
  4. ↑ a b Constantin Cheptea: 1952 Hudson Hornet. 23-06-2006. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e f g h Mark J. McCourt: Hudson Hornet, 1951-54. Hemmings. [dostęp 2020-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
  6. ↑ a b c Flory 2008 ↓, s. 354-358.
  7. ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 320-374.
  8. ↑ Flory 2008 ↓, s. 358, 431.
  9. ↑ a b c d e f Flory 2008 ↓, s. 427-431.
  10. ↑ a b Mark J. McCourt: Hudson Twin H-Power. Hemmings. [dostęp 2022-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
  11. ↑ a b c Flory 2008 ↓, s. 504-508.
  12. ↑ a b c d e f g h i j k Flory 2008 ↓, s. 579-583.
  13. ↑ a b c d Jennifer Harrington: Hudson Hornet (and racing) — as seen in Pixar’s movie, Cars. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
  14. ↑ a b How Hudson Cars Work. How Stuff Works?. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
  15. ↑ The 'Fabulous' Hudson Hornet is the latest 'Leno's Garage' star. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
  16. ↑ 1954 Hudson Hornet technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2010-05-13]. (ang.).
  17. ↑ a b c d e f g h i j Flory 2008 ↓, s. 658.
  18. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Flory 2008 ↓, s. 734-739.
  19. ↑ a b c d e f g h i j David Conwill: Hudson Hash - 1955-'57 Hudson Hornet and Wasp. Hemmings. [dostęp 2020-06-05]. (ang.).
  20. ↑ a b c d e f g h i Flory 2008 ↓, s. 654-658.
  21. ↑ Flory 2008 ↓, s. 671.
  22. ↑ Compare the 1955 cars. „Popular Mechanics Magazine”. 103 (2), s. 141, 168, luty 1955. (ang.). 
  23. ↑ Flory 2008 ↓, s. 675.
  24. ↑ Flory 2008 ↓, s. 643, 658.
  25. ↑ 1955-1957 Hudson Hornet. [dostęp 2020-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-05)]. (ang.).
  26. ↑ a b Parade of '57 cars. „Popular Mechanics Magazine”. 101 (2), s. 174, luty 1957. 
  27. ↑ a b c d e f g Flory 2008 ↓, s. 815-817.
  28. ↑ a b c d e 1957 Hudson Hornet technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2010-05-13]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hudson_Hornet&oldid=72943672”