Groń (Tatry Bielskie)
49°15′03″N 20°14′35″E/49,250833 20,243056 Widok ze Zdziaru | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1446 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°15′03″N 20°14′35″E/49,250833 20,243056
| |
Groń (niem. Leitenhöhe, słow. Grúň, węg. Lejtős-tető[1]) – wznoszący się na 1470 m reglowy masyw w słowackich Tatrach Bielskich. Znajduje się w długiej północnej grani wschodniego wierzchołka Zadnich Jatek[2]. W Turni nad Jaworzynką grań ta rozgałęzia się. Groń znajduje się w orograficznie lewym ramieniu. Pomiędzy nim a Turnią nad Jaworzynką znajduje się Siodło za Groniem (ok. 1440 m). Zachodnie stoki Gronia opadają do Doliny Kępy, wschodnie do Jaworzynki Bielskiej, północne do dna Doliny Mąkowej[3].
Północny grzbiet Gronia na wysokości około 1340 m rozgałęzia się na dwa ramiona:
- północno-wschodnie z Jaworzyńskim Przechodem
- północne
Pomiędzy ramionami tymi znajduje się Żleb pod Groniem opadający do Doliny Kępy
Groń zbudowany jest ze skał węglanowych. Występują w nim liczne grupy skałek. Szereg niewielkich skałek wznosi się nad Siodłem za Groniem. Ku wschodowi opadają ściankami o wysokości do kilkunastu metrów. Kulminacyjny punkt Gronia znajduje się na skałce wysuniętej około 100 m na północ od Siodła Za Groniem. Jeszcze wyższe skałki typu kazalnica znajdują się w dolnej części północnego ramienia. Najwyżej z nich położona ma ściankę o wysokości 50 m. Poza tym cały masyw porastają lasy. Ich stan jest różny. Na zboczach zachodnich (w Dolinie Kępy) rosną w nich dorodne buki i jawory, a wyżej dorodne limby, które tutaj występują na nietypowej dla siebie wysokości – kilkaset metrów poniżej górnej granicy lasu. Katastrofalny jest natomiast stan lasów na stokach wschodnich i północnych[3].
W masywie Gronia jest wiele dróg i ścieżek. Obowiązuje zakaz wstępu dla turystów, bo Groń w całości znajduje się na obszarze ochrony ścisłej TANAP-u, prowadzony jest w nim jednak wyrąb drzew i polowania. O tym, że działają tutaj myśliwi świadczą ambony. Władysław Cywiński podaje, że widział trzy. Liczne są ścieżki. Nie prowadzą one, jak ścieżki turystyczne na szczyty i przełęcze, lecz trawersują skośnie zbocza, co jest charakterystyczne dla ścieżek drwali i myśliwych[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Tatry Bielskie [online] [dostęp 2020-02-01].
- ↑ Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Tatry Bielskie, część wschodnia. Przewodnik szczegółowy, tom 5, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1997, ISBN 83-7104-011-3.