Fregaty typu Madina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fregaty typu Madina
Ilustracja
„Madina” w 2017 r.
Kraj budowy

 Francja

Użytkownicy

 Królewska Saudyjska MW

Stocznia

DCAN, Lorient
CNIM, La Seyne-sur-Mer

Wejście do służby

1985–1986

Zbudowane okręty

4

Okręty w służbie

4

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 2000 ton
pełna: 2870 t

Długość

całkowita: 115 metrów
106,5 m na KLW

Szerokość

12,5 m

Zanurzenie

3,4 m (4,9 m z sonarem)

Napęd

4 silniki wysokoprężne SEMT-Pielstick o łącznej mocy 32 500 KM
2 śruby

Prędkość

30 węzłów

Zasięg

8000 Mm przy prędkości 15 węzłów

Załoga

179

Uzbrojenie

1 działo uniwersalne kal. 100 mm
4 działka plot. kal. 40 mm (2 x II)
8 pocisków rakietowych Otomat (2 x IV)
rakietowy system przeciwlotniczy Crotale (1 x VIII)
4 wt kal. 550 mm

Wyposażenie lotnicze

1 śmigłowiec SA 365F Dauphin 2

Multimedia w Wikimedia Commons

Fregaty typu Madina – saudyjskie fregaty z lat 80. XX wieku. W latach 1981–1986 we francuskiej stoczni Direction des Constructions et Armes Navales w Lorient zbudowano jednostkę prototypową, zaś w stoczni Constructions industrielles de la Méditerranée w La Seyne-sur-Mer następne trzy okręty tego typu, które weszły w skład Królewskiej Saudyjskiej Marynarce Wojennej w latach 1985–1986. Wszystkie cztery fregaty nadal mają status operacyjny (stan na 2022 rok).

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Fregaty typu Madina zostały zamówione we Francji przez rząd Arabii Saudyjskiej w październiku 1980 roku w ramach programu rozbudowy floty „Sawari”[1]. Łączna wartość kontraktu wyniosła 14 milionów franków[2]. Projekt okrętów o sygnaturze F 2000 został opracowany specjalnie dla saudyjskiego kontrahenta[3]. Gładkopokładowe stalowe kadłuby fregat mają wysoką wolną burtę, a przez to dobrą dzielność morską[3].

Stępki okrętów położono w latach 1981–1982, a zwodowane zostały w latach 1983–1984[1][3]. Fregaty wcielono do służby w Królewskiej Saudyjskiej Marynarce Wojennej w latach 1985–1986[1][3]. Jednostki otrzymały numery burtowe 702, 704, 706 i 708[1][4].

Okręt Stocznia Początek budowy Wodowanie Wejście do służby
„Madina” (702) DCAN, Lorient 15 października 1981 23 kwietnia 1983 4 stycznia 1985
„Hofouf” (704) CNIM, La Seyne-sur-Mer 14 czerwca 1982 24 czerwca 1983 31 października 1985
„Abha” (706) 7 grudnia 1982 23 grudnia 1983 4 kwietnia 1986
„Taif” (708) 1 marca 1983 25 maja 1984 29 sierpnia 1986

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręty są fregatami rakietowymi z kadłubami wykonanymi ze stali, podzielonymi na czternaście przedziałów wodoszczelnych[3]. Długość całkowita wynosi 115 metrów (106,5 metra na linii wodnej), szerokość 12,5 metra i zanurzenie 3,4 metra (4,9 metra z opuszczoną anteną sonaru)[1][5]. Wyporność standardowa wynosi 2000 ton, zaś pełna 2870 ton[4][5][a]. Okręty napędzane są przez cztery silniki wysokoprężne SEMT-Pielstick 16 PA6-BTC o łącznej mocy 32 500 KM, poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[1][3]. Maksymalna prędkość jednostek wynosi 30 węzłów[1][3]. Okręty zabierają 370 ton paliwa, co pozwala osiągnąć zasięg wynoszący 8000 Mm przy prędkości 15 węzłów (lub 6500 Mm przy 18 węzłach)[1][3]. Energię elektryczną wytwarzają generatory prądotwórcze o łącznej mocy 3480 KM[3].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostek składa się z umieszczonej na dziobie w wieży pojedynczej armaty uniwersalnej Creusot-Loire Compact kal. 100 mm L/55[1][3]. Kąt podniesienia lufy wynosi od -15 do 80°, waga pocisku 13,5 kg, donośność pozioma 15 000 metrów i pionowa 8000 metrów, teoretyczna szybkostrzelność 90 strz./min, a zapas amunicji 500 sztuk[3]. Artylerię przeciwlotniczą stanowią umieszczone po obu stronach komina dwa podwójne stanowiska działek przeciwlotniczych Breda-Bofors kal. 40 mm L/70, także w wieżach[1][3]. Kąt podniesienia lufy wynosi od -13 do 85°, skuteczna donośność 3500–4000 metrów, prędkość początkowa pocisku 1000 m/s, teoretyczna szybkostrzelność 600 strz./min, a zapas amunicji 6300 sztuk[6].

Na śródokręciu umieszczono dwie poczwórne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Otomat Erato Mk 2[1][7]. Pocisk rozwija prędkość 0,9 Ma, ciężar głowicy bojowej wynosi 200 kg, zaś maksymalny zasięg (przy użyciu śmigłowca pokładowego) wynosi 180 km[8]. Na dachu hangaru znajduje się 8-prowadnicowa wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych Crotale, z maksymalnym zapasem 26 rakiet[1][8]. Pocisk rozwija prędkość 2,3 Ma, ciężar głowicy bojowej wynosi 15 kg, może zwalczać cele na dystansie od 700 do 13 000 metrów, poruszające się na pułapie od 4 do 5000 metrów[8]. Okręty wyposażone są też w umieszczone na rufie cztery wyrzutnie torpedowe kal. 550 mm[1][8][b]. Kierowane przewodowo (lub samonaprowadzające) torpedy F 17P mają głowicę bojową o masie 250 kg, maksymalną prędkość 40 węzłów i zasięg do 20 000 metrów[8].

Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje dwa radary nawigacyjne Decca TM 1226, radar dozoru nawodnego i powietrznego DRBV 15 Sea Tiger, radar artyleryjski Castor-IIc, sonar kadłubowy Thomson-CSF TSM 2630 Diodon oraz sonar holowany TSM 2630 Sorel, zintegrowany system walki Thomson-CSF TAVITAC i system zakłóceń Thomson-CSF DR 4000S[8]. Na okrętach zamontowano też dwie wyrzutnie celów pozornych Dagaie[8].

Wyposażenie lotnicze stanowi śmigłowiec SA 365F Dauphin 2, stacjonujący w umieszczonych na rufie hangarze i lądowisku[8].

Załoga pojedynczego okrętu składa się z 15 oficerów, 50 podoficerów i 114 marynarzy[1][10].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Po podniesieniu bander i szkoleniu załóg, fregaty wyruszyły w rejs do Arabii Saudyjskiej[10]. W latach 1997–2000 w stoczni DCN w Tulonie dokonano modernizacji jednostek, obejmującej m.in. instalację systemu obsługi śmigłowców Samahé 110, aktualizację zintegrowanego systemu walki TAVITAC oraz ulepszenie sonarów i systemów rakietowych[4][9]. W 2003 roku fregaty poddano kolejnemu remontowi połączonemu z modernizacją[10]. Okręty nadal służą w saudyjskiej flocie, stacjonując w Dżuddzie, choć spędzają w morzu tylko kilka tygodni w roku (stan na 2022 rok)[11][12].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Według Jane’s Fighting Ships 1984-85 i Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995 wyporność pełna okrętów wynosi 2610 ton[1][5], zaś K. Hanuszek podaje, że 2610 ton to wyporność maksymalna[3].
  2. ↑ Według roczników Jane’s Fighting Ships kaliber torped wynosi 533 mm[4][5][9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 328.
  2. ↑ John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 410.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m Krzysztof Hanuszek. Morscy strażnicy Mekki – saudyjskie fregaty typu Al Madinah. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 65. 
  4. ↑ a b c d Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009, s. 712.
  5. ↑ a b c d Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989, s. 461.
  6. ↑ Krzysztof Hanuszek. Morscy strażnicy Mekki – saudyjskie fregaty typu Al Madinah. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 65-66. 
  7. ↑ Krzysztof Hanuszek. Morscy strażnicy Mekki – saudyjskie fregaty typu Al Madinah. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 66. 
  8. ↑ a b c d e f g h Krzysztof Hanuszek. Morscy strażnicy Mekki – saudyjskie fregaty typu Al Madinah. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 68. 
  9. ↑ a b Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004, s. 643.
  10. ↑ a b c Krzysztof Hanuszek. Morscy strażnicy Mekki – saudyjskie fregaty typu Al Madinah. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). s. 69. 
  11. ↑ Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2015-2016. Jane’s Information Group Ltd, 2015, s. 738.
  12. ↑ Al Madinah. www.deagel.com. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Al Madinah. www.deagel.com. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Krzysztof Hanuszek. Morscy strażnicy Mekki – saudyjskie fregaty typu Al Madinah. „Okręty Wojenne”. Nr 1/2003 (57). ISSN 1231-014X. 
  • John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2015-2016. Jane’s Information Group Ltd, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
Fregaty typu Madina

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Fregaty_typu_Madina&oldid=67684230”