Ewa Wieczorek
 Ewa Wieczorek – autoportret | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
Ewa Janina Wieczorek (ur. 14 lipca 1947 w Warszawie, zm. 14 października 2011 tamże[1]) – polska artystka plastyk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Córka Janusza Wieczorka (działacza państwowego i społecznego, wieloletniego szefa Urzędu Rady Ministrów) i Alicji z domu Ciesiołkiewicz.
Ukończyła VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego w Warszawie[1]. Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie[1] od 1966 roku na Wydziale Malarstwa i Wydziale Grafiki[2]. Uzyskała wyróżnienie za rysunek na I roku studiów, a z malarstwa – na II, III, IV i V roku studiów.
Po zmianie nazwy wydziału studia ukończyła w 1972 roku w pracowni malarstwa prof. Aleksandra Kobzdeja na Wydziale Malarstwa[2]. Tematem pracy dyplomowej z malarstwa był cykl kompozycji olejnych[3]. Praca teoretyczna pisana pod kierunkiem prof. Ksawerego Piwockiego nosiła tytuł „Przedmiot poetycki w malarstwie”. Została ona oceniona przez promotora jako wyjątkowa. Studiowała także grafikę – jako specjalizację dodatkową u prof. Haliny Chrostowskiej, uzyskując wyróżnienie za prace graficzne na II, III, IV i V roku studiów, kończąc je aneksem do dyplomu z grafiki.
W 1972 roku uzyskała I nagrodę w konkursie zorganizowanym przez PKO na plakat o tematyce oszczędzania pt. „Pończocha”. Jurorem tego konkursu był prof. Henryk Tomaszewski[4]. Jej profesorem był także Tadeusz Dominik.
Poliglotka – władała biegle angielskim, rosyjskim, francuskim, szwedzkim, włoskim, niemieckim i fińskim[5].
Jako artysta była wrażliwa nie tylko na piękno, ale także na krzywdę ludzi i zwierząt. Na miarę swoich możliwości niosła pomoc wszystkim potrzebującym[6].
Zmarła przedwcześnie w 2011 roku. Pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (w Alei Zasłużonych wraz z rodzicami; w pobliżu swoich wykładowców – prof. Kobzdeja i prof. Dominika, kwatera B 32 tuje, 9 grób).
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
W jej dorobku artystycznym są grafiki, obrazy olejne, akwarele, plakaty, rysunki wykonane ołówkiem, piórkiem, piórkiem japońskim, pastele oraz biżuteria[2]. Zajmowała się także grafiką książkową. Była autorką wielu okładek i ilustracji do książek oraz map turystycznych. Współpracowała m.in. z Państwowym Instytutem Wydawniczym oraz Państwowym Przedsiębiorstwem Wydawnictw Kartograficznych[7][8][9], Wydawnictwem "Sport i Turystyka"[10][11], Pracowniami Sztuk Plastycznych (ilustrowała wiersze Lesława M. Bartelskiego "Dzieci Warszawy" wydane z okazji położenia kamienia węgielnego pod budowę Szpitala-Pomnika Centrum Zdrowia Dziecka)[12].
Wystawiała – głównie grafikę – zarówno w Polsce, jak i za granicą, m.in. w Warszawie (Desa), Berlinie, Budapeszcie i Edynburgu (New ’57 Gallery). Zajmowała się również sztuką użytkową. Była autorką wielu unikatowych torebek damskich ze sznurka, ścinków oryginalnych materiałów tekstylnych oraz filcu. Wystawy jej autorskiej biżuterii (ze sznurka lnianego i kamienia polnego, głównie krzemienia) miała m.in. w Desie[13].
Motywy krajobrazowe i krajoznawcze[edytuj | edytuj kod]
Malowała abstrakcje, pejzaże, portrety. Szczególnie lubiła uwieczniać przyrodę – zwierzęta, drzewa, krzewy, kwiaty, rośliny, owoce, warzywa, a także chwasty. Pejzaże – to głównie Mazowsze, Warmia i Mazury, Tatry oraz Chorwacja. W twórczości Ewy Wieczorek można także odnaleźć motywy związane z motoryzacją. To efekt zainteresowania brata i bratanków starymi samochodami. Pod koniec życia artystka powróciła do pierwszych fascynacji naturą.
Motywy rodzinne[edytuj | edytuj kod]
Portretowała wyłącznie członków rodziny – rodziców (Janusza i Alicję), brata (Piotra), bratową (Beatę) i bratanków (Piotra juniora i Juliana). Na swoim koncie ma również kilka autoportretów wykonanych różnymi technikami. Twarz matki Ewy Wieczorek – Alicji – można odnaleźć na wielu obrazach olejnych. Jej także artystka poświęciła wiele rysunków ołówkiem i piórkiem. Z kolei obraz olejny „Twarze” dedykowany jest członkom rodziny, w tym w hołdzie poległym 5 sierpnia 1944 roku w trakcie rzezi Woli w czasie powstania warszawskiego (Janinie, Józefowi, Irenie, Wandzie, Jerzemu, Jerzemu juniorowi, Januszowi juniorowi Wieczorkom i wujowi ks. Romanowi Ciesiołkowiczowi, rezydentowi kościoła św. Stanisława Biskupa – rozstrzelanego 8 sierpnia 1944 roku za pomoc udzielaną mieszkańcom Woli)[14], a także wujowi Stanisławowi Ciesiołkiewiczowi, nauczycielowi, żołnierzowi Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej, zamordowanemu 19 września 1942 roku w KL Mauthausen-Gusen[15]
Piętno na jej twórczości wywarła ciężka choroba przebyta w dzieciństwie. W jej pracach można odnaleźć zarówno smutek i ból, jak również radość życia; radość z powrotu do zdrowia. Nigdy jednak nie mogła zapomnieć o doznanym jako dziecko – przez błąd medyczny – cierpieniu.
Podsumowanie twórczości[edytuj | edytuj kod]
W jej twórczości dominował rysunek ołówkiem, rysunek piórkiem, gwasz, akwarela, a najczęściej techniki mieszane. O swoim stylu mówiła, iż nasuwa się jej analogia do japońskich wierszy haiku. Rzadko nadawała swoim pracom tytuły, zostawiając odbiorcom swobodę ich interpretacji. Większości prac nie sygnowała – tworzyła bowiem w zasadzie wyłącznie dla siebie i dla swoich bliskich.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ewa Janina Wieczorek. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2018-01-11].
- ↑ a b c Grafika Wieczorek Ewa Janina (akwaforta / sucha igła ca 1980). antykwariatwaw.pl. [dostęp 2018-01-11].
- ↑ Muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Praca dyplomowa Ewy Wieczorek, tytuł "Kompozycja" – nr inwentarzowy MASP 2409, 1971.
- ↑ Sztandar Młodych nr 62 z 14 marca 1972, Pierwsze laury.
- ↑ VII LO im. Juliusza Słowackiego, Studium Języków Obcych ASP, Wydział Anglistyki UW, dokumentacja dotycząca odbytych kursów językowych.
- ↑ Bożenna Janina Niemierowska-Szczepańczyk, Moje ostatnie zapiski ze współczesności, Warszawa - Łódź, 2012, str. 64, 103 - 104, 2012.
- ↑ Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Plan Olsztyna, 1973.
- ↑ Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Mikołajki – Warszawa – szlak wodny – mapa turystyczna, 1986.
- ↑ Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Plan miasta Zakopane, 1991.
- ↑ Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa, Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939-1945, Wydawnictwo "Sport i Turystyka", Warszawa, wydanie IV, 1988.
- ↑ Donat Chruścicki, Skarbczyk imion, Wydawnictwo "Sport i Turystyka", Warszawa, 1983.
- ↑ Lesław M. Bartelski, "Dzieci Warszawy", 1973.
- ↑ Przyjaciółka i inni, Ewa Wieczorek - wystawa biżuterii, 1972.
- ↑ Wiktor Jacewicz i Jan Woś, Akademia Teologii Katolickiej w Łodzi, 1977 – 1981, Martyrologium polskiego duchowieństwa rzymskokatolickiego pod okupacją hitlerowską w latach 1939 – 1945.
- ↑ Wojciech Mścichowski, Oddał życie, bo kochał polską młodzież [online], niedziela.pl, 14 października 2015.