Epidemia dżumy na Malcie (1655)
| Choroba | |
|---|---|
| Wirus | |
| Lokalizacja | |
| Pierwsze wystąpienie |
|
| Data wystąpienia |
|
| Potwierdzone przypadki |
|
| Ofiary śmiertelne |
20 |
Epidemia dżumy na Malcie w 1655 – niewielka epidemia dżumy (malt. pesta) na wyspie Malcie, będącej wówczas pod rządami zakonu św. Jana. Ognisko pojawiło się w Kalkarze, a kilka przypadków odnotowano w Żabbar i na terenach miejskich wokół Grand Harbour. Wprowadzono środki restrykcyjne, a wybuch epidemii został powstrzymany po spowodowaniu 20 zgonów.
Tło[edytuj | edytuj kod]
W momencie wybuchu epidemii Malta była rządzona przez Zakon św. Jana. W latach 1592–1593 epidemia dżumy zabiła około 3000 osób na wyspie, a w 1623 mała epidemia spowodowała zgon ok. 40 osób[1].
Wybuch choroby[edytuj | edytuj kod]
W 1655 dżuma została przywleczona na Maltę przez statki, które przypłynęły na wyspę ze wschodniej części Morza Śródziemnego. Były zakotwiczone w Kalkara Creek, a chorobę po raz pierwszy wykryto u mężczyzny z wioski Kalkara, który miał z nimi kontakt. Zaraza rozprzestrzeniła się na innych członków tej rodziny w Żabbar (Tully[2] podaje Żejtun), a lekarze zostali poinformowani o prawdopodobieństwie wystąpienia choroby zakaźnej. Kilka przypadków pojawiło się później na obszarach miejskich wokół Grand Harbour: w Valletcie, Birgu, Senglei i Bormli[1].
Środki ograniczające[edytuj | edytuj kod]
Powołano komisję lekarską w celu zbadania, kiedy pojawiło się ognisko choroby; komisja ta stwierdziła, że choroba jest zaraźliwa, i zaleciła ustanowienie środków powstrzymujących jej rozprzestrzenianie. Zarażeni zostali odizolowani w Lazzaretto na Bishop's Island, a ci, którzy mieli z nimi kontakt, zostali poddani kwarantannie. Dom zarażonej rodziny w Żabbar (lub Żejtun wg Tully'ego) spalono wraz z całą zawartością, a miasto otoczono kordonem sanitarnym. Kiedy choroba pojawiła się w innych osadach w Grand Harbour, nałożono na nie podobne ograniczenia przemieszczania się, i dzięki tym środkom udało się powstrzymać epidemię[1].
Podczas wybuchu epidemii w 1655 kontakt między Maltą a Sycylią był ograniczony z powodu restrykcji nałożonych przez wicekróla Sycylii[3].
Wpływ na społeczeństwo[edytuj | edytuj kod]
Zaraza spowodowała śmierć 20 osób w ciągu trzech miesięcy[1].
Zobacz także[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Savona-Ventura 2015 ↓, s. 224-225.
- ↑ Tully 1821 ↓, s. 30.
- ↑ Ivan Grech: Hospitaller Malta's communication system with the Mediterranean world in the early seventeenth century. University of Malta, 2016. s. 202. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-09)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Charles Savona-Ventura: Knight Hospitaller Medicine in Malta (1530–1798). Wydanie autora, 2015. ISBN 978-1-326-48222-0. (ang.).
- James D. Tully: The History of Plague: As it Has Lately Appeared in the Islands of Malta, Gozo, Corfu, Cephalonia, Etc. Detailing Important Facts, Illustrative of the Specific Contagion of that Disease, with Particulars of the Means Adopted for Its Eradication. London: Longman, Hurst, Rees, Orme, and Brown, 1821. (ang.).