Ephebopus foliatus

Ephebopus foliatus
West et al., 2008
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Podtyp	szczękoczułkowce
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Infrarząd	ptaszniki
Rodzina	ptasznikowate
Podrodzina	Psalmopoeinae
Rodzaj	Ephebopus
Gatunek	Ephebopus foliatus

Ephebopus foliatus – gatunek pająka z infrarzędu ptaszników i rodziny ptasznikowatych. Zamieszkuje północną Amerykę Południową.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2008 roku przez Ricka C. Westa, Samuela Marshalla, Caroline Sayuri Fukushimę i Rogéira Bertaniego na łamach „Zootaxa”. Jako lokalizację typową wskazano wybrzeże Essequibo w okolicy Gunn’s Strip w Gujanie. Epitet gatunkowy oznacza po łacinie „liściowaty” i odnosi się do wzoru na opistosomie tego pająka.

Według wyników analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Westa i współpracowników w 2008 roku tworzy on w obrębie rodzaju klad z E. cyanognathus i E. uatuman cechujący się obecnością żółtych obrączek na odnóżach.

Morfologia

Ptasznik średniej wielkości. Samice osiągają od 29 do 38 mm długości ciała przy karapaksie długości od 11,5 do 15 mm i szerokości od 10 do 13 mm. Holotypowy samiec miał długość ciała 29,5 mm przy karapaksie długości około 11,5 mm i szerokości około 10,5 mm. Samica jest rudobrązowa z ciemniejszymi odnóżami mającymi wąskie, poprzeczne, żółte obrączki między członami, z których najszersze leżą między udami a rzepkami. Samiec jest złotobrązowy z brązowymi odnóżami mającymi żółte obrączki między udami a rzepkami. U obu płci występują długie, rude szczecinki, a na grzbietowej stronie opistosomy (odwłoku) znajduje się słabo widoczny wzór o kształcie liścia dębu z czterema klapkami. Dłuższy niż szeroki karapaks ma lekko wyniesioną częścią głowową, wyraźne rowki głowowe i tułowiowe, prostą i głęboką jamkę oraz szerszy niż długi, równomiernie wysklepiony wzgórek oczny. Oczy pary przednio-bocznej i przednio-środkwej leżą na równi, natomiast pary tylno-bocznej nieco bardziej z przodu niż pary tylno-środkowej. Brak jest nadustka. Szczękoczułki mają od 9 do 13 ząbków na przednich krawędziach bruzd. Włoski parzące zlokalizowane są w łatce w odsiebnej części przednio-bocznej powierzchni ud nogogłaszczków. Kolejność par odnóży od najdłuższej do najkrótszej to: I, IV, II, III

Samce mają na goleniach pierwszej pary odnóży apofizy (haki) goleniowe złożone z dwóch gałęzi, z których krótsza ma pojedynczy megakolec nasadowy na powierzchni wewnętrznej, a dłuższa jeden przedwierzchołkowy megakolec na powierzchni wewnętrznej i jeden przedwierzchołkowy megakolec na powierzchni zewnętrznej. Nogogłaszczki samca cechuje kulistawy bulbus z długim, cieńszym niż u innych przedstawicieli rodzaju, zwężającym się ku szczytowi i tam lekko zakrzywionym embolusem. Genitalia samicy zawierają dwie dość wąsko odseparowane, kolumnowate spermateki, najszersze u podstawy i stopniowo się ku wierzchołkom zwężające, po bokach zaopatrzone w wyniesione zmarszczki.

Ekologia i występowanie

Gatunek neotropikalny, znany wyłącznie z lokalizacji typowej w górze rzeki Essequibo w Gujanie. Podawany z rzędnych 240 m n.p.m. Zasiedla nadrzeczne równikowe lasy deszczowe. Znane nauce osobniki spotykano wędrujące nocą po pniach drzew na wysokości od 1 do 4 metrów nad poziomem gruntu.