Emma Ray McKay

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emma Ray McKay
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1877
Salt Lake City

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1970
Salt Lake City

Zawód, zajęcie

autorka muzyki

Wyznanie

Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich

Małżeństwo

David O. McKay

Multimedia w Wikimedia Commons

Emma Ray Riggs McKay (ur. 23 czerwca 1877 w Salt Lake City[1], zm. 14 listopada 1970 tamże[2]) – amerykańska autorka muzyki[3], żona Davida O. McKaya, jedna z postaci współczesnej historii Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Potomkini mormońskich pionierów, dorastała w rodzinie o burzliwych relacjach z Kościołem. Miała wykształcenie muzyczne. W 1901 poślubiła Davida O. McKaya. Powszechnie uznawana za wzorową mormońską żonę, przełamała wcześniejszą nierozpoznawalność małżonek prezydentów Kościoła. Jej konserwatywne rozumienie małżeństwa było krytykowane za promowanie nierealistycznych oczekiwań pośród młodych świętych w dniach ostatnich.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzenie, edukacja i aktywność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Salt Lake City[4] w ówczesnym Terytorium Utah jako jedyna córka[5] oraz piąte dziecko Obadiaha Higbee Riggsa oraz Emmy Louisy Robbins[4][6]. Wśród jej przodków znajdowali się mormońscy pionierzy[4], choć już związek rodziców Emmy z Kościołem był nietypowy i dosyć burzliwy[7]. Ochrzczona niemniej została jako ośmiolatka, 3 listopada 1885[1].

Rodzina przechowywała tradycje wysokiej kultury muzycznej. Emma wcześnie zaczęła pobierać lekcje gry na pianinie pod kierunkiem swej matki. Ćwiczyła, używając rodzinnego pianina, jednego z zaledwie trzech przywiezionych do Utah przez zasiedlających ten obszar świętych w dniach ostatnich. Kształciła się następnie w zakresie gry na fortepianie w konserwatorium w Cincinnati. Po powrocie do Utah podjęła studia na wydziale muzyki Uniwersytetu Utah, które ukończyła w 1898. Została następnie zatrudniona jako nauczycielka w Madison Elementary School w Utah[4]. Poza muzyką parała się także poezją[6], a kilka jej utworów opublikowano w kościelnej prasie[8][9].

Znajomość z Davidem O. McKayem[edytuj | edytuj kod]

David O. McKay nie był pierwszym mężczyzną, z którym spotykała się Emma. Zgodnie ze wspomnieniami Jeanetty McKay Morrell pierwotnie zaręczona była z pewnym młodym przedsiębiorcą. David zaczął jej okazywać zainteresowanie na krótko przed udaniem się na służbę misyjną do Szkocji w 1897. Przyszła para prowadziła ożywioną korespondencję między sierpniem 1897 a marcem 1898. Została ona jednak później gwałtownie przerwana na rok[10], aż do marca 1899. Nie da się ustalić jednoznacznej przyczyny tej luki, choć zdaje się, że wpływ na nią mogły mieć zmiany w życiu Emmy, w tym nagła śmierć matki w sierpniu 1897. Nawet po wznowieniu wymiany listów oraz po powrocie Davida do Stanów Zjednoczonych w sierpniu 1899 Emma przejawiała wobec niego wyraźną ambiwalencję. Przywiodło to badaczy mormońskiej historii do stwierdzenia, że wczesny okres ich znajomości wydaje się dość skomplikowany[11], a ostateczne powody, dla których para zdecydowała się na małżeństwo, nie wybrzmiewają ze źródeł szczególnie wyraźnie[12].

Małżeństwo i dzieci[edytuj | edytuj kod]

Ostatecznie jednak 2 stycznia 1901 w świątyni Salt Lake[13][14] odbył się ich ślub[4][1]. Byli pierwszą parą zapieczętowaną w tym kluczowym dla mormonizmu obiekcie w XX wieku[15]. David był jej głęboko oddany, poświęcił jej liczne utwory poetyckie. Nazywał ją najsłodszą i najbardziej pomocną żoną oraz aniołem Bożym, który zstąpił na ziemię[16]. Miał w zwyczaju wstawać, gdy wchodziła do pomieszczenia, zawsze otwierał jej drzwi do samochodu czy odstawiał krzesło, dopóki nie zajęła miejsca. Witał ją i żegnał każdego dnia czułym pocałunkiem. Ostatni ze wspomnianych zwyczajów kontynuował również po tym gdy podeszły wiek zmusił go do korzystania z wózka inwalidzkiego[17].

Emma urodziła siedmioro dzieci[4][6], kolejno Davida Lawrence’a (1901-1993), Llewelyna Riggsa (1904-1975), Louisę Jeanettę (1906-2002), Royle’a Riggsa (1909-1912)[18], Emmę Rae (1913-2006), Edwarda Riggsa (1915-2008) i Roberta Riggsa (1920-2013)[19]. Doczekała się również 22 wnuków[4]. Małżeństwo, które tworzyła z Davidem, oparte było na samodyscyplinie i kontroli emocji[20]. Wszelkie spory czy sprzeczki rozwiązywane były dyskretnie, nigdy również w obecności dzieci[21]. Dominującą rolę w każdym aspekcie związku odgrywał David, w zgodzie z przeważającym ówcześnie w mormońskiej kulturze wzorcem. Źródła wskazują, że Emma akceptowała swój skonstruowany w ten sposób status. Za najistotniejszą cechę dobrej żony oraz matki uznawała cierpliwość. Utrzymanie spokoju w domu czyniła odpowiedzialnością żony[22].

Obowiązki Davida w hierarchii kościelnej, zwłaszcza po włączeniu go w skład Kworum Dwunastu Apostołów (1906), wiązały się zazwyczaj z wydłużonymi okresami nieobecności w domu. Wychowanie dzieci, tak w sferze materialnej, jak i religijnej spadało zatem na barki Emmy. Zgodnie ze wspomnieniami jednego z jej synów to ona nauczyła go modlitwy czy pouczała o świętości dnia szabatu[14].

Niektóre z jej dzieci kontynuowały rodzinne tradycje muzyczne, wszystkie natomiast, zgodnie z wolą Emmy pobierały lekcje gry na pianinie. Spośród jej potomstwa Lawrence grał również na skrzypcach, Llewelyn natomiast na klarnecie. Louise została cenioną pianistką, towarzyszącą swym braciom w popularnym tercecie[4].

Rola w życiu i kulturze Kościoła[edytuj | edytuj kod]

Towarzyszyła awansującemu w kościelnej hierarchii małżonkowi, również po jego powołaniu w szeregi władz naczelnych czy po przejęciu przezeń prezydentury Kościoła. W 1922 Pierwsze Prezydium powołało ją wraz z mężem do przewodniczenia Misji Europejskiej Kościoła. Posługiwanie w tym charakterze wiązało się wówczas nie tylko z kierowaniem działalnością misyjną na Wyspach Brytyjskich, ale też nadzorowaniem pracy misji szwajcarskiej, francuskiej, szwedzkiej, norweskiej, duńskiej, niderlandzkiej, ormiańskiej oraz południowoafrykańskiej[23]. Powołanie Emmy obejmowało w związku z tym przewodniczenie kościelnym organizacjom pomocniczym w Europie[3]. Powierzono jej również opiekę nad około 500 misjonarzami[3]. Praca McKayów w Misji Europejskiej trwała do 1924[23].

Emma podróżowała z małżonkiem również w latach późniejszych, przemawiając oraz świadcząc o prawdziwości mormońskiej doktryny. Cieszyła się znaczną popularnością wśród należącej do Kościoła młodzieży. Często proszona przez młodych wiernych o poradę, także korespondencyjnie, chętnie odpisywała na tego typu listy[4].

Bliskość relacji łączącej Emmę z mężem była szeroko komentowana przez świętych w dniach ostatnich. Wskazuje się także, iż Emma przełamała wcześniejszą niewielką rozpoznawalność żon współczesnych prezydentów Kościoła[24]. Wieloletnia, bogata korespondencja między małżonkami stała się podstawą książki Heart Petals: The Personal Correspondence of David Oman McKay to Emma Ray McKay (2005)[25], cenionej przez badaczy mormonizmu[26].

Stanowiła integralną część troskliwie pielęgnowanego publicznego wizerunku swego męża. Zwłaszcza po objęciu przezeń najwyższego stanowiska Kościoła była intensywnie promowana jako nieodzowny element rodzinnego ideału, do którego dążyć powinni wszyscy święci w dniach ostatnich. Jej wspomniana już wyżej samodyscyplina i cierpliwość przyczyniała się do pokoju i harmonii, który winien przeważać we wzorcowym mormońskim małżeństwie[27]. Idylliczny charakter jej małżeństwa należy wszakże uznać za opartą na wyolbrzymieniach przesadę. Szeroka rozpoznawalność Emmy oraz uznawanych przez nią za właściwe wzorców była krytykowana za tworzenie nierealistycznych wymagań, stawianych tak mormońskim kobietom, jak i mężczyznom[28].

Wyróżnienia i upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Kamienie nagrobne Emmy Ray McKay oraz Davida O. McKaya

Za swoją działalność uhonorowana licznymi nagrodami[4], między innymi Utah Mother of the Year Award (1954)[3][4], Distinguished Achievement Award przyznawaną przez Ricks College[4], Outstanding Woman Award przyznawaną przez Uniwersytet Brighama Younga[4] oraz Eternal Quest of Womanhood Award przyznawaną przez Uniwersytet Utah[4]. Otrzymała też doktorat honorowy Utah Agricultural College[4]. Utrwalona w kulturze macierzystej wspólnoty religijnej, stała się chociażby bohaterką komiksu opublikowanego w 2005 na łamach magazynu Friend[29].

Śmierć i pochówek[edytuj | edytuj kod]

Zmarła w rodzinnym mieście[2], dziesięć miesięcy po śmierci swego małżonka[4][14]. Pochowana została na Salt Lake Cemetery, szczątki jej złożono obok męża[30].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Emma Ray Riggs. [w:] Church History Biographical Database [on-line]. churchofjesuschrist.org. [dostęp 2021-08-13]. (ang.).
  2. ↑ a b Randal S. Chase: Making Precious Things Plain, Vol. 6: Church History Study Guide, Latter-Day Prophets Since 1844. Washington, UT: Plain and Precious Publishing, 2013, s. 311. ISBN 978-1-937901-06-6.
  3. ↑ a b c d The Scroll 1997 ↓, s. 24.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p The University of Utah: Emma Ray Riggs McKay. [w:] McKay Library [on-line]. music.utah.edu. [dostęp 2021-08-13]. (ang.).
  5. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 21–22.
  6. ↑ a b c Mormon Literature & Creative Arts: Emma Ray Riggs McKay. mormonartsstg.lib.byu.edu. [dostęp 2021-08-13]. (ang.).
  7. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 21.
  8. ↑ Mormon Literature & Creative Arts: Mother Love. mormonartsstg.lib.byu.edu. [dostęp 2021-08-13]. (ang.).
  9. ↑ Mormon Literature & Creative Arts: A Scotch Answer. mormonartsstg.lib.byu.edu. [dostęp 2021-08-13]. (ang.).
  10. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 22.
  11. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 22–23.
  12. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 23.
  13. ↑ Daniel H. Ludlow (red.), Encyclopedia of Mormonism, New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 870–875, ISBN 978-0-02-904040-9.
  14. ↑ a b c David L. McKay, Remembering Father and Mother, President David O. McKay and Sister Emma Ray Riggs McKay, [w:] Ensign, churchofjesuschrist.org, 1984 [dostęp 2021-08-13] (ang.).
  15. ↑ Woodger 2005 ↓, s. 161.
  16. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 13.
  17. ↑ Karen Duvall, The McKay’s: A Marriage of Love & Respect, [w:] Third Hour [online], thirdhour.org, 2 stycznia 2015 [dostęp 2021-08-14] (ang.).
  18. ↑ Mark D. Ogletree: No other success. The parenting practices of David O. McKay. Provo: Religious Studies Center, Brigham Young University, 2017, s. vi. ISBN 978-1-9443-9414-1.
  19. ↑ Mark D. Ogletree: No other success: the parenting practices of David O. McKay. Provo: Religious Studies Center, Brigham Young University, 2017, s. vii. ISBN 978-1-9443-9414-1.
  20. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 14.
  21. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 14–15.
  22. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 15.
  23. ↑ a b Cynthia Doxey i inni, Regional Studies in Latter-day Saint Church History: The British Isles, Provo: Religious Studies Center, Brigham Young University, 2007, s. 129, ISBN 978-0-8425-2672-2.
  24. ↑ Timmins 2007 ↓, s. 235.
  25. ↑ Woodger 2005 ↓, s. 167.
  26. ↑ Woodger 2005 ↓, s. 164.
  27. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 31.
  28. ↑ Bringhurst 1998 ↓, s. 31–32.
  29. ↑ The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints: David and Emma Ray. [w:] Friend [on-line]. churchofjesuschrist.org, March 2005. [dostęp 2021-08-13]. (ang.).
  30. ↑ Aleah Ingram: The Gravesites of All LDS Prophets. [w:] LDSDaily [on-line]. ldsdaily.com, 2018-01-04. [dostęp 2021-08-14]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emma_Ray_McKay&oldid=71799167”