Curtiss Model L
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Curtiss Aeroplane and Motor Company |
| Typ |
samolot szkolny |
| Konstrukcja |
trzypłatowiec o konstrukcji klasycznej |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1916 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x Curtiss OX-2/OXX |
| Moc |
90/100 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
7,62 m |
| Długość |
5,49 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Użytkownicy cywilni, United States Army, United States Navy | |
Curtiss Model L (Curtiss Model 9) – amerykański trzypłatowiec zaprojektowany i budowany przez Curtiss Aeroplane and Motor Company na początku XX wieku. Używany był jako samolot szkoleniowy w lotnictwie cywilnym, a także w siłach lotniczych United States Navy i United States Army.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot powstał pod koniec 1916, został zaprojektowany jako dwumiejscowy trzypłatowiec szkolno-treningowy[1].
Samolot miał rzadko spotykaną konfigurację kokpitu - pilot i uczeń siedzieli obok siebie, a nie jak zazwyczaj jeden za drugim[1]. Z powodu tak wybranej konfiguracji kokpitu, samolot miał dość szeroki kadłub który zwężał się w kierunku ogona w płaszczyźnie poziomej, a nie jak zazwyczaj w płaszczyźnie pionowej[1]. Wybrany układ trzypłatowca był spotykana w ówczesnym czasie, ale skrzydła Modelu L miały znacznie większe odstępy niż w typowych samolotach tego typu co wymagało innego układu rozpórek[1]. Górne i środkowe skrzydła miały taką samą rozpiętość, dolne skrzydło było krótsze[1]. Samolot był napędzany silnikiem widlastym typu Curtiss OX-2 o mocy 90 KM[2].
Model L był produkowany seryjnie, część egzemplarzy służyła w szkołach lotniczych Curtissa, część została sprzedana użytkownikom cywilnym, a po wejściu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej kilka zostało zakupionych przez siły powietrzne United States Navy i United States Army[1].
Pierwszy, cywilny model nosił oznaczenie Model L (Model 9 - numer oznacza, że był to dziewiąty, oryginalny projekt Curtissa)[2].
Drugi model, ze zmienionym ogonem i układem rozpórek, otrzymał oznaczenie L-1[2]. Był to pierwszy samolot Curtissa którego druga wersja została oznaczona jako „-1”, we wcześniejszych samolotach druga wersja była oznaczana jako „-2”[2].
Trzecia wersja samolotu, L-2, została zbudowana jako wodnosamolot pływakowy i była napędzana silnikiem Curtiss OXX o mocy 100 KM[2].
United States Navy zakupiła trzy samoloty w wersji L-2 (numery seryjne USN A291/293)[2]. Początkowo samoloty Marynarki miały taki sam układ skrzydeł jak model L i L-1, ale w późniejszym czasie rozpiętość dolnego skrzydła została powiększona do takie samej rozpiętości jak dwóch wyższych skrzydeł[2].
Źródła różnią się szczegółami co do ilości samolotów zakupionych przez lotnictwo Armii. Według jednego źródła zakupiono po jednym samolocie w wersji L-1 i L-2, numery seryjne odpowiednio 473 i 475[2], według innego zakupiono łącznie cztery samoloty L-2 (numery seryjne 473-476)[3].
W żadnej z wersji samolot nie był uzbrojony, ale w wersji L-2, znanej także Triplane Scout[4], istniała możliwość zainstalowania uzbrojenia, a sam samolot określany jest jako scout czyli ówczesnym amerykańskim określeniem samolotu myśliwskiego[a][3].
Skrzydła modelu L zostały także wykorzystane przy budowie samolotu Curtiss Autoplane[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jednomiejscowy samolot typu określanego wówczas jako scout (dosłownie – „zwiadowczy”, „rozpoznawczy”)[5]. Zgodnie z ich nazwą, ówczesne scouty, nazwa weszła do użycia około 1914, używane były do zadań rozpoznawczych i początkowo były nieuzbrojone[5]. Po wybuchu wojny nieuzbrojone, jednomiejscowe scouty zostały wkrótce uzbrojone w nieruchome, strzelające do przodu karabiny maszynowe dając w ten sposób początek klasycznym samolotom myśliwskim[5]. W ówczesnej terminologii amerykańskiej samoloty myśliwskie określane były jako samoloty pościgowe (pursuit), ale określenie scout w odniesieniu od jednosilnikowych, jednomiejscowych samolotów używane było jeszcze do końca wojny[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 106.
- ↑ a b c d e f g h P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 107.
- ↑ a b E. F. Heyn (red): United States Army and Air Force Fighters. s. 10.
- ↑ E. F. Heyn (red): United States Army and Air Force Fighters. s. 239.
- ↑ a b c d P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 103.
- ↑ P. Bowers: Curtiss Aircraft. s. 75.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Peter Bowers: Curtiss Aircraft, 1907-1947. London: Putnam & Company Ltd., 1979. ISBN 0-370-10029-8.
- E. F. Heyn, Kimbrough S Brown, R. A. Freeman, M. J. F. Bowyer, P. Berry (red): United States Army and Air Force Fighters, 1916-1961. Jefferson, N.C.: Harleyford Publications Ltd, 1962. ASIN B000K9O2VY. ISBN 0-8168-6385-7. OCLC 1560885. (ang.).