Chocieńczyce
Cerkiew w Chocieńczycach | |
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Rejon | |
Sielsowiet | |
Populacja (2009) • liczba ludności |
|
Nr kierunkowy |
+375 2136 |
Kod pocztowy |
222456 |
Tablice rejestracyjne |
5 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego | |
Położenie na mapie Białorusi | |
54°19′00″N 27°23′05″E/54,316667 27,384722 |
Chocieńczyce (biał. Хаценчыцы, Chacienčycy, ros. Хотенчицы, Chotenczicy) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie wilejskim, 50 km na południowy wschód od Wilejki. Siedziba sielsowietu Chocieńczyce.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W czasach zaborów wieś w powiecie wilejskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[2].
W latach 1921–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie wilejskim, w gminie Chocieńczyce. Wieś była siedzibą gminy.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 108 osób, 19 było wyznania rzymskokatolickiego, 53 prawosławnego, 30 mojżeszowego a 6 mahometańskiego. Jednocześnie 21 mieszkańców zadeklarowało polską, 51 białoruską, 30 żydowską a 6 tatarską przynależność narodową. Było tu 20 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 31 domach zamieszkiwało 190 osób[4].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Ilji i miejscowej prawosławnej. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Ilji i Okręgowy w Wilnie; mieścił się tu urząd pocztowy obsługujący znaczną część gminy[5].
Po agresji ZSRR na Polskę w 1939 roku wieś znalazła się pod okupacją sowiecką, w granicach BSRR.
W latach 1941–1944 pod okupacją niemiecką. Podczas okupacji hitlerowskiej, październiku 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 200 osób. 14 marca 1942 partyzanci zaatakowali wieś. Część Żydów z getta uciekła do lasów. W lipcu 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano na w okolicznych lasach[6].
Następnie leżała w BSRR. Od 1991 roku leży w Republice Białorusi.
Zbiorowa egzekucja[edytuj | edytuj kod]
Podczas II wojny światowej, przez miejscowość przeszła jedna z kolumn więźniów więzienia w Wilejce, ewakuowanych przez NKWD na wschód po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej. W okolicach wsi, po przekroczeniu przedwojennej granicy polsko-radzieckiej licząca 150 lub 500 osób kolumna została zaatakowana przez niemieckie lotnictwo. Po zakończeniu nalotu konwojenci wprowadzili więźniów do pobliskiego lasu i tam rozstrzelali. Masakrę przeżyła zaledwie jedna osoba (zobacz Droga śmierci Wilejka-Borysów).
-
Dwór Wysockich
-
Projekt kościoła z 1937 r.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Chotenczyce, wieś, powiat wilejski, gmina Chotenczyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 324 .
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 78 .
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 57 .
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 147 .
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1175 .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Państwowe Centrum Kartograficzno-Geodezyjnych Materiałów i Danych Republiki Białorusi
- Zbrodnicza ewakuacja więzień i aresztów NKWD na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej w czerwcu – lipcu 1941 roku. Materiały z sesji naukowej w 55. rocznicę ewakuacji więźniów NKWD w głąb ZSRR, Łódź 10 czerwca 1996 r. Warszawa: GKBZpNP-IPN, 1997. ISBN 83-903356-6-2.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Chotenczyce, wieś, powiat dzisieński, gmina Chotenczyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 324 .