Cerkiew Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Warszawie
| kaplica szpitalna | |||||||||||||||||
 Świątynia i kompleks Szpitala Dzieciątka Jezus ok. 1908 roku | |||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
27 czerwca | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||
 52°13′26,198″N 20°59′52,404″E/52,223944 20,997890
| |||||||||||||||||
Cerkiew Matki Boskiej Nieustającej Pomocy – cerkiew prawosławna, znajdująca się niegdyś w Warszawie na rogu ulic Lindleya i Oczki.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew wzniesiono w latach 1900–1902 według projektu Józefa Dziekońskiego z przeznaczeniem na świątynię szpitalną dla prawosławnych pacjentów i lekarzy pobliskiego Szpitala Dzieciątka Jezus oraz innych warszawskich szpitali.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę cerkiew została sprofanowana, a następnie w jej budynku prowizorycznie zorganizowano kościół rzymskokatolicki (według innego źródła księża orioniści, którym przekazano cerkiew, nie zaadaptowali świątyni na cele kultu katolickiego)[1].
W 1927 roku cerkiew została zburzona[1]. Pozostawiono jedynie sąsiadujący z nią budynek prawosławnego dziekanatu duszpasterstwa chorych[1]. W miejscu świątyni w latach 50. XX wieku wzniesiono gmach Kliniki Ortopedycznej Szpitala Dzieciątka Jezus[2]
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew wzniesiona została na planie krzyża greckiego z tryforium dzwonnicy ponad głównym wejściem, w którym znajdowały się trzy dzwony, posiadała jedną półokrągłą kopułę umieszczoną na ośmiobocznym przeszklonym bębnie. Zbudowano ją podobnie jak kaplicę Dzieciątka Jezus, z czerwonej cegły. Niewielki budynek cerkwi, bardzo skromnie wyposażony, mógł pomieścić podczas nabożeństwa ok. 300 wiernych.
Świątynia wyróżniała się na tle powstałych w tym samym okresie obiektów tego typu, gdyż reprezentowała nietypowy styl neoromański, który ówczesna warszawska prasa opisywała jako średniowieczny nadwiślański a nie narodowy rosyjski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Paweł Przeciszewski: Warszawa. Prawosławie i rosyjskie dziedzictwo. Warszawa: Agencja Wydawnicza Egros, 2011, s. 116. ISBN 978-83-89986-73-3.
- ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 65. ISBN 83-88372-24-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- P. Paszkiewicz, Pod berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie w latach 1815-1915, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1991