Przejdź do zawartości

Bolloré Bluecar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolloré Bluecar
Ilustracja
Bolloré Bluecar
Producent

Bolloré

Projektant

Pininfarina

Zaprezentowany

wrzesień 2011

Okres produkcji

od 2011

Miejsce produkcji

Włochy Bairo
Francja Dieppe

Dane techniczne
Segment

A

Typy nadwozia

3-drzwiowy hatchback

Napęd

tylny

Długość

3300 mm

Szerokość

1720 mm

Wysokość

1610 mm

Rozstaw osi

2500 mm

Masa własna

1070 kg

Liczba miejsc

4

Bagażnik

200 l

Dane dodatkowe
Konkurencja

Citroën C-ZERO
Mia EV
Mitsubishi i MiEV
Peugeot iOn
Tazzari Zero
Th!nk City
Volkswagen e-up!

Multimedia w Wikimedia Commons

Bolloré Bluecar – elektryczny samochód osobowy klasy najmniejszej produkowany przez francuskie przedsiębiorstwo Bolloré od 2011 roku.

Historia i opis modelu[edytuj | edytuj kod]

Bolloré Bluecar - tył
Bolloré Bluecar - sylwetka

Rozwój[edytuj | edytuj kod]

Zaczynkiem do powstania koncepcji przystępnego cenowo, małego samochodu miejskiego o napędzie w pełni elektrycznym były dwie odrębne interpretacje w formie samochodów studyjnych przedstawione w połowie pierwszej dekady XXI wieku. Podczas wystawy Geneva Motor Show w marcu 2006 francuskie przedsiębiorstwo Bolloré zaprezentowało prototyp elektrycznego hatchbacka o nazwie Bolloré BlueCar, z planami wdrożenia go do produkcji seryjnej[1].

Kolejnym etapem prac nad miejskim samochodem elektrycznym było zawarcie przez Bolloré współpracy z włoskim studiem projektowym Pininfarina, przedstawiając kolejny prototyp podczas wystawy Paris Motor Show we wrześniu 2008 roku[2]. Pininfarina B0 wyróżniła się sylwetką 5-drzwiowego hatchbacka, zwiastując ostateczny, produkcyjny projekt.

Bluecar[edytuj | edytuj kod]

Na mocy zawartej współpracy, do prac nad produkcyjnym pojazdem Bolloré zaangażowało włoskie studio projektowe Pininfarina, z czego zespołowi stylistów przewodził belgijski projektant Lowie Vermeersch[3]. Samochód w obszernym zakresie odtworzył stylistykę prototypu "B0" z 2008 roku, wyróżniając się licznymi ostrymi kantami, wysoko osadzonymi reflektorami i biegnącą ku górze linią okien. W przeciwieństwie do prototypu, samochód zamiast 5-drzwiowego nadwozia, ostatecznie otrzymał formułę 3-drzwiowego hatchbacka[4].

Po tym, jak wstępne ficjalna premiera pojazdu pod nazwą Bolloré Bluecar odbyła się we wrześniu 2011 roku podczas targów samochodowych Paris Motor Show[5]. Wśród charakterystycznych cech pojazdu znalazła się m.in. klapa bagażnika wykonana w całości ze szkła, czteromiejscowa kabina pasażerska, a także koło kierownicy zapożyczone z dawnej Lancii Ypsilon z 2003 roku[6].

Sprzedaż[edytuj | edytuj kod]

Bluecar - kokpit
Bluecar podczas ładowania
Bluecar paryskiej straży pożarnej
Car-sharing Autolib', Paryż
Car-sharing BlueIndy, Indianapolis
Car-sharing BlueCity, Londyn
Car-sharing BlueSG, Singapur

W latach 2011–2015 Bluecar był wytwarzany w zakładach produkcyjnych włoskiego przedsiębiorstwa Cecomp w miasteczku Bairo na północnym zachodzie kraju. W czerwcu 2015 roku na mocy porozumienia z Renault zawartego rok wcześniej, produkcję samochodu zajęły się z kolei zakłady Alpine we francuskim mieście Dieppe[7][8]. Głównym celem, dla którego rozpoczęto produkcję Bluecara, zostały usługi car-sharingu, w których specjalizujące się międzynarodowe firmy nabywały w kolejnych latach duże floty pojazdów. W październiku 2012 roku Bolloré rozpoczęło program leasingowy także dla klientów prywatnych[9], rok później z niego rezygnując na rzecz regularnej sprzedaży detalicznej za cenę 19 000 euro[10]. W wartościach bezwzględnych z 1,5 tysiąca sprzedanych sztuk w rodzimej Francji Bluecar nie był samochodem szczególnie popularnych, jednak wśród samochodów elektrycznych wówczas dostępnych na rynku w tym kraju był to najpopularniejszy samochód napędzany prądem[11].

W grudniu 2012 roku Bolloré we współpracy z francuską firmą consultingową Atos rozpoczął program Atos MyCar, który umożliwił pracownikom wykorzystywanie Bluecarów do przejazdów służbowych po uprzednim zarezerwowaniu danego egzemplarza w firmowym intranecie[12]. Ruch ten miał za zadanie promować bezemisyjne środki transportu i obniżać ślad węglowy korporacji Atos.

Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]

Bolloré Bluecar to samochód elektryczny, który napędza silnik o mocy 68 KM. Pozwala on rozpędzić się do 60 km/h w 6,3 sekundy, a także osiągnąć elektronicznie ograniczoną prędkość nie większą niż 130 km/h[13]. Akumulatory litowo-metalowo-polimerowe dostarczane przez francuską firmę BatScap pozwalają przejechać w warunkach miejskich ok. 250 kilometrów, za to w pozamiejskich i okołomiejskich ok. 130 kilometrów[13]. Czas ładowania akumulatorów od poziomu 0% do 100% zajmuje ok. 8 godzin przy wykorzystaniu ładowarki pokładowej o napięciu 200V, 16A[13].

Rodzaj wykorzystanych akumulatorów do Bluecara spotkał się z krytyką z powodu komplikacji jakie powodują w dłuższej perspektywie użytkowania. Francuski magazyn "L'Automobile Magazine" opublikował w marcu 2020 tekst[14] punktujący nieprzystosowanie akumulatorów litowo-polimerowych do częstego ładowania, a także ich szybką utratą energii w okresie między uzupełnianiem energii[14]. W przypadku całkowitego wyładowywania, akumulatory stygły do stopnia utrudniającego ich ponowne naładowanie, w efekcie utrudniając dalsze użytkowanie pojazdu i wymuszając wymianę zniszczonego ogniwa na nowe[14]. Optymalna temperatura działania akumulatorów, ok. 60-65 stopni Celsjusza, ograniczyła wskazania dotyczące eksploatacji do podróży zawsze rozpoczynanych i kończonych podłączeniem do ładowarki - co w przypadku usługi car-sharingu nie zawsze było możliwe[14].

Car-sharing[edytuj | edytuj kod]

Bolloré Bluecar został zbudowany głównie z myślą o zyskującej na popularności w Europie Zachodniej usłudze car-sharingu. Działające w tej branży firmy stały się głównymi nabywcami Bluecara - pierwszą zostało francuskie Autolib', które poczynając od puli pilotażowej 66 sztuk w październiku 2011 roku[15] stopniowo rozbudowywało ją o kolejne egzemplarze. W grudniu 2011 flotę utworzyły 250 pojazdy, w marcu 2012 zwiększając się do 1 tysiąca pojazdów i do 3 tysięcy we wrześniu 2013[16]. Głównym miastem, gdzie działała usługa, był Paryż, a także Lyon oraz Bordeaux. W obu tych miastach konkurencyjną flotę Bluecarów zaoferowały także konkurencyjne firmy o nazwach BlueCub[17] i BlueLy w 2013 roku[18].

We wrześniu 2015 roku Bluecar trafił do usługu car-sharingu w pierwszym kraju poza Europą. Uruchomiła ją amerykańska firma BlueIndy w mieście Indianapolis z flotą 50 pojazdów[19] powiększonej w kolejnym roku do 230 pojazdów[20]. W czerwcu 2017 flota Bluecarów na minuty trafiła do użytku w innym amerykańskim mieście, Los Angeles, w ramach usługi BlueLA[21]. W tym samym miesiącu pod nazwą BlueCity pojazdy pojawiły się w ramach car-sharingu w Londynie w Wielkiej Brytanii[22], a w grudniu 2017 roku pod nazwą Blue SG - także w Singapurze[23].

Niepowodzenia[edytuj | edytuj kod]

  • W czerwcu 2018 roku pierwszy i największy nabywca Bluecarów, francuska firma car-sharingowa Autolib', ogłosiła bankructwo i zakończenie swoich dotychczasowych usług[24]. Oprócz dużych nakładów na naprawy często niszczonych lub dewastowanych pojazdów, dalszą działalność uniemożliwiło niespełnienie finansowych planów[25]. Oczekiwano, że każdy z egzemplarzy przyniesie ok. 23 tysiące euro zysku, w praktyce nie dając więcej niż 4 tysiące euro[26]. Łącznie przez 7 lat działania firmy Autolib' flota Bluecarów przyniosła 220 milionów euro strat[26].
  • W lutym 2020 usługa BlueCity dostępna od dotychczasowych 2 i pół roku na obszarze Londynu została wycofana z użytku wraz z całą flotą pojazdów[27].
  • W marcu 2020 roku flota 230 Bluecarów oferowanych przez firmę BlueIndy w amerykańskim mieście Indianapolis została wycofana. Pomimo federalnych dotacji w kwocie 7 milionów dolarów w ramach programu, usługa nie zdobyła popularności i systematycznie zyskiwała coraz mniej nowych użytkowników[28]. Pojazdy po upadku programu zostały skierowane do przerobienia lub utylizacji.

Bluecar w mediach[edytuj | edytuj kod]

  • W październiku 2013 roku dwa egzemplarze Bluecarów wykorzystywane do car-sharingu w Paryżu spłonęły podczas ładowania na parkingu miejskim - pierwszy zajął się ogniem, który po chwili rozprzestrzenił się na sąsiednio zaparkowany drugi egzemplarz pojazdu[29]. Śledztwo wokół sprawy wykazało, że przyczyną pożaru nie była usterka techniczna, lecz zaprószenie ognia przez wandali, którzy w ciągu pierwszych dwóch lat funkcjonowania usług firmy Autolib' łącznie zniszczyli 25 egzemplarzy Bluecarów[30].
  • W marcu 2021 motoryzacyjne media obiegły umieszczone na Twitterze zdjęcia niszczejących wraków Bluecarów, które na wolnym powietrzu przetrzymywane były na dużym trawniku we francuskiej miejscowości Romorantin-Lanthenay. Sprawa okazała się być pokłosiem bankructwa firmy car-sharingowej Autolib'[25]. Po wycofaniu z użytku całej floty, firma była w stanie sprzedać ok. 800 egzemplarzy z floty liczącej łącznie 4 tysiące egzemplarzy, pozostając z kilkoma tysiącami bezużytecznych pojazdów. W ten sposób, większość z nich pozostała od 2018 roku nieużywana, niszczejąc w zgromadzonym miejscu po zdemontowaniu akumulatorów[26]. Pojazdy mają zostać ostatecznie zutylizowane.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bolloré Brings Road-Ready BlueCar EV to Geneva; Plans to Build More. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  2. ↑ Pininfarina B0 (B Zero) Electric Car Revealed At The Paris Auto Show. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  3. ↑ Bollore Bluecar Battery Electric Car. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  4. ↑ La BlueCar prend forme. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  5. ↑ The Bolloré Bluecar will be produced at Pininfarina to drive in Paris this fall. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  6. ↑ Bolloré Bluecar contre Mia L : de l'électricité dans l'air. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  7. ↑ Bollore Bluecars Now Being Built By Renault. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  8. ↑ Bolloré Bluecar EV being assembled at Groupe Renault plant in Dieppe. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  9. ↑ LOUEZ UNE BLUECAR POUR 500 € PAR MOIS. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  10. ↑ VOITURE ÉLECTRIQUE – LA BLUECAR DE BOLLORÉ DISPONIBLE POUR 12.000 €. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  11. ↑ +115% pour les ventes de voitures électriques en France pour 2012. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  12. ↑ Atos and Bolloré Group launch first 100% electric corporate car fleet. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  13. ↑ a b c Bolloré Bluecar. [dostęp 2021-10-09]. (pol.).
  14. ↑ a b c d Les anciennes BlueCar d'Autolib’ à 5 000 € sont-elles de bonnes affaires ?. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  15. ↑ Paris Tests Short-Term Rentals of Electric Cars. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  16. ↑ PARIS – AUTOLIB’ PASSE LE SEUIL DES 3 MILLIONS DE LOCATIONS. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  17. ↑ Bordeaux Bluecub. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  18. ↑ BLUELY. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  19. ↑ Groundbreaking Electric Car Sharing Program Launches in an Unlikely City. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  20. ↑ BlueIndy. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  21. ↑ BlueLA. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  22. ↑ Bluecity is expanding its electric car sharing service across London after successful Hammersmith and Fulham pilot. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  23. ↑ BlueSG. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  24. ↑ Paris: Autolib electric car scheme ‘to end in days’ after authorities pull the plug. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  25. ↑ a b Setki samochodów elektrycznych gniją w trawie – są tanie, a i tak nikt ich nie chce. [dostęp 2021-10-09]. (pol.).
  26. ↑ a b c Samochody elektryczne Bollore Bluecar po carsharingu Autolib, których „nikt nie chce”. Co TAK NAPRAWDĘ się dz .... [dostęp 2021-10-09]. (pol.).
  27. ↑ BlueCity closed. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  28. ↑ BlueIndy electric cars will be repurposed — or crushed. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  29. ↑ Incendies d'Autolib': des actes de malveillance. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  30. ↑ Two Autolib Bolloré Bluecars Catch Fire - Cause Unknown. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolloré_Bluecar&oldid=72459346”