Bernat Solà

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bernat Solà Pujol
Data i miejsce urodzenia

5 września 1965[1]
Mataró[1]

Klub

Matar UEC Mataró

Wzrost

172 cm[2]

Reprezentacja

 Hiszpania

Debiut w PŚ

10 grudnia 1983 w Thunder Bay (68. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

24 stycznia 1987 w Sapporo (14. miejsce)

Rekord życiowy

141,0 m na Kulm w Tauplitz (8 marca 1986)

Bernat Solà Pujol (ur. 5 września 1965 w Mataró) – hiszpański skoczek narciarski, jedyny w historii reprezentant Hiszpanii, który zdobył punkty Pucharu Świata w indywidualnych zawodach[3], dwukrotny uczestnik zimowych igrzysk olimpijskich. Rekordzista Hiszpanii w długości skoku narciarskiego, kilkukrotny mistrz swego kraju.

Regularnie startował w Pucharze Świata. Życiowy sukces odniósł 24 stycznia 1987 roku na skoczni w Sapporo, gdzie był 14., zdobywając jednocześnie pierwsze i jedyne punkty Pucharu Świata w historii skoków hiszpańskich. Kilkukrotnie plasował się w czołowej trzydziestce zawodów PŚ. Ostatni występ w tym cyklu zaliczył 25 marca 1990 roku na dużej skoczni w Planicy, gdzie zajął 61. miejsce.

Solà wziął także udział w dwóch zimowych igrzyskach olimpijskich. W 1984 roku w Sarajewie zajął 56. miejsce na skoczni normalnej i 50. na skoczni dużej. Cztery lata później na igrzyskach w Calgary był 57. na skoczni normalnej i 51. na skoczni dużej[1].

W 1984 roku wygrał Puchar Króla w skokach narciarskich. W zawodach rozgrywanych na Trampolín Albert Bofill Mosella (K-75) w miejscowości La Molina poprawił wówczas rekord skoczni, uzyskując 79 metrów[4]. W swojej karierze kilkukrotnie stawał na podium zawodów zaliczanych do cyklu Pucharu Europy – oprócz zwycięstwa w Pucharze Króla w 1984 roku stawał na podium tych zawodów m.in. w 1986 (2. miejsce)[5] i 1990 (3. pozycja)[6], a w 1986 roku zajął 3. miejsce w zawodach Pucharu Europy w norweskim Meldal[7].

Przebieg kariery[edytuj | edytuj kod]

Początki[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Mataró. Jego matka Teresa Pujol de Solà była członkinią hiszpańskich władz skoków narciarskich[8].

Skoki narciarskie zaczął trenować w 1973[9]. Pod koniec marca 1980 w La Molinie zajął przedostatnie, 29. miejsce w zawodach o Puchar Króla, po skokach na 37 i 42 m. Wyprzedził tylko swojego rodaka Guillermo Rosala[10].

Jednym z jego pierwszych międzynarodowych startów w zawodach FIS był konkurs Pucharu Europy w sezonie 1980/1981 (odpowiednik obecnego Pucharu Kontynentalnego). 10 stycznia 1981 roku, kiedy miał nieco ponad 15 lat i 4 miesiące, wystąpił w zawodach we włoskim Tarvisio, w którym oddał dwa skoki na 45 m i 47,5 m. Był to wyraźnie najgorszy wynik tamtych zawodów, gdyż do przedostatniego zawodnika, swojego rodaka Alberto Bofilla, stracił ponad 20 punktów. W tych zawodach wystartowało ogółem pięciu Hiszpanów, jednak wszyscy skakali słabo – na ostatnich pięciu miejscach znalazło się czterech z nich[11].

Na początku lutego wystąpił w Pucharze Króla w hiszpańskiej La Molinie (konkurs był zaliczany do Pucharu Europy). Tam zajął szóste miejsce, jednak w zawodach startowało tylko 11 zawodników. Dzięki temu zdobył jednak pucharowe punkty. W konkursie zwyciężył Austriak Willi Pürstl, a pozostałe miejsca zajęli reprezentanci Hiszpanii[12].

W 1981 został mistrzem Hiszpanii wśród juniorów[13].

W sezonie 1981/1982 kilka razy brał udział w zawodach międzynarodowych. W La Molinie zajął tym razem 17. miejsce. Pod koniec sezonu wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w austriackim Murau, gdzie zajął 50. miejsce na skoczni normalnej po skokach na 60,5 i 56 m (wyprzedził trzech skoczków)[14]. W następnym sezonie (1982/1983) startował tylko w zawodach Pucharu Europy. Najlepszym jego wynikiem było ósme miejsce, które zajął we francuskim Saint Nizier (93 m, 88 m)[15].

Od sezonu 1983/1984 do 1985/1986[edytuj | edytuj kod]

Sezon 1983/1984 był dla Hiszpana przełomowym w karierze, zadebiutował m.in. w Pucharze Świata, czyli w najważniejszym cyklu zawodów w skokach narciarskich. 12 grudnia 1983 roku wystąpił w pierwszym konkursie tego sezonu, czyli w zawodach PŚ w kanadyjskim Thunder Bay. Skok na odległość 64 m dał mu w debiucie 68. miejsce, co pozwoliło na wyprzedzenie sześciu skoczków[16]. W kolejnym konkursie rozegranym dzień później poprawił swój wynik i zajął 65. miejsce. Jeszcze lepiej poszło mu kilka dni później, kiedy to w PŚ w Lake Placid zajmował odpowiednio 41. i 49. miejsce w stawce 72 i 70 zawodników[15].

30 grudnia 1983 zadebiutował w Turnieju Czterech Skoczni. W niemieckim Oberstdorfie zajął 95. miejsce po skoku na 77 m. W kolejnych konkursach zajmował odpowiednio: 78. oraz dwukrotnie 97. miejsca. W łącznej klasyfikacji turnieju zajął 87. miejsce z notą łączną 223,8 pkt. Wyprzedził 29 zawodników[17][15].

Od 7 do 11 stycznia 1984 roku wystartował w czterech konkursach, trzykrotnie w Pucharze Europy (najlepszym wynikiem było 30. miejsce w Villach) i raz w Pucharze Świata (58. miejsce w Cortina d’Ampezzo). 14 stycznia zajął 17. miejsce w zawodach PE w Chamonix. Pod koniec stycznia odniósł swoje pierwsze i jedyne zwycięstwo w zawodach Pucharu Europy – miało to miejsce w hiszpańskiej La Molinie (zwyciężył tym samym w Pucharze Króla). Skacząc 78,5 m i 79 m wygrał z przewagą 3,8 pkt. nad Norwegiem Magne Johansenem[18].

Jeszcze w tym samym sezonie Solà dostał powołanie na zimowe igrzyska olimpijskie w jugosłowiańskim Sarajewie (obecnie Bośnia i Hercegowina) jako jeden z trzech hiszpańskich skoczków. Na skoczni normalnej zajął 56. miejsce i wyprzedził dwóch zawodników – Primoža Ulagę i Ángela Janiqueta. Po pierwszym skoku na 71 m zajmował 53. miejsce (wyprzedzał więc pięciu zawodników)[19]. W drugiej serii oddał jednak krótki skok na odległość 65,5 m (bliżej skoczył tylko Hirokazu Yagi)[20], przez co spadł w końcowej klasyfikacji na 56. miejsce z notą łączną 132,9 pkt[21].

Toni-Seelos-Olympiaschanze w 2012 roku (po prawej). Na tym obiekcie Bernat Solà zajął 34. miejsce na mistrzostwach świata

Sześć dni później, 18 lutego wystąpił w drugiej konkurencji czyli w skokach na skoczni dużej, na której osiągnął swój najlepszy wynik na igrzyskach olimpijskich, był bowiem 50., tym razem wyprzedzając trzech zawodników (oddał skoki na 74 m[22] i 77 m[23])[24]. Po igrzyskach startował jeszcze kilkukrotnie w zawodach PE, jednak bez sukcesów (trzykrotnie zajmował 25. miejsce)[15].

Sezon 1984/1985 rozpoczął, podobnie jak poprzedni, na kontynencie amerykańskim, gdzie wystartował w czterech konkursach PŚ. Najlepsze miejsce zajął jednak w pierwszym konkursie, kiedy był na 53. miejscu. Startował jedynie w austriackich konkursach Turnieju Czterech Skoczni. Zajął 97. miejsce w Innsbrucku i 87. pozycję w Bischofshofen[15]. Wystąpił także na mistrzostwach świata w austriackim Seefeld. W konkursie na skoczni dużej zajął 51. miejsce w stawce 62 zawodników[25]. Na skoczni mniejszej poszło mu znacznie lepiej, gdyż uzyskał 34. notę zawodów (wyprzedził 31 skoczków)[26]. Lepsze wyniki w tym sezonie osiągał przede wszystkim w Pucharze Świata. Swój najlepszy dotychczasowy wynik poprawił w konkursie PŚ w Sankt Moritz w dniu 13 lutego 1985 roku, gdzie zajął 31. miejsce. 3 marca w Lahti osiągnął 30. notę zawodów, a 10 marca na Holmenkollbakken zajął nawet 29. miejsce. Zgodnie jednak z ówczesnym systemem przyznawania pucharowych punktów, hiszpański skoczek nie zdobył ich w ogóle, gdyż wówczas punkty zdobywało tylko 15 zawodników[15][27]. Pod koniec lutego skakał w zawodach Grand Prix de Chamonix, gdzie zajął 12. pozycję. Na zakończenie sezonu wystąpił na mistrzostwach świata w lotach w Planicy[15].

Podczas pierwszego dnia zawodów oddał trzy podobne skoki: 125, 123 i ponownie 125 metrów. Po pierwszym dniu zawodów plasował się na 39. miejscu z notą 238,5 pkt. (najsłabszy skok dnia nie był liczony do noty łącznej, podobnie jak dzień później)[28]. Następnego dnia oddał dwa skoki, w pierwszym uzyskał 128 metrów. W drugiej serii oddał skok na odległość 140 metrów. Zajął tego dnia 32. miejsce[29], zaś w łącznej klasyfikacji mistrzostw uplasował się na 40. miejscu z notą 375,5 pkt. (wyprzedził czterech zawodników, w tym trzech Włochów)[30]. Był to pierwszy w historii występ reprezentanta Hiszpanii na skoczni mamuciej, a skokiem na odległość 140 metrów Solà ustanowił ówczesny rekord kraju[9].

Sezon 85/86 rozpoczął w Pucharze Świata na kontynencie północnoamerykańskim. Zajął 39. i 47. miejsce w kanadyjskim Thunder Bay, oraz 47. i 48. pozycję w amerykańskim Lake Placid. Po powrocie do Europy zajął 43. miejsce w Chamonix[15]. Wystąpił też w kolejnym Turnieju Czterech Skoczni. Wystąpił we wszystkich czterech konkursach, a najwyższą pozycję zajął w Innsbrucku (63. miejsce). W łącznej klasyfikacji zajął 78. miejsce, wyprzedzając bezpośrednio Zbigniewa Klimowskiego[31][15]. Do końca stycznia startował wyłącznie w zawodach Pucharu Europy, w których najlepszym osiągnięciem było 18. miejsce w Planicy. Bez powodzenia startował również w szwajcarskich konkursach PŚ pod koniec lutego[15].

2 marca zajął drugie miejsce w Pucharze Europy w La Molinie, przegrał tylko z Georgiem Waldvogelem[32]. Niecały tydzień później wystąpił w kolejnych mistrzostwach świata w lotach, które rozegrano w austriackim Tauplitz. Podczas pierwszego dnia zawodów, Hiszpan w ostatniej próbie skoczył 141 metrów. Wynik ten był jego nowym rekordem życiowym i do dziś jest najlepszym wynikiem kiedykolwiek uzyskanym przez hiszpańskiego zawodnika (kilka lat później wyrównał ten wynik)[33]. W klasyfikacji generalnej turnieju uplasował się na 33. miejscu (wyprzedził m.in. Roberta Witke)[34].

Wystąpił jeszcze w Pucharze Świata w Oslo, jednak bez powodzenia. Odniósł jednak dwa sukcesy w Pucharze Europy. 21 i 23 marca stawał na najniższym stopniu podium w zawodach w Sprovie i Meldal (Norwegia)[15].

Kolejne sezony, jedyne punkty PŚ[edytuj | edytuj kod]

Początek sezonu 86/87 to nieudane starty Hiszpana. Nie zdobył punktów Pucharu Europy, a tym bardziej Pucharu Świata – zajmował odległe lokaty w Turnieju Czterech Skoczni i Pucharze Europy (20. miejsce było jego najlepszym wynikiem). Mimo to wyjechał do Japonii na Puchar Świata. Zajął swoje najlepsze dotychczasowe miejsca, w pierwszym konkursie rozegranym 24 stycznia 1987 odniósł swój życiowy sukces, zajął bowiem 14. miejsce po skokach na 82,5 m i 69 m[35]. Bliski zdobycia punktów był też w dniu następnym, kiedy po skokach na 104,5 m i 97 m uplasował się na 18. pozycji[36]. Obsada tych konkursów była jednak słabsza, spośród 43 startujących skoczków ponad połowę stanowili gospodarze – Japończycy[35][36]. Wystąpił w lutowych mistrzostwach świata w Oberstdorfie, gdzie spisywał się słabo. W konkursie na skoczni dużej zajął 65. miejsce, wyprzedzając tylko Virginio Lunardiego[37]. Na mniejszym obiekcie zajął 66. miejsce, tym razem wyprzedzając tylko Eddiego Edwardsa[38].

Miyanomori latem 2004 roku. Na tym obiekcie Bernat Solà zdobył swoje jedyne punkty Pucharu Świata

Na krótko powrócił do Hiszpanii, gdzie w La Molinie startował w dwóch konkursach. 28 lutego zajął 15. miejsce w Memoriale Jordiego Aimata, zaś kilka dni później zapunktował w Pucharze Europy w tej samej miejscowości, kiedy to zajął 13. miejsce. Wyprzedzał jednak niemal wyłącznie swoich rodaków[15]. Bez powodzenia skakał w marcowych zawodach Pucharu Świata w Oslo[15].

Sezon 87/88 to jeszcze gorsze występy Soli. Ani razu nie zbliżył się do najlepszej piętnastki zawodów w Pucharze Świata (najwyższe jego miejsca: 57. pozycja w Sapporo i 60. miejsca w Gstaad i Lake Placid), a także Pucharu Europy (najwyższe 34. miejsce zajął w Le Brassus). Mimo słabych wyników zakwalifikował się na zimowe igrzyska olimpijskie w Calgary[15]. W pierwszym konkursie na skoczni normalnej skakał 71 i 68,5 m i wyprzedził tylko jednego skoczka – słynącego z bardzo słabych skoków Brytyjczyka Eddiego Edwardsa[39]. Na dużym obiekcie uzyskał 51. notę zawodów, wyprzedzając czterech skoczków[40].

Swój przedostatni sezon (1988/1989) rozpoczął od występów w PŚ w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych; najwyżej uplasował się w Lake Placid (43. miejsce). Skakał też we wszystkich konkursach Turnieju Czterech Skoczni, najwyżej był w zamykającym turniej konkursie w Bischofshofen (64. miejsce). W łącznej klasyfikacji tego cyklu zajął 75. miejsce[31]. Po turnieju czterokrotnie z rzędu zajmował miejsca w pierwszej trzydziestce zawodów Pucharu Świata (29. miejsca w Libercu i Harrachovie oraz 23. i 26. pozycje w Oberhofie). Zajął też czwarte miejsce w Memoriale Jordiego Aimata i po raz kolejny stanął na podium w Pucharze Europy – zajął drugie miejsce w La Molinie[15].

Po raz ostatni w karierze wystąpił na mistrzostwach świata. Na normalnym obiekcie zajął 45. miejsce, zaś na większym był na 51. miejscu[15]. 5 marca osiągnął jeden ze swoich większych sukcesów, gdyż zajął 16. miejsce w Pucharze Świata w Oslo. Startowało ponad 70 zawodników, a Hiszpan wyprzedził bezpośrednio medalistę olimpijskiego z 1988 Erika Johnsena. Z piętnastym Pawłem Kustowem przegrał tylko o punkt[41]. Trzykrotnie pojawiał się jeszcze w PŚ, lecz skakał już wyraźnie gorzej[15].

Ostatni sezon i ostatnie występy[edytuj | edytuj kod]

Swój ostatni pełny sezon rozpoczął od 43. miejsca w PŚ w Thunder Bay (następnego dnia był 64.). Bez powodzenia skakał w amerykańskim Lake Placid i japońskim Sapporo. Najlepsze wyniki w karierze osiągnął za to w Turnieju Czterech Skoczni. W Oberstdorfie był 65., zaś w kolejnych konkursach zajmował 68., 63. i 60. miejsca. W klasyfikacji łącznej zajął najwyższą w karierze 67. pozycję[31]. Na początku lutego po raz ostatni zajął miejsce na podium w Pucharze Europy, w La Molinie był trzeci[15].

W Pucharze Świata tylko raz zbliżył się do punktowanej piętnastki. Zajął 19. miejsce w Predazzo po skokach na 83,5 i 84 m. Straty były jednak minimalne, do szóstego Heinza Kuttina stracił 5,9 pkt[42]. W styczniu 1990 opuścił konkurs w Zakopanem ze względu na zmianę terminu zawodów – organizatorzy nie poinformowali wówczas Hiszpanów o przesunięcie konkursu na wcześniejszy dzień, w związku z czym Solà, wspólnie z trenerem Luisem Fajardo, dotarli pod skocznię dzień po zawodach[9].

Wystąpił na jeszcze jednej dużej imprezie. W mistrzostwach świata w lotach w Vikersund zajął 48. miejsce. Według portalu Skijumping.pl Solà wyrównał wówczas rekord życiowy i podczas jednego ze skoków uzyskał 141 metrów[33][15]. Ostatni raz w PŚ wystąpił w Planicy 24 i 25 marca 1990 roku. Dwukrotnie zajmował te same miejsca (61.) i oddał dwa takie same skoki (po 92 m)[15].

W styczniu 1992 roku zwyciężył w mistrzostwach Hiszpanii, rozgrywanych w La Molinie. Po skokach na 72,5 i 70 metrów wygrał o 6,3 punktu z Francisco Alegre i o 14,5 punktu z Jesúsem Lobo[43]. Dwa lata wcześniej na tym samym obiekcie, po oddaniu skoków na odległość 66,5 oraz 60,5 metrów, także został mistrzem Hiszpanii, pokonując o 8,4 punktu Lobo i o 13,8 punktu Alegre[44][45].

Potem startował głównie w lokalnych zawodach. 26 stycznia 1992 roku zajął dziewiąte miejsce w La Molinie (zawody zaliczane do Pucharu Europy). Były to jego ostatnie punkty w międzynarodowych zawodach FIS[15].

W 1992 zakończył karierę skoczka narciarskiego i podjął pracę jako instruktor narciarstwa alpejskiego, którą wykonywał przez kolejne 20 lat[9].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
56. 12 lutego 1984 Sarajewo Igman K-90 indywid. 71,0 65,5 132,9 82,3 Jens Weißflog[19][20][21]
50. 18 lutego 1984 Sarajewo Igman K-112 indywid. 74,0 77,0 99,3 131,9 Matti Nykänen[22][23][24]
57. 14 lutego 1988 Calgary Alberta Ski Jump Area K-89 indywid. 74,0 68,5 140,4 88,7 Matti Nykänen[39][46][47]
51. 23 lutego 1988 Calgary Alberta Ski Jump Area K-114 indywid. 96,5 86,0 139,3 84,7 Matti Nykänen[39][48][49]

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
51. 20 stycznia 1985 Seefeld Bergisel K-109 indywid. 88,0 90,0 150,0 74,2 Per Bergerud[50]
34. 26 stycznia 1985 Seefeld Toni-Seelos-Olympiaschanze K-90 indywid. 81,0 78,0 179,4 45,9 Jens Weißflog[51]
65. 15 lutego 1987 Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 indywid. 88,5 88,5 130,3 85,7 Andreas Felder[52]
66. 20 lutego 1987 Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 indywid. 74,0 72,0 151,6 72,8 Jiří Parma[53]
45. 20 lutego 1989 Lahti Salpausselkä K-114 indywid. 89,0 84,0 139,5 79,0 Jari Puikkonen[54]
51. 25 lutego 1989 Lahti Salpausselkä K-90 indywid. 74,5 – 83,4 30,9 Jens Weißflog[55]

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
1986/1987 78.

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

Do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za konkurs Pucharu Świata.

Sezon 1983/1984
Thunder Bay Thunder Bay Lake Placid Lake Placid Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Cortina d’Ampezzo Harrachov Liberec Sapporo Sapporo Sarajewo Sarajewo Lahti Lahti Falun Lillehammer Oslo Oberstdorf Oberstdorf Planica Planica punkty
68 65 41 49 95 78 97 97 58 - - - - 56 50 - - - - - - - - - 0
Sezon 1984/1985
Thunder Bay Thunder Bay Lake Placid Lake Placid Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Cortina d’Ampezzo Sapporo Sapporo Sankt Moritz Engelberg Harrachov Lahti Lahti Örnsköldsvik Falun Oslo Štrbské Pleso Štrbské Pleso punkty
53 56 61 66 - - 97 87 - - - 31 48 - 62 30 40 58 29 - - 0
Sezon 1985/1986
Thunder Bay Thunder Bay Lake Placid Lake Placid Chamonix Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Harrachov Liberec Klingenthal Oberwiesenthal Sapporo Sapporo Vikersund Vikersund Sankt Moritz Gstaad Engelberg Lahti Lahti Oslo Planica Planica punkty
39 47 47 48 43 69 77 63 85 - - - - - - - - 77 68 65 - - 74 - - 0
Sezon 1986/1987
Thunder Bay Thunder Bay Lake Placid Lake Placid Chamonix Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Štrbské Pleso Štrbské Pleso Oberwiesenthal Sapporo Sapporo Lahti Lahti Örnsköldsvik Falun Planica Planica Oslo Oslo punkty
- - - - 47 99 84 - - - - - 14 18 - - - - - - 64 83 2
Sezon 1987/1988
Thunder Bay Thunder Bay Lake Placid Lake Placid Sapporo Sapporo Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Gallio Sankt Moritz Gstaad Engelberg Lahti Lahti Meldal Oslo Planica Planica punkty
67 61 61 60 57 62 99 - - - - 75 60 77 69 65 81 91 - - 0
Sezon 1988/1989
Thunder Bay Thunder Bay Lake Placid Lake Placid Sapporo Sapporo Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Liberec Harrachov Oberhof Oberhof Chamonix Oslo Örnsköldsvik Harrachov Planica Planica punkty
53 52 43 47 - - 83 81 89 64 29 29 23 26 - 16 54 - 71 80 0
Sezon 1989/1990
Thunder Bay Thunder Bay Lake Placid Lake Placid Sapporo Sapporo Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen Harrachov Liberec Zakopane Sankt Moritz Gstaad Engelberg Predazzo Predazzo Lahti Lahti Örnsköldsvik Solleftea Raufoss Planica Planica punkty
46 64 58 50 57 43 65 68 63 60 - - - 75 57 76 19 63 56 59 45 61 54 61 61 0
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni[edytuj | edytuj kod]

32. Turniej Czterech Skoczni[17]
Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen klas.
95 78 97 97 87
33. Turniej Czterech Skoczni[56]
Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen klas.
– – 97 87 103
34. Turniej Czterech Skoczni[57]
Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen klas.
69 77 63 85 78
35. Turniej Czterech Skoczni[58]
Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen klas.
99 84 – – 113
36. Turniej Czterech Skoczni[59]
Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen klas.
99 – – – 135
37. Turniej Czterech Skoczni[60]
Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen klas.
83 81 89 64 75
38. Turniej Czterech Skoczni[61]
Oberstdorf Garmisch-Partenkirchen Innsbruck Bischofshofen klas.
65 68 63 60 68

Puchar Europy[edytuj | edytuj kod]

Miejsca na podium w konkursach PE[edytuj | edytuj kod]

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 29 stycznia 1984 Hiszpania La Molina Trampolín Albert Bofill Mosella K-75 78,5 m 79,0 m 211,3 pkt 1. – –
2. 2 marca 1986 Hiszpania La Molina Trampolín Albert Bofill Mosella K-75 71,0 m 75,0 m 207,3 pkt 2. 4,3 pkt. Georg Waldvogel
3. 21 marca 1986 Norwegia Sprova Steinfjellbakken K-90 86,5 m 84,0 m 205,7 pkt 3. 10,8 pkt. Ole Christian Eidhammer
4. 23 marca 1986 Norwegia Meldal Kløvsteinbakken K-105 98,5 m 101,0 m 204,8 pkt 3. 9,9 pkt. Jan Henrik Trøen
5. 29 stycznia 1989 Hiszpania La Molina Trampolín Albert Bofill Mosella K-75 70,0 m 72,0 m 206,8 pkt 2. 3,8 pkt. Kent Johanssen
6. 4 lutego 1990 Hiszpania La Molina Trampolín Albert Bofill Mosella K-75 70,0 m 71,0 m 210,4 pkt 3. 9,5 pkt. Werner Rathmayr

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Europy[edytuj | edytuj kod]

W zawodach Pucharu Europy, podobnie jak w ówczesnych zawodach Pucharu Świata, obowiązywała inna punktacja.

Sezon 1980/1981
St Moritz Maribor Tarvisio Villach Chamonix Le Brassus Seefeld La Molina Travnik Schönwald Neustadt Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro Bischofshofen Bischofshofen punkty
- - 64 - - - - 6 - - - - - - - 10
Sezon 1981/1982
Vang St Moritz Willingen Willingen Tarvisio Villach Maribor Chamonix Le Brassus Liberec Harrachov La Molina Seefeld Travnik Neustadt Schönwald Bischofshofen Bischofshofen punkty
- - - - - - - - - - - 17 - - - - - - 0
Sezon 1982/1983
Raufoss Lillehammer St Moritz Planica Villach Tarvisio Schwarzach Willingen Willingen La Molina Travnik Chamonix St Nizier Schönwald Neustadt Sprova Stjørdal Meldal Seefeld Szczyrbskie Jezioro Ruka Szczyrbskie Jezioro Ruka Feldberg punkty
- - - - - - - - - - 21 12 8 36 49 - - - 16 - - - - 48 12
Sezon 1983/1984
Rena St Moritz Tarvisio Planica Villach Chamonix Willingen Willingen Schwarzach La Molina Travnik Örnsköldsvik Saint Nizier Saint Nizier Falun Neustadt Schönwald Sprova Szczyrbskie Jezioro Stjørdal Szczyrbskie Jezioro Meldal Predazzo punkty
- - 50 36 30 17 - - - 1 27 - 25 25 - 46 46 - - - - - 25 25
Sezon 1984/1985
Predazzo St Moritz Sankt Aegyd Willingen Willingen Planica Liberec Tarvisio Villach Harrachov Chamonix Le Brassus Wörgl Sarajewo Travnik Schönwald Sprova Stjørdal Meldal Rovaniemi Ruka Ruka Bardufoss Predazzo punkty
- - 33 - - 28 - 19 - - 40 13 - - - - - - - - - - - - 3
Sezon 1985/1986
St Moritz Sankt Aegyd Tarvisio Villach Planica Les Rousses Le Brassus Willingen Willingen Mátraháza Seefeld Sarajewo Travnik La Molina Örnsköldsvik Schönwald Neustadt Falun Sprova Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro Meldal Bardufoss Feldberg punkty
- - 41 32 18 22 33 25 27 - - - - 2 - - - - 3 - - 3 - - 50
Sezon 1986/1987
St Moritz St Aegyd Villach Planica Les Rousses Harrachov Le Brassus Liberec Willingen Mátráhaza Willingen Wörgl Travnik La Molina Neustadt Schönwald Stjørdal Sprova Meldal Feldberg Predazzo Feldberg punkty
- 22 - - 31 - 20 - - - - - - 13 - - - - - - - - 3
Sezon 1987/1988
St Moritz Planica Planica Planica Le Brassus Willingen Willingen St Aegyd Borowec Autrans Ruhpolding Reit im Winkl Sarajewo Travnik Schönwald Neustadt Falun Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro Sprova Feldberg Ruka Feldberg Predazzo punkty
76 64 87 58 34 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1988/1989
St Moritz Sankt Aegyd Planica La Molina Mátráhaza Sarajewo Travnik Saalfeldeln Schönwald Schönwald Sprova Sprova Meldal Kuopio Szczyrk Rovaniemi Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro punkty
48 - - 2 - - - - - - - - - - - - - - 20
Sezon 1989/1990
St Moritz Sankt Aegyd Ruhpolding Saalfeldeln Planica Szczyrbskie Jezioro Szczyrbskie Jezioro La Molina Le Brassus Planica Planica Seefeld Kuopio Taivalkoski Sprova Sprova punkty
- - - - - - - 3 13 - - - - - - - 18
Sezon 1991/1992
Oberwiesenthal Oberhof Courchevel St Aegyd Planica Saalfelden Ruhpolding Liberec Harrachov Willingen Willingen La Molina Szczyrk Schönwald Neustadt Chamonix Le Brassus Sprova Meldal Feldberg Feldberg punkty
- - - - - - - - - - - 9 - - - - - - - - - 7
Legenda
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

- – zawodnik nie wystartował lub brak danych

Puchar Króla[edytuj | edytuj kod]

  • Indywidualnie
1980 Hiszpania La Molina – 29. miejsce – 37 m, 42 m (61,5 pkt.)
1981 Hiszpania La Molina – 6. miejsce – 58,5 m, 58 m (166,7 pkt.)
1982 Hiszpania La Molina – 17. miejsce – 64 m, 64,5 m (192,8 pkt.)
1984 Hiszpania La Molina – 1. miejsce – 78,5 m, 79 m (239,5 pkt.)
1986 Hiszpania La Molina – 2. miejsce – 71 m, 75 m (207,3 pkt.)
1987 Hiszpania La Molina – 13. miejsce – 60 m, 59,5 m (151,1 pkt.)
1989 Hiszpania La Molina – 2. miejsce – 70 m, 72 m (206,8 pkt.)
1990 Hiszpania La Molina – 3. miejsce – 70 m, 71 m (210,4 pkt.)
1992 Hiszpania La Molina – 9. miejsce – 66,5 m, 64,5 m (174,8 pkt.)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Bernat Sola Biography and Olympic Results. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)]. (ang.).
  2. ↑ El Periódico de Catalunya - Ed. General. archivo.elperiodico.com. [dostęp 2016-09-02]. (hiszp.).
  3. ↑ Adrian Dworakowski: Skoki Narciarskie: Outsiderzy w skokach narciarskich. skijumping.pl, 10 stycznia 2007. [dostęp 2016-09-02].
  4. ↑ La Molina, Trampolin Albert Bofill Mosella. skisprungschanzen.com. [dostęp 2013-05-12].
  5. ↑ Bernat Sola se quedo en puertas de repetir triunfo. „El Mundo Deportivo”, s. 60, 1986-03-03. (hiszp.). 
  6. ↑ Manuel Cabenillas. El austríaco Rathmayer, rey de la copa en La Molina. „El Mundo Deportivo”, s. 69, 1990-02-05. (hiszp.). 
  7. ↑ SOLA, TERCERO EN MELDAL (NORUEGA). „El Mundo Deportivo”, s. 46, 1986-03-27. (hiszp.). 
  8. ↑ Fernando Arrechea Rivas: ESPAÑA EN LOS JJ.OO. DE INVIERNO (XVI) SALT LAKE CITY 2002. olimpismo2007.com. [dostęp 2016-09-02].
  9. ↑ a b c d Katarzyna Eron, Adrian Dworakowski: Latanie w rytmie Flamenco - wspomnienia hiszpańskich skoczków narciarskich. skijumping.pl, 2020-06-11. [dostęp 2020-06-13].
  10. ↑ Adam Kwieciński: La Molina SPA 1980.03.30 Copa. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  11. ↑ Adam Kwieciński: Tarvisio ITA 1981.01.10 EC. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  12. ↑ Adam Kwieciński: La Molina SPA 1981.02.01 EC. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  13. ↑ Nuestros mundialistas. „El Mundo Deportivo”, s. 40, 1985-02-01. (hiszp.). 
  14. ↑ Murau AUT 1982.03.07 MSJun. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  15. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Adam Kwieciński: SOLA Bernat. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  16. ↑ Adam Kwieciński: Thunder Bay CAN 1983.12.10 PS. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  17. ↑ a b Turniej Czterech Skoczni 1983/1984. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  18. ↑ La Molina SPA 1984.01.29 EC. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  19. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-09)]. (ang.).
  20. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-09)]. (ang.).
  21. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Normal Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-03-21)]. (ang.).
  22. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-26)]. (ang.).
  23. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-26)]. (ang.).
  24. ↑ a b Ski Jumping at the 1984 Sarajevo Winter Games: Men's Large Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-26)]. (ang.).
  25. ↑ Adam Kwieciński: Seefeld AUT 1985.01.20 MS. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  26. ↑ Adam Kwieciński: Seefeld AUT 1985.01.26 MS. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  27. ↑ Puchar Świata: Sezon 1984/1985 - klasyfikacja generalna. skijumping.pl. [dostęp 2016-09-06].
  28. ↑ Adam Kwieciński: Planica JUG 1985.03.16 MSL. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  29. ↑ Adam Kwieciński: Planica JUG 1985.03.17 MSL. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  30. ↑ Adam Kwieciński: Planica JUG 1985.03.17 MSL. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  31. ↑ a b c Adam Kwieciński: Klasyfikacje. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  32. ↑ Adam Kwieciński: La Molina SPA 1986.03.02 EC/Copa. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  33. ↑ a b Adrian Dworakowski: Egzotyczne Skoki Narciarskie. skijumping.pl, 19 czerwca 2009. [dostęp 2016-09-02].
  34. ↑ Adam Kwieciński: Bad Mitterndorf AUT 1986.03.09 MSL. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  35. ↑ a b Adam Kwieciński: Sapporo JPN 1987.01.24 PS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  36. ↑ a b Adam Kwieciński: Sapporo JPN 1987.01.25 PS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  37. ↑ Adam Kwieciński: Oberstdorf BRD 1987.02.15 MS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  38. ↑ Adam Kwieciński: Oberstdorf BRD 1987.02.20 MS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  39. ↑ a b c Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Normal Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)]. (ang.).
  40. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Large Hill, Individual. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-16)]. (ang.).
  41. ↑ Oslo NOR 1989.03.05 PS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  42. ↑ Adam Kwieciński: Predazzo ITA 1990.02.16 PS. wynki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  43. ↑ Bernat Solà, campió nacional. „El Mundo Deportivo”, s. 46, 22 stycznia 1992. (kat.). 
  44. ↑ BERNAT SOLA, CAMPIO ABSOLUT. „El Mundo Deportivo”, s. 46, 1990-01-31. (hiszp.). 
  45. ↑ Bernat Sola gano el titulo en La Molina. „El Mundo Deportivo”, s. 69, 1990-01-29. (hiszp.). 
  46. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-22)]. (ang.).
  47. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Normal Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-22)]. (ang.).
  48. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 1. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-22)]. (ang.).
  49. ↑ Ski Jumping at the 1988 Calgary Winter Games: Men's Large Hill, Individual Jump 2. sports-reference.com. [dostęp 2016-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-22)]. (ang.).
  50. ↑ Seefeld AUT 1985.01.20 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  51. ↑ Seefeld AUT 1985.01.26 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  52. ↑ Oberstdorf BRD 1987.02.15 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  53. ↑ Oberstdorf BRD 1987.02.20 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  54. ↑ Lahti FIN 1989.02.20 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  55. ↑ Lahti FIN 1989.02.25 MS World Ski Championshps. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2016-09-02].
  56. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1984/1985. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  57. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1985/1986. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  58. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1986/1987. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  59. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1987/1988. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  60. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1988/1989. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].
  61. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1989/1990. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-09-02].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernat_Solà&oldid=72461155”