Bałuczyńscy herbu Leliwa
Bałuczyńscy herbu Leliwa – polski ród szlachecki wywodzący się z województwa ruskiego[1].
Etymologia nazwiska[edytuj | edytuj kod]
Nazwisko rodowe Bałuczyńskich prawdopodobnie ma charakter odmiejscowy i może pochodzić od ich gniazda rodowego, wsi Bałuczyn, zlokalizowanej w danym województwie ruskim[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszym znanym nam członkiem rodu Bałuczyńskich był niejaki Stanisław, który figurował w 1476 roku na sądach we Lwowie[1].
Kolejny był Feliks Bałuczyński, występujący w dokumentach z 1498 roku jako podsętek, a w 1503 roku jako sędzia ziemski lwowski. W 1491 roku sprzedał swój dom zlokalizowany we Lwowie swemu bratankowi, Rafałowi[1].
Z tej rodziny Jan Bałuczyński zabezpieczył posag swojej żonie, Katarzynie ze Szpikłos w 1497 roku[1].
Do czasów obecnych zachował się dokument z 1504 roku, na którym widnieje nazwisko rodowe nieznanego z imienia Bałuczyńskiego, posła ziem ruskich oraz jego herb Leliwa[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Boniecki, Herbarz polski, t. I, Warszawa: skład główny Gebethner i Wolff, 1899, s. 411.