B-1 (szybowiec)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
drewniana |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
12,7 m |
| Wydłużenie |
9,1 |
| Długość |
7,18 m |
| Wysokość |
1,5 m |
| Powierzchnia nośna |
17,7 m² |
| Masa | |
| Własna |
130 kg |
| Użyteczna |
75 kg |
| Startowa |
205 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość minimalna |
41 km/h |
| Prędkość ekonomiczna |
45 km/h |
| Prędkość optymalna |
50 km/h |
| Prędkość holowania |
70 km/h |
| Prędkość min. opadania |
0,9 m/s przy 45 km/h |
| Doskonałość maks. |
15,5 |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
B-1 – polski szybowiec szkolny zbudowany w dwudziestoleciu międzywojennym.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Inżynier Michał Blaicher zaprojektował B-1 jako szybowiec przeznaczony do szkolenia pilotów w lotach żaglowych i na holu. Budowę prototypu prowadziły Warsztaty Szybowcowe ZASPL we Lwowie[1]. Szybowiec otrzymał numer fabryczny 137[2].
W konstrukcji szybowca przewidziano możliwość wykonywania lotów przez pilota ze spadochronem lub bez. Umożliwiało to brezentowe, regulowane oparcie fotela pilota. Dodatkową nowością było zamontowanie w szybowcu przyrządu wskazującego prądy wznoszące, będącego autorskim pomysłem konstruktora.
Oblot prototypu został wykonany 29 maja 1934 roku na lotnisku w Skniłowie. Pilotami-oblatywaczami byli: Michał Blaicher, Franciszek Kotowski, Piotr Mynarski oraz Zbigniew Żabski[3].
W 1934 roku szybowiec został przetransportowany do szkoły szybowcowej w Bezmiechowej, gdzie prowadzono dalsze badania. Wykazały one, że szybowiec jest trudny w pilotażu, jego osiągi były gorsze od zbudowanej w tym samym czasie Sroki. Również przyrząd do wskazywania noszeń nie spełnił oczekiwań. Podjęto decyzję o zaprzestaniu projektu, szybowiec został zdemontowany i później skasowany.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Jednomiejscowy szybowiec szkolny w układzie zastrzałowego górnopłatu o konstrukcji drewnianej[3][2].
Kadłub o konstrukcji półskorupowej o przekroju sześciokątnym. Przód kryty sklejką, część środkowa płótnem, kratownicowa część ogonowa kryta również sklejką. Kabina pilota otwarta, osłonięta wiatrochronem. Fotel pilota regulowany. Z przodu kadłuba znajdował się zaczep do startu z lin gumowych i lotów na holu. Statecznik pionowy wykonany jako integralna część kadłuba.
Płat dwudzielny o obrysie prostokątnym, zwężony na końcach, podparty dwoma parami zastrzałów dodatkowo usztywnionych skrzyżowanymi linkami. Płat jednodźwigarowy z dźwigarem pomocniczym, wyposażony w lotki, kryty do dźwigara sklejką, dalej płótnem.
Usterzenie krzyżowe, statecznik poziomy jednoczęściowy, podparty zastrzałami. Stateczniki kryte sklejką, powierzchnie sterowe płótnem.
Podwozie jednotorowe złożone z amortyzowanej podkadłubowej płozy głównej i płozy ogonowej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Skrzydlata Polska 1957 ↓, s. 16.
- ↑ a b Glass 1976 ↓, s. 407.
- ↑ a b Skrzydlata Polska 1934 ↓, s. 118.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Szybowiec kpt. Blaichera B-1. „Skrzydlata Polska”. 4/1934, s. 118, kwiecień 1934. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. OCLC 839207783.
- Fekiks Pawłowicz. Szybowiec treningowy B-1. „Skrzydlata Polska”. 38/1957, 17 września 1957. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
- Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976. OCLC 830596725.
