Androny

Androny – w jęz. polskim: brednie, głupstwa, opowieści wyssane z palca, bzdury. Używane także jako idiom: pleść androny – opowiadać głupstwa. Pochodzenie tego rzeczownika nie jest pewne^[1]^[2].

W starożytnej Grecji andronitis (także ksenon, ksenones lub oikos) było pomieszczeniem dla mężczyzn, bogato udekorowanym i umeblowanym, gdzie spożywano posiłki i przyjmowano gości. Wchodziło się do niego z dziedzińca, lecz położone było zwykle w izolowanej części domu blisko drzwi wychodzących na ulicę^[3]. Pomieszczenie to było przeciwieństwem bardzo prostego pomieszczenia dla kobiet – gynaikonitis, gynaikon^[4]^{[czy to ważne?]}.

W polskim piśmiennictwie wyraz androny pojawił się w XVII wieku^[1]. Według Karłowicza, znaczenie zaułków, zakrętów, ciasnych korytarzy zostało przeniesione na "prawienie bredni, bajanie"^[2].

Z kolei biskup Krasiński w Słowniku synonimów polskich wyraził przypuszczenie, iż androny wzięły początek od nazwiska Andronika, którego dziełko Ad optimates polonos admonitio, wydane w XVI wieku, zaczęto nazywać andronami^[5]^[2].

Słowo androny jest tytułem jednego z tomików wierszy Jana Brzechwy. W wyobraźni poety andron staje się przedmiotem podobnym do koszyka, jest także wykonany z łyka. Jednak w języku polskim słowo to jest używane tylko w liczbie mnogiej androny a nie andron, jak w poetyckim fragmencie: