Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej pojawił się 13 listopada 2004 roku w zawodach FIS Race w Beitostølen, gdzie zajął 46. miejsce w biegu na 15 km techniką klasyczną. W marcu 2005 roku wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Rovaniemi, zajmując czternaste miejsce w sprincie klasykiem. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata juniorów w Kranju był czwarty w sprincie stylem dowolnym, a bieg na 10 km stylem klasycznym ukończył na 31. pozycji. Brał też udział w mistrzostwach świata młodzieżowców w Tarvisio w 2007 roku, gdzie ponownie był czwarty w sprincie klasykiem. Walkę o medal przegrał tam z FinemMatiasem Strandvallem.
W Pucharze Świata zadebiutował 14 marca 2007 roku w Drammen, zajmując 36. miejsce w sprincie klasykiem. Pierwsze pucharowe punkty, a zarazem pierwsze podium i pierwsze zwycięstwo wywalczył 16 grudnia 2007 roku w Rybińsku, gdzie był najlepszy w sprincie stylem dowolnym. W sezonie 2007/2008 jeszcze raz stanął na podium - 1 marca 2008 roku w Lahti wygrał tą samą konkurencję. Ostatecznie sezon ten ukończył na 21. pozycji w klasyfikacji generalnej oraz czwartej w klasyfikacji sprinterskiej. Jest to jak dotąd jego najlepszy sezon w karierze. W kolejnych sezonach jeszcze kilkakrotnie stawał na podium, odnosząc dwa zwycięstwa: 14 marca 2010 roku w Oslo i 15 grudnia 2013 roku w Davos wygrywał sprinty techniką dowolną.
Podczas mistrzostw świata w Oslo w 2011 roku zajął trzynaste miejsce w sprincie stylem dowolnym. Był to jego jedyny start na tej imprezie. Na rozgrywanych trzy lata później igrzyskach olimpijskich w Soczi wystartował tylko w sprincie stylem klasycznym. Dotarł tam do finału, w którym zderzył się jednak z RosjaninemSiergiejem Ustiugowem i SzwedemMarcusem Hellnerem. Wszyscy trzej zawodnicy przewrócili się, najszybciej pozbierał się Gløersen, jednak strata do pozostałych zawodników była już za duża. Ostatecznie Norweg ukończył bieg na czwartej pozycji, tracąc do trzeciego na mecie Emila Jönssona ze Szwecji blisko cztery sekundy.